Fernando I de León ‘el Magno’ of ‘el Grande’
c. 1016 – 27 december 1065
Fernado I de León, ook wel genaamd ‘el Magno’ of ‘el Grande’ (de Grote), werd geboren rond 1016 in León en overleed op 27 december 1065, en was graaf van Castilla vanaf 1029 en koning consort van León, vanaf het jaar 1037, als zodanig gezalfd op 22 juni 1038, tot zijn dood. Hij was de zoon van Sancho Garcés III Pamplona, genaamd ‘el Mayor’, koning van Pamplona, en Muniadona, de zus van García Sánchez de Castilla. Hij werd, in 1029, na de dood van zijn oom Garcia II de Castilla, benoemd tot graaf van  Castilla, hoewel hij geen effectief bestuur uitoefende tot de dood van zijn vader in 1035. Hij werd koning consorte van León door zijn huwelijk met Sancha, zuster van zijn koning en heer, Bermudo III, tegen wie hij in opstand kwam, waarbij Bermudo tijdens de slag om Tamarón omkwam zonder nakomelingen achter te laten. Het koninkrijk León erkende daarna Fernando en Sancha als heersers van het koninkrijk, waardoor Castilla en León een personele unie werd en tevens het politieke centrum van het christelijke noorden van Spanje werd. Wat u het meeste interesseert: Biografie Zijn graf Huwelijk en nakomelingen Voorouders De eerste zestien jaar regeren werd besteed aan het oplossen van interne conflicten en het reorganiseren van zijn koninkrijk. In 1054 beslecht hij het grensgeschil met zijn broer García III van Pamplona door hem de oorlog te verklaren waarbij de Leonese troepen de Navarrese monarch in de slag bij Atapuerca om het leven brengen. Hij was erg actief  wat betreft de Reconquista, hij nam plaatsen als Lamego (1057), Viseo (1058) en Coímbra (1064) in. Bovendien onderwierp hij verschillende van de Taifa-koninkrijken die daarna paria’s betaalde aan het koninkrijk León. Toen hij stierf verdeelde hij zijn koninkrijken onder zijn zonen: de oudste , Sancho II de Castilla, kreeg uit de erfgoedstatus van zijn vader, het graafschap Castilla, dat was verheven tot koninkrijk, en paria’s over het Taifa-koninkrijk van Zaragoza; Alfonso (VI de León), zijn favoriet, kreeg het koninkrijk León en de keizerlijke titel, evenals de rechten op het Taifa-koninkrijk van Toledo; García (II de Calicia) ontving het koninkrijk Galicia, speciaal voor dit doel gecreëerd, en tevens ontving hij de rechten op de Taifa-koninkrijken van Sevilla en Badajoz; voor Urraca en Elvira liet hij de steden Zamora en Toro respectievelijk, met een echte titel en een geschikt inkomen. Traditioneel gezien beschouwd men hem als de eerste koning van Castilla en oprichter van de Castilliaanse monarchie, en er zijn nog steeds historici die deze stelling blijven handhaven. Desalniettemin is een groot deel van de meest recente geschiedschrijvers van mening dat Fernando niet de koning van Castilla was en dat de oorsprong van dit koninkrijk ligt bij de dood van deze vorst en de daarbij horende verdeling van de staten onder zijn kinderen en de erfenis van Castilla aan de eerstgeborene Sancho die daarbij de koninklijke titel kreeg. Gonzalo Martínez Diez zegt er dit over: “We kunnen en moeten met absolute zekerheid bevestigen dat Fernando nooit koning van Castilla was, en dat hij nooit de aard van het graafschap veranderd heeft, dat ondergeschikt aan de koning van León was, om na de dood van Fernando, in 1065, te veranderen in een koninkrijk.”
	Persoonlijke Gegevens
	Naam	Fernando I
	Geboren	1016, Navarra, Spanje.
	Overleden	27 dec. 1065, León, Spanje.
	Begraven	Basiliek van San Isidoro van León.
	Nationaliteit	Koninkrijk Navarra.
	Religie	Katholiek
	Familie
	Adellijke Familie	Dynastie Jimena
	Ouders	Sancho Garcés III de Pamplona Muniadona de Castilla
	Echtgenoot	Sancha de León
	Kinderen	Urraca de Zamora Sancho II de Castilla Elvira de Toro Alfonso VI de León García de Galicia
	Graaf van Castilla
	1029 – 1065
	Voorganger	García Sánchez
	Opvolger	Titel vervalt hier
	Koning van León
	1037 – 1065
	Voorganger	Bermudo III
	Opvolger	Alfonso VI, koning van León Sancho II, koning van Castilla García II, koning van Galicia

 

Biografie

---

De toekomstige Fernando I de León moet na 1015 geboren zijn en er is geen garantie dat hij de tweede zoon van Sancho III ‘el Mayor‘ was, zoals van oudsher werd aangenomen. De meeste documenten uit die tijd plaatsen hem als vierde zoon van de koning van Pamplona, na Ramiro I de Aragón, García Sánchez III ‘el de Nájera‘ en Gonzalo I de Ribagorza. In 1029, toen Fernando  het graafschap  van Castilla accepteerde, was hij niet ouder dan 13 jaar.

 

Graaf van Castilla

Toen graaf Sancho García de Castilla, in 1017, overleed, liet hij zijn bezittingen over aan zijn erfgenaam García Sánchez, een zevenjarig jongetje, die aan een turbulente periode voor het graafschap Castilla begon. Alfonso V de León heroverd de gebieden tussen Cea en Pisuerga, die jaren daarvoor veroverd waren door Sancho, terwijl Sancho III ‘el Mayor‘ tussenbeide kwam om zijn jonge zwager te beschermen, waarbij hijzelf profiteerde door zich meester te maken van verschillende grensgebieden.

In 1027 bereikte García Sanchez de Castilla (opvolger van Sancho García  de Castilla) de volwassen leeftijd en probeerde de banden aan te halen met het koningshuis van León door te trouwen met Sancha de León ( dochter van Alfonso V de León en dus zuster van de toen nog koning Bermudo III). Hij werd echter, tijdens zijn reis naar León, om daar te trouwen met Sancha, gedood door de nakomelingen van graaf Vela, die eerder uit Castilla gevlucht waren. Aangenomen wordt dat dit in 1028 gebeurde, daar hij na dat jaar niet meer voorkomt in de documenten uit die tijd. De Leonese bevolking zag hier de hand van de koning van Pamplona in, en de Castilianen zagen er een Leonese samenzwering in. Eén ding is zeker, Sancho el Mayor haalde het meeste profijt uit deze gebeurtenis. De vermoorde  graaf García had geen kinderen en Sancho beriep zich op de rechten van zijn vrouw Muniadona om in Castilla te regeren, zo wordt hij in de documenten vernoemd als enige heerser over het graafschap Castilla. Hij benoemd zijn zoon Fernando tot graaf van Castilla, hoewel de precieze datum van deze benoeming niet bekend is. De eerste bewijzen hiervoor  vinden we in een documentatie van juli 1029, op deze wijze toonde hij bij de Castiliaanse bevolking aan dat hij niet van plan was het graafschap te annexeren, en dat het zijn eigen identiteit zou behouden. De koning van Pamplona echter, toonde zich als de ware machthebber van Castilla, en het feit dat hij zijn zoon tot graaf had benoemd, maakte het mogelijk dat zijn autoriteit, volledig erkend en gelegaliseerd werd. Dit feit maakte dat het graafschap Castilla niet onafhankelijk was en de soevereiniteit van de koning van León ontkende en zich onder het gezag van Pamplona zette, dus vanaf 1028 zien we geen getuigschriften meer die zinspelen op de aanwezige macht van de koning van León.

Fernando trouwde in 1032 met Sancha, de verloofde van zijn overleden oom, die als bruidsschat het land tussen Cea en Pisuerga met zich meenam.

In 1037 trouwde Bermudo III met Jimena Sánchez, dochter van Sancho Garcés III de Pamplona, en zijn vrouw, koningin Muniadona de Castilla, waardoor deze drie koningen: Bermudo, Fernando en García el de Nájera, zwagers van elkaar werden, die elkaars land opeiste en dus tot een oorlog leidde. Sommige auteurs zijn van mening dat dat het moment was waarop graaf Fernando zijn titel omzette naar koning van Castilla, hoewel daar geen documentair bewijs voor is.

 

De Leonese troon

Het conflict tussen de zwagers werd op 4 september 1037 opgelost met de slag om Tamarón. De Castiliaanse troepen werden versterkt met de troepen van het leger van koning García de Pamplona. De jonge onbesuisde koning Bermudo (20 jaar), spoorde zijn paard Pelagiolo aan en ging de vijandelijke rijen binnen, waar hij werd opgevangen door een Castiliaanse speer. De overgebleven Leonese troepen namen zijn lichaam mee naar León om het bij te zetten bij zijn ouders in het pantheon van de kerk van San Juan.

Daar Bermudo zonder nakomelingen stierf en Sancha, de vrouw van Fernando, zijn zuster was, volgde deze zijn troon op. Dit viel natuurlijk in verkeerde aarde bij de Leonese bevolking, zij hadden enige tijd nodig om deze nieuwe monarch te accepteren. Maandenlang weigerde graaf Fernando Flaínez (oom van Rodrigo Dáz de Vivar (el Cid) en grootvader van Jimena Díaz), de stad over te dragen aan deze usurpator, zo niet de moordenaar van zijn koning. Volgens het ‘Crónica Silense’ kwam Fernando uit Sahagún (de grensstreek van het Galaecia (een naam die de Romeinen voor de noordwestelijke hoek van het Iberisch schiereiland gebruikte)). Uiteindelijk, nadat hij zijn positie in de Regia Curia (de Hofhouding) veilig gesteld had, gingen Fernando en zijn vrouw vreedzaam León binnen, en werd hij: “in het tijdperk van M.LXX. VI tot X van de eerste dag van de maand juli (dit is de Romeins, Latijnse kalender, dat in werkelijkheid neerkwam op 22 juni 1038), werd Don Fernando, in de kerk van Santa Maria van León ingewijd en tot koning gezalfd door Servando, bisschop van deze kerk tijdens deze gedenkwaardige dag”.

Dezelfde ‘Crónica Silense’, verzekerd dat hij in de eerste zestien jaar van zijn bewind geen aanvallen kon ondernemen tegen de Mohammedanen, daar hij eerst de adel van het koninkrijk achter zich moest scharen. Dit werd bevestigd door de ‘Crónica najerense’:

		Ocupado durante dieciséis años en resolver los conflictos internos de su reino y en domar el feroz talante de algunos de los magnates, ninguna incursión fuera de sus fronteras pudo emprender contra los enemigos exteriores.
		De eerste zestien jaar werd hij bezet door interne conflicten binnen zijn koninkrijk die door sommige barbaarse magnaten werden veroorzaakt, hij kon daardoor geen aanval buiten zijn grenzen, tegen zijn externe vijand ondernemen.

Hij bevestigde de Fuero de León, ingesteld door zijn overleden schoonvader, Alfonso V, waarmee hij aanstuurde op het volgen van de Visigotische code als de fundamentele wet voor het koninkrijk León, aangepast aan de gebruiken van zijn nieuwe koninkrijk, waarschijnlijk beïnvloed door zijn vrouw koningin Sancha.

 

De oorlog met Navarra

Op zestienjarige leeftijd werd hij gedwongen de oorlog aan te gaan tegen zijn oudere broer, Garcia III de Pamplona. Beide broers ruziede al jaren over de gebieden die hun vader had afgescheiden van Castilla en daarna had toegevoegd aan het koninkrijk Pamplona (La Bureba, Castilla la Vieja, Trasmiera, Encartaciones, en Montes de Oca) en daarom voortdurend elkaars grondgebied binnenvielen. De kronieken zijn duidelijk partijdig, zij leggen de verantwoordelijkheid van het conflict eenduidig bij Pamplona: toen Garcia ziek werd in Nájera, ging de Leonese koning naar hem om hem te troosten, deze verdacht zijn broer, hij vermeed gevangenneming en zorgde voor zijn veiligheid. In de loop van de tijd werd de Leonese koning ziek, en zijn oudere broer bracht toen een bezoek aan hem, schijnbaar heel onschuldig , maar met de wens de zieke op te ruimen om zo zijn troon te bezetten. Fernando maakte dankbaar gebruik van de gelegenheid en sloot zijn broer  op in het kasteel van Cea, waaruit deze ontsnapte dankzij zijn sluwheid en met hulp van de verschillende handlangers.

Garcia bereidde zich vervolgens voor op oorlog, en met enkele islamitische bondgenoten viel hij de gebieden van Castilla binnen, en daarbij, de door zijn broer gestuurde afgezanten met voorstellen tot vrede afwees. Voorstellen die een ieder in de gelegenheid zouden stelde in vrede te leven in zijn eigen koninkrijk en er van af zou zien om de wapens op te nemen, opdat beide broers vreedzaam in hun huis konden wonen. Dus gaat Fernando onderweg met een sterke troepenmacht om zijn broer te ontmoeten in de Slag om Atapuerca in 1054.

García heeft zich met zijn leger, drie divisies, opgesteld in het midden van de vallei van Atapuerca, ten oosten van Burgos, maar de lokale bevolking bezet ’s nachts een nabijgelegen heuvel en van daaruit vielen ze vroeg in de ochtend de legers van Navarra en hun bondgenoten aan. Fernando had opdracht gegeven zijn broer levend te vangen, omdat zijn vrouw Sacha dat had gevraagd. Maar de edelen van León die de dood van hun koning Bermudo niet waren vergeten, doodde García. Een andere versie schrijft zijn dood toe aan een groep van zijn eigen onderdanen, die niet anders konden dan vluchten naar Castilla door de vernederingen en de hoge belastingeisen van García.

Het leger van García vluchtte in wanorde en vele van hen vielen in handen van het Leonese leger waaronder ook een groot deel van het Moorse leger. Fernando zorgde ervoor dat het lichaam van zijn broer er weer toonbaar uitzag en gaf bevel hem te begraven in de kerk die hij had gesticht, Santa María de Nájera. De overwinning van Fernando had tot gevolg dat Castilla werd herenigd met de herwonnen landen en daarmee de rivier Ebro de nieuwe grens werd. Hij lag het vazalschap bij zijn jonge neef Sancho Garcés IV, de nieuwe koning van Pamplona.

 

De reorganisatie van het koninkrijk

Hij onderwierp de Leonese edelen en beveiligde de grenzen, Fernando I paste structuur toe en stelde zijn koninkrijk zo in dat het zich kon consolideren, nadat hij de vrede had hersteld. Hij speelde een fundamentele rol in de politiek van het Iberisch schiereiland en in de formatie van de politieke kaart van de 11e eeuw. Ook op het vlak van wetgeving was zijn werk van groot belang, waarbij hij bepaalde aspecten van de Curia Regia Leonesa (de Leonese hofhouding) hervormde, of herstelde hij het Visigotisch canoniekerecht doormiddel van verschillende normen verzameld tijdens het Concilie van Coyanza (1050 of 1055), die werden voorgezeten door dezelfde monarch.

In de tijd dat hij aan het bewind stond, was men op een andere manier gaan denken over een Verenigd Europa, deze nieuwe stroming kwam het Iberisch schiereiland binnen via Navarra die het op haar beurt introduceerde bij de monarchie van León. Van belang was de relatie met de Orde van Cluny en enkele van de eerste artistieke manifestaties van de nieuwe romaanse kunst op het schiereiland: de crypte van San Antolín van de kathedraal van Palencia en de koninklijke ingang van de Collegiale kerk van San Isidoro de León (1063), dat later het koninklijke pantheon werd.

 

Buitenlandse politiek

Vanaf dat moment begon de expansieve politiek van León, vooral ten aanzien van het zuidelijke moslimgebieden dat sterk verzwakt was door de verdeling van al-Ándalus, na de val van het Kalifaat Córdova en de opkomst van talrijke Taifa-koninkrijken. Men hervatte op deze manier, definitief en resoluut, de Reconquista.

Een van de belangrijkste resultaten van het beleid van Fernando I was de onderwerping van de verschillende Taifa-koninkrijken en het ontvangen van de paria’s (belasting opgelegd voor het beschermen en niet aanvallen) voor de rijkste taifas, zoals Toledo, Sevilla, Zaragoza of Badajoz. Tegelijkertijd viel men verschillende malen aan en behaalde ze overwinningen. Er werden belangrijke overwinningen behaald op Portugees gebied zoals Lamego (1057) en Viseo (1058) en de definitieve inname van San Estaban de Gormaz, Berlanga de Duero en andere kastelen en plaatsen langs de rivier de Bordecorex, op het grondgebied van de hoge Duero. Ook de tijdelijke innames van Toledo (1062) en Zaragoza (1063), en de definitieve inname van het strategische Coímbra (1064), langs de rivier Mondego, dat onder het commando van Mozarabische graaf Sisnando Davídiz stond.

In reactie op de overeengekomen akkoorden, stuurde Fernando I zijn zoon, de jonge Sancho, om hulp te bieden aan al-Muqtadir, de Taifa-koning van Zaragoza, toen de plaats Graus werd aangevallen (1063) door Ramiro I de Aragón, zijn stiefbroer, die werd verslagen en gedood. Vervolgens leidde hij een strafexpeditie naar de Ebro-vallei (1065) om de massamoord op de christenen van Zaragoza te wreken en al-Muqtadir tot vazalschap en betaling van paria’s te dwingen, die eerder niet waren afgedragen. Na deze afstraffing ging de expeditie verder richting Valencia, waar hij koning Abd al-Malik ben al-Aziz al-Muzaffar Nizam al-Dawla, na zijn verzet en belegeren van de stad, zou gaan bestrijden in de Slag om Paterna en deze uiteindelijk ook overwon. Maar kort daarna voelde Fernando I zich ziekelijk en gaf bevel terug te keren naar León.

 

De dood van de koning

Fernando I kwam tijdens de kerstavond van 1065 aan in León en het eerste wat hij deed was naar de kerk van San Isidro gaan, om daar de heiligen te verzoeken hem te helpen met zijn reis naar het hiernamaals. Die nacht vergezelde hij de geestelijken in het koor, psalmen zingend in de metten in de Mozarabische rite, en tijdens het ochtendgloren van de eerste kerstdag, was het hem duidelijk, hij had niet lang meer te leven. Hij ging ter communie tijdens de Heilige Mis volgens het ritueel, onder voorwendsel van, en werd vervolgens in de armen van de monniken naar bed gedragen. Bij het aanbreken van dag 26, zag hij zijn einde naderen, hij riep de bisschoppen, abten en geestelijke bijeen en beval hen om hem de koninklijke mantel om te doen en de kroon op te zetten en dat hij naar de kerk werd overgebracht. Hij knielde voor het altaar met de relikwieën van San Isidoro en San Vicente, en bad tot God om zijn ziel in vrede te verwelkomen:

		Tuyo es el poder, tuyo es el reino, Señor. Encima estás de todos los reyes y a ti se entregan todos los reinos del cielo y la tierra. Y de ese modo el reino que de ti recibí y goberné por el tiempo que Tú, por tu libre voluntad quisiste, te lo reintegro ahora. Te pido que acojas mi alma, que sale de la vorágine de este mundo, y la acojas con paz.                                                                                                                                                                                                         Crónica Silence
		Aan U is de kracht, aan U is het koninkrijk, Heer. Voorts over alle koningen en aan u overhandigd men alle koninkrijken van hemel en aarde ze zijn aan u overgeleverd. En op die manier het koninkrijk dat ik van U ontving, en bestuurde voor de tijd die U mij gaf, zoals u het wenst, zal ik deze functie weer opnemen. Ik vraag u mijn ziel te verwelkomen, komend uit de draaikolk van deze wereld, en het te verwelkomen met vrede.                                                                                                                                                                                                                                 Cronica Silence

Toen deed hij zijn koninklijke mantel uit en zette zijn kroon af, ging op de grond liggen en onderwierp zich aan de ceremonie van openbare boetedoening, hij droeg een rouwgewaad (ruwe grove stof) en liet toe dat men as over zijn hoofd strooide. Op de 27ste dag van december 1065, het feest van San Juan Evangelista, stierf de koning omringd door bisschoppen, na een regeerperiode van zevenentwintig jaar, zes maanden en twaalf dagen, ongeveer 55 jaar oud, een leeftijd die maar weinige haalde in die tijd en dat de kroniekschrijvers beschreven als “goede ouderdom en volheid van dagen”.

Bij zijn dood, in plaats van de Visigotische en Leonese wetten te respecteren, die de verdeling van de koninklijke bezittingen tussen de erfgenamen verhinderde, volgde hij de wettelijke principes van Navarra om het koninkrijk als een familiepatrimonium op te delen. Eigenlijk, vergelijkbaar met hoe zijn vader het deed bij hem en zijn broers en stiefbroer, verdeelde hij zijn territorium onder zijn zonen: zijn eerstgeborene zoon Sancho erfde Castilla, dat zodanig een koninkrijk werd, en de paria’s van Zaragoza; zijn favoriete zoon Alfonso, ontving het belangrijkste en overheersende koninkrijk León, en de paria’s van Toledo; García, Galicia en Portugal en met een koninklijke titel en daar bovenop de paria’s Badajoz en Sevilla; aan zijn dochter Elvira laat hij het landhuis van de stad Toro en aan Urraca dat van Zamora, waaraan  zowel een koninklijke titel als een belangrijk economisch vaderlijk erfdeel werd verkregen: de heerschappij over alle kloosters van het koninkrijk.

 

Zijn graf

---

Fernando I werd begraven in het ‘Panteón de Reyes de San Isidoro de León‘ (Koninklijke Pantheon van San Isidoro te Leon) dat hijzelf had gebouwd, naast het vermoedelijke graf van zijn vader, Sancho el Mayor, Rex Pirinaeorum montium et Tolosae (de Koning van de Pyreneeën en Toulouse). Op zijn graf staat de volgende Latijnse tekst gegraveerd:

 

 

		H. E. TUMULATUS FERNANDUS MAGNUS REX TOTIUS HISPANIAE. FILIUS SANCTII REGIS PIRENAEORUM ET TOLOSAE. ISTA TRANSTULIT CORPORA. SANCTORUM IN LEGIONE BEATI ISIDORI ARCHIEPISCOPI AB HISPALI VICENTIIMARTYRIS AB ABELA. ET FECIT ECCLESIAM HANC LAPIDEAM. QUAE OLIM FUERAT LUTEA, HIC PRAELIANDO FECIT SIBI TRIBUTARIOS OMNES SARRACENOS HISPANIAE ET CEPIT COLIMBRIAM, LAMEGO, VESEO, ET ALIAS. ISTE VI CEPIT REGNA GARSIAE ET VEREMUDI. OBIIT VI K. JANUARII. ERA MCIII.
		HIER LIGT BEGRAVEN FERNANDO DE GROTE, KONING VAN HEEL HISPAÑA. ZOON VAN SANCHO DE KONING VAN DE PYRENEEËN EN TOULOUSE. HIJ VERPLAATSTE NAAR LEÓN DE HEILIGEN LICHAMEN VAN SAN ISIDORO AARTSBISSCHOP UIT SEVILLA EN VICENTE MÁRTIR UIT ÁVILA, EN BOUWDE DEZE STENEN KERK, DIE EERDER VAN LEEM WAS. HIJ MAAKTE MET DE WAPENS ALLE SARACENEN (MOHAMMEDANEN) VAN HISPAÑA SCHATPLICHTIG AAN HEM. HIJ NAM COIMBRA, LAMEGO, VISEO EN ANDERE PLAATSEN IN. HIJ EIGENDE ZICH MET KRACHT GARCÍA EN VERMUDO TOE. HIJ STIERF OP 27 DECEMBER (HET JAAR) 1103.

Huwelijk en nakomelingen

---

In 1032 trouwde hij met Sancha de León, dochter van Alfonso V de León en zus van Bermudo III de León. Uit dit huwelijk werden geboren.

• Urraca de Zamora (1033 – 1101), Dame van Zamora.
• Elvira de Toro (1038 – 1099), Dame van Toro.
• Sancho (1038/1039 – 1072), koning van Castilla als Sancho I, en van León als Sancho II (1065 – 1072).
• Alfonso (1040/1041 – 1109), koning van León (1065 – 1072), Castilla en Galicia (1072 – 1109), als Alfonso VI.
• García (1042 – 1090), koning van Galicia (1066 – 1071 en 1072 – 1073), als García II.

Volgens het Crónica silence:

Koning Ferdinand onderwees zijn zonen en dochters en instrueerde hen in de eerste plaats in de liberale disciplines, die hij door studie zichzelf had aangeleerd, en regelde vervolgens voor zijn kinderen dat ze op de juiste leeftijd leerde paardrijden en zich oefende in militaire disciplines en de jacht beoefende op Spaanse stijl, en de dochters, zich afzette van luiheid, hij vormde hen tot deugdzame adellijke dames.

 

Voorouders

---

 

Voorgangers en opvolgers van Fernando I de León ‘el Magno’
Voorganger García Sánchez	Conde de Castilla 1029 – 1037	Opvolger dat wordt de Koning van León
Voorganger Bermudo III	Koning van León 1037 – 1065	Opvolgers Alfonso VI (koning van León) Sancho II (koning van Castilla) García II (koning van Galicia)

 

Verwant aan dit onderwerp:

• Alfonso VI de León
• Sancho II de Castilla
• Garcia II de Galicia
• Urraca de Zamorra
• Koninkrijk León
• Koninkrijk Castilla

Naar boven
Spaanse Verhalen. spaanseverhalen.com
Laatst bijgewerkt 2021-04-30

Bronvermelding en referenties:
De veelal buitenlandse teksten van wikipedia zijn beschikbaar onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen. Ik heb deze teksten vertaald, gemengd, en vaak aangevuld met eigen kennis, en ervaring, opgedaan in de periode dat ik in Spanje woon, en aan deze artikelen werk.
Er kunnen ook andere bronvermeldingen zijn opgenomen, dat kunnen zaken zijn die ik, tijdens het onderzoek naar de artikelen, gelezen heb en in deze teksten verwerkt heb.

{{Anderstalige Wikipedia|taal=es|titel=Anexo:Historia de España|oldid=96108822|datum=20170301}}
{{Nederlandse Wikipedia|taal=nl|titel=Ferdinand I van León|paginacode=56473197| datum=20210428}}

Foto’s gelicenseerd onder  Wikimedia Creative Commons: CC BY 2.0 , CC BY 2.5 , CC BY-SA 2.0 , CC BY-SA 2.5, CC BY-SA 3.0 , CC BY-SA 4.0, CC 0, CC 0 1.0, GNU-licentie voor vrije documentatie of Publiek Domein
Coralma*, is eigen werk dat u terug kunt vinden als een CC BY-SA 4.0 file in Wikipedia Commons.

•   Fernando I de León, koning gemaal van 1037 – 1065. Auteur – Onbekend ;Publiek domein
•   Fernando I, volgens een middeleeuwse miniatuur van de Kathedraal de León. Auteur – Anoniem ; Publiek domein
•   Fernando I samen met zijn vrouw Sancha de León. Auteur – Onbekend ;Publiek domein
•   Denkbeeldig portret van Fernando I de León, door Antonio Maffei. Auteur – Antonio Maffei Rosal (1817 -)
•   De breuk tussen Fernando I en García III:,,,. Auteur – Onbekend ;Publiek domein
•   Het koninkrijk van León aan het eind van de regering van Fernando I. Auteur – Rowanwindwhistler
•   Fernando I verwelkomt Santo Domingo de Silos,,,,,. Auteur – Bartolomé Bermejo (1440-1500) en Martín Bernat (1450-1505) ;Publiek domein
•   Pantheon der koningen van San Isidro de León,,,,,. Auteur – Megginede