Don Pelayo

Spaanse verhalen    ¿? –  737    spaanseverhalen.com
Spaanse verhalen      spaanseverhalen.com …………………. Don Pelayo (Pelagius in het Latijn en Belai al-Rumi in het Arabisch) was de eerste koning van Asturias. Hij regeerde vanaf 718 tot zijn dood in 737. Zijn afkomst is controversieel, er is de laatste tijd nogal wat over gediscussieerd, het zou Visigotisch, Asturisch, Cantabrisch of Hispano-Romeins kunnen zijn. Volgens de kronieken van Albeldense is hij een Gotisch edelman. La Cronica Albeldense, is een anonieme, in het Latijn geschreven, historische verhalenbundel, van de geschiedenis van Hispania welke is voltooid in 881. Pelayo is de leider die de opmars van de islamitische legers in Asturias stopt. Hij wordt gezien als de grondlegger van het Asturisch koninkrijk (Regnum Asturorum) en van hieruit begon men aan de Reconquista (christelijke herovering) van het Iberisch Schiereiland op de Moren.   …………………………………………………………… ………………………….    De Cronica Rotense verteld ons van een strijd tussen de koningen Witiza en Rodrigo. De Cronica Rotense is een kroniek geschreven door Alfonso III, deze beschrijft de geschiedenis die loopt vanaf de regering van Wamba tot het einde van de regering van Ordoño I de Asturias. Er zijn twee versies van deze kroniek,  de Rotense geschreven door Alfonso III zelf, en een ‘verbeterde’ versie, door zijn neef Sebastián, bisschop van Salamanca of Ourense. Deze heeft verschillende fragmenten gecensureerd en bepaalde ideologische correcties aanbracht, zoals de adellijke afkomst van Pelayo, de verontschuldigd de geestelijkheid en de verheerlijking van de gotische interventie in het ontstaan ​​van het koninkrijk Asturias. Deze gecorrigeerde versie staat bekend als de Ad Sebastianum- of Sebastianense-versie.   ………………………………………………………….   ……………     ……..   Het testament van Alfonso III, uit het jaar 869, waarin de koning de kerk van Santa María de Tenciana (Tiñana, Siero) aan de priester Sisnando schenkt. Een kerk die zijn oom Alfonso II el Casto had verkregen uit de nalatenschap van zijn overgrootvader Pelayo, is hetgeen Pelayo territoriaal verbindt met het centrale gebied van Asturias, maar helaas verstrekken deze documenten geen gegevens over zijn plaats van herkomst.
	Persoonlijke Gegevens
	Koning	718 – 737
	Geboren	¿?
	Overleden	737 Gangas de Onis
	Begraven	Santa Cueva de Covadonga
	Voorganger	Gecreëerde titel; Eerste koning van Asturias
	Opvolger	Favila
	Familie
	Dynastie	Astur-leonesa
	Vader	Hertog Favila
	Gemalin	Gaudiosa
	Nakomelingen	Favila de Asturias Ermesinda

Hij riep een halt toe aan de expansie van de moslims naar het noorden, begon de Reconquista en wordt traditioneel beschouwd als de stichter van het koninkrijk Asturias, hoewel recent archeologisch onderzoek suggereert dat hij de stichter van een eerdere plaatselijke politieke organisatie zou kunnen zijn geweest. De kronieken van Najerense en Rotense presenteren hem als een zwaardvechter (ridders had je toen nog niet) van de koningen Witiza en Rodrigo, dat wil zeggen, hij was een lid van hun persoonlijke garde. Later, in de 13e eeuw, verzekerde de historicus Lucas de Tuy, dat hij de kleinzoon was van de vorst Chindasvinto en zoon van de doge Favila, zodat hij verwant zou zijn aan Rodrigo, die op zijn beurt de zoon was van Teodofredo, broer van Pelayo’s vader was. Voor de Arabische bronnen staat de Spaans-Romeinse afkomst van Pelayo niet ter discussie. Ze noemen hem Belai al-Rumi, dat zoveel betekend als; Pelayo de Romein.

 

De Kronieken

---

Er zijn twee belangrijke schriftelijke bronnen over de Asturische monarchie geschreven. Deze vertellen ons over het bestaan van Don Pelayo. De meest uitgebreide van deze kronieken is de zogenaamde Albendense. De teksten zijn geschreven rond 880 aan het hof van Alfonso III. Bijna gelijktijdig wordt de Crónica de Alfonso III (Kroniek van Alfonso III) geschreven. Er zijn twee versies, de ruwe ongecultiveerde Rotense versie, en de Sebastianense de gecultiveerde vertaling van bisschop Sebastián. De grootste overeenkomst tussen beide historici (auteurs) is dat het algemene doel van deze verhalen was om een ​​idee te creëren van continuïteit tussen het Visigotische koninkrijk Toledo en het oorspronkelijke Asturische koninkrijk: Deze kronieken verklaren dat Asturische koningen afstammelingen zijn van Leovigilde en Recaredo en probeert een institutionele continuïteit tussen beide politieke realiteiten te creëren. De moderne geschiedschrijving is het ermee eens dat deze uitspraken een paradigma vormen dat ‘neogoticismo‘ wordt genoemd, waarschijnlijk gevoed door mozarabische invloeden, en dat, echt of fictief, zeer goed beantwoordde aan de politieke belangen en aan de versterking van het persoonlijke prestige van Alfonso III.

–    In de Crónica Albeldense (jaar 881) zoekt Pelayo, die door Witiza uit Toledo is verdreven nadat deze zijn vader had vermoord, zijn toevlucht in Asturias. Tijdens de islamitische invasie wordt hij in concilium princeps (een hoge raad van leiders) van de Asturiërs gekozen en maakt hij een einde aan het islamitische garnizoenen van de regio dat in Gijón gestationeerd was, waar de vali Munuza tussen 717 en 722 regeerde, en overging tot het beheer van het gebied en het innen van belastingen. “Entonces los de las huestes de los Sarracenos que habían sobrevivido a la espada, al derrumbarse un monte en Liébana, fueron sepultados por el juicio de Dios”. (Toen werden degenen van het leger van de Saracenen die het zwaard hadden overleefd, door het instorten van een berg in Liébana, begraven door het oordeel van God).

–    In de Rotense versie van de Crónica de Alfonso III verschijnt Pelayo als een voormalige espatario (de espatarios waren de persoonlijke bewakers van de koning, vertrouwensmannen, meestal van adel of verwant aan de monarch zelf) van Witiza en Rodrigo, die met zijn zuster vlucht voor de islamitische overheersing. Ondanks zijn ontsnapping gaat Pelayo terug naar Asturias en komt daar al snel in contact met Munuza, de moslim-gouverneur van Gijón. Deze is verliefd op de zuster van Pelayo en stuurt daarom deze Gotische edelman naar Córdoba waar hij gevangen wordt gezet. In 711 weet Pelayo te ontsnappen en na een dramatische terugkeer vindt hij een veilige plek bij de Asturiërs, die spoedig in opstand zullen komen nadat ze hem tot hun vorst benoemd hebben.

–    In de bijgeschaafde versie de Crónica Sebastianense, de meest neogotische van alle, door bisschop Sebastián, neef van Alfonso III, wordt van de romanistische achtergrond afgezien. Hier vlucht Pelayo, na 711, samen met andere Gotische edelen (van koninklijke bloedde) naar Asturias en wordt daar tot hun vorst gekozen. Deze kroniek beschrijft hem een verwantschap toe, hij zou de zoon zijn van Fáfila of Favila, een doge van koninklijk bloed.

In deze drie teksten wordt een legendarisch persoon voorgesteld, waarvan de idealen overeenkomen met die van mensen als de mozarabische vluchtelingen aan het hof van Alfonso III, te weten: Visigoth zijn (niet moslim), geëmigreerd zijn(niet-collaborerend) en christendom willen beoefenen zonder concessies (niet-afvallig). Deze beschrijvingen, schijnbaar geïdealiseerd en in overeenstemming met de belangen van het Asturische regime, doen vermoeden dat het grotendeels literaire creaties zijn; Het zou dus gaan om de creatie van een “neogotisch politiek archetype” dat weinig of niets zou bijdragen aan de studie van het historische karakter. Ten gunste van deze theorie, dat de gotische oorsprong van Pelayo een verzinsel is, is er ook het feit, beschreven in de zogenaamde Crónica Mozárabe uit 754, en dus zeer dicht bij de feiten, die pretendeert een voortzetting te zijn van de Geschiedenis van de Goten (Historia de regibus Gothorum, Vandalorum et Suevorum) van Isidoro de Sevilla (deze was bisschop over het bisdom al-Ándalus, dit is belangrijk want dat wil zeggen dat hij onder toezicht stond van de moslims en dus niet kon schrijven zoals hij dat graag zou willen), waarin het karakter van Pelayo niet eens wordt genoemd. Het zou logisch zijn als men in deze kroniek gedetailleerd gebeurtenissen terug kon vinden van een gotische edelman, vermoedelijk de zoon van een doge, die de Visigotische monarchie van Toledo in het noorden herstelde en Rodrigo’s lineaire opvolger werd, wat suggereert, dat voor de auteur van deze kroniek, de vorming van het nieuwe koninkrijk van de Asturiërs en zijn prins Pelayo van weinig of geen belang waren voor de geschiedenis van de Visigotische monarchie.

Het is echter ook mogelijk dat nieuws over de Asturische monarchie de oren van de schrijver van de Mozarabische Kroniek niet heeft bereikt, hetzij omdat deze monarchie zich nog in een te erbarmelijke toestand bevond om in Al Àndalus te worden gehoord, hetzij, wat waarschijnlijker is, als gevolg van censuur door de Arabische autoriteiten, om een eventuele opstand te voorkomen en zo de reeds behaalde verovering te consolideren. Zeker is dat in deze kroniek wordt verwezen naar “het verlies van Hispania”, hetgeen duidt op het vroegere bestaan van een politieke realiteit die men in die tijd wilde herstellen. De onbekende oorsprong van Pelayo is van weinig belang, want wat het ook was, de Asturische monarchie werd vanaf het eerste moment gemaakt naar het beeld en de gelijkenis van de Visigotische, waardoor het idee van het terugwinnen van het verloren Koninkrijk (en dus het concept van de Reconquista) in hem werd geïmpregneerd.

 

De huidige stand van zaken

---

De Asturische oorsprong van Pelayo

De grot van Covadonga, toevluchtsoord van Don Pelayo. De stelling dat Pelayo van Asturische oorsprong was, is de optie die gevolgd wordt door een groot deel van de moderne geschiedschrijving.

–    De antroponiem Pelayo is niet Germaans (zoals alle andere namen van de Visigotische koningen), maar is afgeleid van het Latijnse Pelagius-marino, dat verwijst naar een Hispano-Romeinse oorsprong van het personage. Voor de rest werd deze naam overvloedig gebruikt door de inwoners van het noordwesten van Hispania.

–    De informatie uit de niet-chronologische documentatie spreekt van een personage die al sinds de oudheid verbonden is met Asturias en die eigendommen in de regio bezit, wat heel moeilijk te verklaren is voor een Gotische vluchteling die net uit Toledo is aangekomen. Immers, in het testament van Alfonso III, uit het jaar 869, schonk de koning aan de pater Sisnando de kerk van Sancta María de Tenciana (Tiñana, Siero) die zijn oom Alfonso II had verkregen van zijn overgrootvader, dat territoriaal verbonden was aan Pelayo met het Castiello de Fozana dat beschouwd werd als een van de eerste fortificaties gebouwd door de Asturische elites in de 6e eeuw, na de Romeinse ineenstorting. Wanneer de kronieken verwijzen naar Pelayo’s eerste momenten, doen ze dat niet op een wijze alsof hij een Gotische vorst was die het verloren koninkrijk Toledo herstelt, maar als vorst over het regnum Asturorum, begrijpen we dat het logisch was geweest om hem te beschouwen als de koning van het Gotische koninkrijk Asturias. In het begin van de 9e eeuw (812) beweert een tekst die bekend staat als het Testament van Alfonso II (Testamentum Ecclesiae Sancti Salvatoris) hetzelfde: Pelayo is de koning van de christenen en van Asturias.

–    Van de andere kant, zijn de Arabische kronieken niet van plan ook maar iets over zijn voorouders te vermelden. Wel schrijven ze de Asturische oorsprong aan Pelayo toe en verwijzen naar hem als Belay al-Rumi, dat Pelayo de Romein betekend, in toespeling op zijn niet Gotische afkomst. Al Maqqari (1578 – 1632)schrijft over een ongelovige genaamd Pelayo, een inwoner van Asturias en voegt eraan toe dat er met hem een nieuwe dynastie begint die regeert over een nieuw volk. Ibn Jaldún concludeert dat Ibn Hayyan zegt dat ze afstammen van de Goten, maar die mening is verkeerd.

–    De keuze van de Asturische bevolking, om in opstand te komen tegen de nieuwe binnenvallende macht en zijn leider, blijkt tijdens de raadsvergadering op de berg Ausena in 718, daar wordt het inheemse karakter en de oorspronkelijke bevolking van het koninkrijk Asturias nogmaals aangeduid. Dit grassroots inheemse legitimisme, dat nauwelijks voorkomt in de chronologische teksten die verdrongen zijn door officieel neogoticismo, heeft aanleiding gegeven tot recente historische interpretaties die van Pelayo een lokale Asturische leider maken, gekozen tijdens een vergadering van afstammelingen om de opstand te leiden, en dat verklaard met meer geloofwaardigheid de stap naar het offensief van sommige nog steeds rebellerende Asturiers ten opzichte van het Visigotische domein in het Wamba-tijdperk (680), zoals de Asturische kronieken zich herinnerde; Astores et Uascones crebo reuelantes plures vices edomuit et suo imperio subiugauit. (Astoria en Uascones  onthullen hoe vaak zij zijn getemd en onderworpen).

–     Het is opmerkelijk dat bijna alle gebeurtenissen in zijn leven plaatsvinden in plaatsen van pre-Romeinse cultus, zoals het begraven in het megalithische gebied van Abamia (een parochie in de gemeente van Cangas de Onis, Asturias) dat waarschijnlijk dateert uit de periode 4000 – 2000 v. C. of dat van zijn zoon in het dolmen van Santa Cruz. Deze begrafenissen lijken de voorouderlijke rituele patronen te volgen van de stamhoofden van Asturias en houden geen verband met de Visigotische tradities. Ook de schuilplaats in Covadonga vertoont een duidelijk ritueel karakter. De plaats vertoont dus overblijfselen van de cultus van de Deva (godin in het Keltisch) en dat is ook de naam van de rivier die uit de grot ontspringt, in een duidelijk proces van overschaduwing van de kerstening (“la Santina”) op plaatsen van heidense eredienst.

–    Tenslotte het feit dat de machtsoverdracht binnen de Asturische monarchie werd uitgevoerd volgens de regels van Keltische oorsprong, residuen van een eerdere matriarchale structuur die ondenkbaar zijn in het Germaanse erfrecht, zoals het overdragen van de erfelijke rechten van de vrouw aan haar echtgenoot, net als in de gevallen van Alfonso I en Silo die hun macht verwerven dankzij hun echtgenotes Ermesinda en Adosinda, beide uit de familie van Pelayo. Pas in een later tijdperk, na de nederlaag van Nepociano door toedoen van Ramiro I de Asturias, wordt de opvolging uiteindelijk opgelegd door de patrilineaire lijn.

 

Pelayo als de zoon van een vermeende leider (dux) van Asturias

Deze hypothese, die aan het begin van de jaren ’90 werd gelanceerd door de professoren Montenegro (Universiteit van Valladolid) en Del Castillo (Universiteit van Alicante) stelt in principe dat Pelayo een Goth was en zoon van Favila, een Asturische doge (leider, hertog), en dat hij als gevolg van de door zijn vader gesloten allianties door de Asturiërs, tijdens de bijeenkomst op de berg Ausena, tot hun vorst zou zijn gekozen.

De theorie gaat uit van de aaname die als vanzelfsprekend wordt beschouwd: Pelayo was een Goth. De moderne geschiedschrijving erkent bijna unaniem het idee dat Don Pelayo een Visigotische edelman was, die zijn toevlucht zocht in Asturias, en erin slaagde om leider te worden van de tot dan toe niet aflatende noordelijke stammen.

Hiervoor gaan de auteurs uit van de Arabische bronnen: Wie zou Don Pelayo kunnen zijn? Zeer zeker een Visigoth (Ibn Hayyan citeert hier Ibn Jaldún). De verwijzing is waar Ibn Hayyan zegt dat ze afstammelingen zijn van de Goten …. (Ibn Jaldún), maar zij houden geen rekening met Ibn Khaldun’s eigen mening “… maar die mening is onjuist“.

Okay, wetende dat Pelayo een Goth was, hoe kon hij dan de controle krijgen over de Asturische leiders? Hier wordt de hypothese, gebaseerd op de creatie die tussen 653 en 683 werd beschreven, van een nieuw provinciaal district in Asturias dat onder het bevel zou staan van een Asturische leider (dux asturiensis), en op de letterlijkheid van een enkele passage uit de gecultiveerde versie van de Kroniek van Alfonso III, volgens welke Pelayo de zoon was van Fáfila of Favila, een hertog van koninklijke bloede. Zoals men kan zien rust de theorie op onbetrouwbare grondslagen: bestond het hertogdom van Asturias en was Pelayo de zoon van de hertog van Asturias die, in de tijd dat koning Egica regeerde, door Witiza zou zijn vermoord. De theorie wordt sterk bekritiseerd vanwege ernstige tegenstrijdigheden (Isla Frez, 1995): “De institutionele continuïteit van het koninkrijk Asturias ten opzichte van het koninkrijk Toledo is onbetwistbaar. Montenegro en Del Castillo (1992): “Voor ons is het duidelijk dat er geen sprake was van continuïteit tussen het Visigotische koninkrijk van Toledo en dat van Asturias. (Montsenegro en Del Castillo 1994) En voor het negeren van archeologische resultaten die de afwezigheid van de Gotische ‘voetafdruk’ laten zien en onvoldoende bewijs voor een echt effectieve controle van Asturias over het koninkrijk Toledo.

Het voorstel om Pelayo, tot zoon van de doge van Asturias te maken was eerder al gedaan door Eloy Benito Ruano.

 

Opstand en herovering van Gigia (het huidige Gijón)

Na de aankomst van de expeditie van het Berberopperhoofd Muza in Asturias in 714, ook wel Mnuza of Munuza genaamd. Hij kreeg de leiding over de troepen en bestuurt de  noordelijke helft van het schiereiland. Hij vestigt zich met een garnizoen moslims in Gijón, terwijl anderen het gebied controleerde en de laatste overblijfselen van verzet de kop in drukte. De belangrijkste families van het aristocratische Asturias, waaronder die van Pelayo, stuurden gijzelaars naar Córdoba om de capitulatie te garanderen. Pelayo was een van de gegijzelde. Echter, in de tijd van Vali Al-Hur  (717 – 718) keerde Pelayo terug naar de bergen van Asturias, alwaar hij volgens een van de kronieken tot vorst of leider van de Asturiërs werd gekozen. Na een paar jaar van wederzijdse intimidatie, gedurende het bewind van Anbasa (722), stuurde Munuza een detachement troepen naar de schuilplaats van Pelayo in Piloña. De Asturische leider en zijn mannen zochten hun toevlucht op de berg Auseva, waar ze wachten op de moslimtroepen, terwijl Munuza nog meer versterkingen vanaf het plateau naar de plaats van onheil stuurt om het verzet voor eens en altijd te beëindigen. Daar loopt het detachement moslims in een hinderlaag en werd daar verslagen. Deze oorlogsactie staat bekend als de Slag om Covadonga.

De kronieken vertellen verder, dat na te zijn verslagen bij Covadonga, Munuza wilt vluchten. Uit angst dat de mensen in Gijón samen zullen werken en in opstand komen, of uit angst dat de Asturische troepen de stad eerder zullen bereiken, roept hij zijn overgebleven troepen terug en probeert hij via Puerto de la Mesa (een oude Romeinse weg, door een vallei, richting León) uit Asturias te ontsnappen. Maar de troepen van Pelayo weten hem te achterhalen en de overgebleven troepen van Munuza wederom te verslaan. Munuza wordt bij Olalíes (het huidige Santo Adriano) vermoord. Hierna neemt Pelayo zonder enige inspanning Gijón in beslag. Toen dit nieuws zich verspreidde over het moslimgebied, traden vele christenen toe tot het leger van Pelayo. Men had het Koninkrijk Asturias heroverd door eerst de hoofdstad Cangas de Onis in te nemen en daarna Pravia. Later zou Oviedo, tijdens het bewind van Alfonso II, de hoofdstad van Asturias worden. Volgens deze versie van de kroniek was het van groot belang dat Munuza was gedood. Het moet zeker vermeld worden dat hij de generaal was die het bevel voerde over het noorden van het Iberisch eiland en dat zijn dood kan worden beschouwd als een enorme aderlating binnen de militaire moslim organisatie.

Echter, in andere, latere, kronieken wordt verteld dat Munuza levend weet te ontsnappen en dat hij leiding geeft aan Berbertroepen die meer in het noordoostelijke deel (Pyreneeën) van Spanje opereren. Verdragen en soortgelijke verbanden met de hertog van Aquitano leiden ertoe dat hij uiteindelijk met de dochter van deze trouwt, waarna hij, met de alliantie van de hertog als waarborg, in opstand zou komen tegen zijn Arabische meerderen. In alliantie met de Franken, misschien zoekend om een bepaalde niche van macht te creëren op dit strategische punt van de Pyreneeën. Door andere verbonden met de Franken te maken probeert men steeds meer macht te krijgen op strategische punten in de Pyreneeën. Dit voornemen wordt met een strafcampagne van de Emir onderdrukt, om gevaar van deze positie, die het zeker zou hebben gehad voor het nieuw gecreëerde al-Andalus, ongedaan te maken.

Men moet hier rekening houden met het feit dat de belangen van de moslims verder strekte dan alleen het Spaanse gebied. Men wilde zich uitbreiden in Frankrijk en geleidelijk meer richting centrum Europa. Maar Karel Martel weet de moslims bij Toulouse en Tours te stoppen, terwijl hij aan de achterzijde kleine geïsoleerde  vijandige koninkrijkjes weet op te ruimen, die geïsoleerd waren, vóór de opmars van de moslims.

 

De moderne geschiedschrijving

---

De moderne geschiedschrijving richt zich op het begin van de Reconquista in de voormalige provincie Asturiensis, waarvan het bestaan blijkt uit een aantal historische beschrijvingen.

–    San Valerio de Bierzo (een kloosterling) schreef zijn autobiografische leven in de tweede helft van de 7de eeuw, “de Ordo Querimonie”, waarin hij verteld over de provincie “Asturiensis”. Een plaats met heel veel bossen en kruiden, het is een ruw en ruig landschap

–    De Kosmografie van Ravenna, de naam van de schrijver is onbekend, zegt dat, Asturias één van de acht (voorheen zes) provincies van Spanje was.

–    In de akte van het 13de Concilie van Toledo worden de 8 hertogen van de provincies beschreven, twee meer dan in voorgaande tijden.

–    In de kronieken van Alfonso III, wordt beschreven dat in enkele Spaanse provincies de leiding wordt overgenomen door Arabische gouverneurs. Gouverneur Munuza krijgt de leiding over Asturias.

Het bestaan van dit hertogdom wordt door alle geschiedschrijvers bevestigd. Nieuw is dat Pelayo mogelijk de zoon is van de doge van Asturias, Faffila of Favila. De Crónica Albeldense, geschreven in Oviedo, in de tijd dat Alfonso III ‘el Magno’ koning van Asturias is, zegt dat Favila de vader van Pelayo was en dat deze werd vermoord door toedoen van Witiza in de tijd van de Gotische koning Égica. Deze veelheid aan informatie geeft een zeer bevredigende verklaring over de oorsprong van het koninkrijk Asturias en over hun eerste koning Don Pelayo. Het is bekend dat de doges, in de laatste jaren van de Visigotische koningen, aan het hoofd staan van deze leenstaten (feodaal systeem). Hier wordt tevens verklaart waarom Pelayo, in eerste instantie, zijn toevlucht zoekt in Asturias bij vrienden van zijn vader, wanneer Witiza zijn vader vermoordt om zodoende zijn koninkrijk uit te breiden. Bedenk goed dat dit niet de vlucht voor de moslims is, zoals omschreven in de Crónica Albeldense. Ook in de beschrijvingen van Alfonso III vinden we verhalen over Pelayo in Tiñana, en dat hij naar Brece wordt gestuurd als hij gevangen is genomen door Munuza. En als men de Crónica Rotense leest begrijpt men ook dat Munuza de zus van Pelayo wil trouwen omdat hij zich zodoende zou verbinden met de laatste legitieme autoriteit van Asturias, de doge Favila.

Bij dit alles moet men er zich terdege van bewust zijn dat als de Arabieren er niet waren geweest de Visigotische monarchie uiteen gevallen zou zijn aan onderlinge vetes. Het is nodig om uw visie te verfijnen omtrent de problemen van dit, centraal bestuurde feodale systeem. Het was van groot belang dat Pelayo ondergedoken bleef bij vrienden. Vrienden met politieke macht. Als hij naar Galicia of Cantabria was gevlucht, wat veel meer voor de hand had gelegen, hadden de zaken een totaal andere wending gehad. Het volk bleef hem daardoor trouw en gezien hij de enige overgebleven, traditionele macht vertegenwoordigde, kon van hieruit de Conquista beginnen die zich langzaam  over het hele land zou verspreiden.

 

Kleine uitbreidingen van het koninkrijk

Het succes van de opstand bracht Pelayo er niet toe om zijn hof in Gijón, de belangrijkste stad van Asturias, te vestigen. Hij gaf de voorkeur aan Cangas de Onis en vestigde zich samen met zijn hof aldaar. Cangas de Onis is gelegen in de uitlopers van de Picos de Europa en gaf strategisch gezien meer bescherming tegen aceifas (razzia’s) van de moslims. Maar enkele decennia later consolideerde zich het koninkrijk en verhuisde het hof van koning Silo en zijn vrouw Adosinda (kleindochter van Pelayo) naar Pravia. Nog later werd Oviedo de hoofdstad van Asturias. In eerste instantie breidt het koninkrijk zich uit door losse, zelfstandige gebiedjes in zijn koninkrijk te onderwerpen of gewoon via verbonden aan zich te binden. Het waren zijn opvolgers, als Alfonso I en Fruela I de Asturias die kleine provincies, zoals Trasmiera en Sopuerta veroverde en aan het gebied van koninkrijk Asturias toevoegen.

 

Dood en begrafenis van Pelayo

Koning Pelayo stierf in Cangas de Onis in het jaar 737. Hij werd begraven in de kerk van Santa Eulalai in Abamia, waar eerder ook zijn vrouw, koningin Gaudiosa, begraven werd. In een van de boeken van de kerk wordt beschreven dat de koning aan de voorzijde zou liggen en dat de overblijfselen van zijn vrouw naast hem lagen.

Nu is het graf leeg omdat de kroniekschrijver Ambrosio de Morales ons laat weten dat Alfonso X el Sabió, koning van Castilla en Leon bevel had gegeven om de overblijfselen van Koning Don Pelayo en zijn vrouw naar de Heilige Grot van Covadonga over te brengen. Boven het graf is een grote steen geplaatst. Ook zijn zuster Ermesinda ligt hier begraven. Op het graf is de volgende tekst uitgehouwen. De grot is inmiddels een ware bedevaart plaats geworden,,, als u dit graf in alle rust wilt bezoeken doe dit dan in de eerste dagen van het nieuwe jaar, u bent dan één van de weinige en zeker de enige Hollander!

“AQVI YACE EL SEÑOR REY DON PELAIO, ELLETO EL AÑO DE 716 QUE EN ESTA MILAGROSA CUEBA COMENZO LA RESTAVRACION DE ESPAÑA BENCIDOS LOS MOROS; FALLECIO AÑO 737 Y ACOMPAÑA SUS MUGER Y ERMANA.

Wat zoveel betekend als:

HIER LIGT DE HEER KONING DON PELAYO, DIE IN HET JAAR 716 VANUIT DEZE WONDERBAARLIJKE GROT BEGONNEN IS MET DE STRIJD TEGEN DE MOREN OM ZODOENDE SPANJE TE RESTAUREREN; GESTORVEN IN 737 EN HERENIGT MET ZIJN VROUW EN ZIJN ZUSTER.

Toch hebben vele historici vraagtekens geplaatst bij de authenticiteit van de overdracht van de overblijfselen van Koning Don Pelayo en zijn vrouw naar Covadonga.

 

Zijn huwelijk en zijn kinderen

Don Pelayo was getrouw met Gaudiosa en uit dit huwelijk zijn twee kinderen geboren.

• Favila de Asturias (?-739). Hij was de tweede koning Asturias. Hij was getrouwd met Froiluba en ligt begraven in de kerk Santa Cruz in Cangas de Onis.
• Ermesinda zijn dochter trouwde met Alfonso I de Asturias, derde koning van Asturias en zoon van Pedro de Cantabria. Volgens de traditie ligt zij samen met haar ouders in de grot van Covadonga.

 

Voorganger en opvolger van Don Pelayo
Voorganger Nieuwe titel, nieuw koninkrijk	Koning van Asturias 718 – 737	Opvolger Favila I

 

 

Verwant aan dit onderwerp:

• Chronologie van de koninkrijken op het Iberisch schiereiland
• Koninkrijk Asturias
• Koningen van Asturias
• Favila de Asturias
• Cangas de Onis

 

Naar boven
Spaanse Verhalen. spaanseverhalen.com
Laatst bijgewerkt 2021-03-11

Bronvermelding en referenties:
De veelal buitenlandse teksten van wikipedia zijn beschikbaar onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen. Ik heb deze teksten vertaald, gemengd, en vaak aangevuld met eigen kennis, en ervaring, opgedaan in de periode dat ik in Spanje woon, en aan deze artikelen werk.
Er kunnen ook andere bronvermeldingen zijn opgenomen, dat kunnen zaken zijn die ik, tijdens het onderzoek naar de artikelen, gelezen heb en in deze teksten verwerkt heb.

{{Anderstalige Wikipedia|taal=es|titel=Don Pelayo|oldid=94974458|datum=201412 21}}
{{Anderstalige Wikipedia|taal=es|titel=Crónica de Alfonso III|oldid=120346855|datum=20210310}}
{{Nederlandse Wikipedia|taal=nl|titel=Arganthonios|paginacode=46349606| datum=20210117}}

Foto’s gelicenseerd onder  Wikimedia Creative Commons: CC BY 2.0 , CC BY 2.5 , CC BY-SA 2.0 , CC BY-SA 2.5, CC BY-SA 3.0 , CC BY-SA 4.0, CC 0, CC 0 1.0, GNU-licentie voor vrije documentatie of Publiek Domein
Coralma*, is eigen werk dat u terug kunt vinden als een CC BY-SA 4.0 file in Wikipedia Commons.

–    De basiliek van het Heiligdom van Covadonga. Auteur – Coralma*
–    Don Pelayo, eerste koning van Asturias,,,,,. Auteur – Afernand74
–    Manuscript van de Kroniek van Najera. Auteur – Anoniem ;Publiek domein
–    Monument van Don Pelayo in Cangas de Onis, Asturias. Auteur – Coralma*
–    Kapel en altaar in de Heilige grot zoals hij er tegenwoordig uitziet. Auteur – Coralma*
–    Bladzijde 23 van het manuscript 2805 van de Nationaal Bibliotheek van Spanje. Auteur – Anoniem ;Publiek domein
–    Don Pelayo de eerste koning. Uit zijn strijd herrees Spanje. Auteur – Coralma*
–    Don Pelayo in Covadonga van Luis de Madrazo (1855). In het Prado museum, Madrid. Auteur – Luis de Madrazo
–    Het wapen van Gijon. Auteur – SanchoPanzaXXI
–    Gravure van Don Pelayo 17de eeuw. Auteur – Upload by Basilio
–    Asturias in 750. Auteur – Crates
–    De kerk van Santa Eulallia te Abamia. Auteur – Ramón
–    Het graf van Don Pelayo. Auteur – Coralma*