Almería Provincie van de autonome gemeenschap Andalucía

Almería is een provincie van de comunidad autónoma Andalucía in Spanje; gelegen in het zuidoosten van het Iberisch schiereiland. Het grenst in het westen en noordwesten aan de provincies Granada, in het noorden en noordoosten aan Murcia en in het oosten en zuiden aan de Middellandse Zee (het deel dat bekend staat als de Zee van Alboran). De provinciehoofdstad is de stad Almería, gelegen in het zuiden van de provincie en in het centrum van de gelijknamige baai. De administratie van de provinciale belangen is toevertrouwd aan de Diputación Provincial de Almería (Provinciale Raad van Almería).

Het strekt zich uit over 8774 km², met een bevolking van 727.945 inwoners in 2020, volgens het Nationaal Instituut voor de Statistiek (INE). De bevolkingsdichtheid bedroeg toen 80,54 inwoners/km², wat aanzienlijk lager is dan het Spaanse gemiddelde. Het heeft een bisdom, 8 gerechtelijke arrondissementen en 103 gemeenten, waaronder Níjar, de grootste gemeente van de provincie.

Symbolen

---

De vlag van de provincie

De vlag van de provincie Almeria is gebaseerd op het provinciewapen op het kruis van San Jorge (Sint-Joris). De provincieraad van de Diputación de Almería heeft op 29 april 2016 in de plenaire vergadering van de Diputación Provincial de Almería het vaandel goedgekeurd.

De huidige vlag heeft een witte achtergrond terwijl de vorige vlag een groene achtergrond met daarop het wapen van de provincie.

Het wapen van de provincie

Het wapen van de provincie Almería werd op 29 juli 1925 door de Provinciale Raad goedgekeurd. Het bestaat uit een wapenschild verdeeld in zeven kwartieren waarin de gemeentewapens van de hoofdsteden van de voormalige gerechtelijke arrondissementen van de provincie zijn opgenomen. Verder zien we onder in het wapen nog een gespleten schildvoet en een hartschild:

• • • • In het eerste kwartier, in gules (Spaans voor keel), een zilveren toren, gemetseld en geklaard (poort en ramen) in sabel, dat is het wapenschild van Berja.
      • In het tweede kwart, van azuur, enkele korenschoven van goud, dat is het wapen van Canjáyar.
      • In het derde kwartier, van goud, drie bergen in hu natuurlijke kleur met daarboven sinopel netelstruiken, op golven van de zee van azuur en zilver, dat is die van Cuevas de Almanzora.
      • In het vierde kwartier, een spitsruit van keel en zilver, een toren van goud, gemetseld en geklaard van sabel, dat is het wapen van Gérgal.
      • In het vijfde kwartier, van azuur, een toren van goud met daarboven een zilveren sleutel, dat is de toren van Huércal-Overa.
      • In het zesde kwartier, van azuur, een toren van goud met een zilveren sleutel, dat is het wapenschild van Purchena .
      • In het zevende kwartier, van zilver, een klimmende leeuw, van keel, getongd en gewapend met nagels van sabel, dat is die van Sorbas.
      • In een gespleten punt, van keel (het eerste deel), een zilveren sleutel gezet in een paal en geflankeerd door twee torens van hetzelfde metaal (kleur), gemetseld en geklaard in sabel, dat is dat van Vera; van goud (het tweede deel), drie bergen in hun natuurlijke kleur, bekroond door netels van sinopel, op golven van azuur en zilver, dat is dat van Vélez-Rubio.

Over het geheel een hartschild, in dit geval het wapenschild van de stad Almería dat een zilveren veld toont, met daarop een kruis van keel; een schildzoom samengesteld: drie van gules, met een kasteel, van goud; drie van zilver, met een klimmende leeuw van keel, gekroond met goud; drie van goud, met vier knotsen van keel; drie van goud met een adelaar van sabel en drie van zilver, met een granaatappel, doorgesneden met keel.

Het schild wordt bekroond een gouden muurkroon van zes torens, waarvan vier zichtbaar, geklaard en met kantelen van sabel.

Andere symbolen

Geschiedenis

---

Prehistorie

Het paleolithicum in Almería wordt gekenmerkt door kleine nomadische groepen jagers en verzamelaars. Er zijn niet al te veel paleolithische vindplaatsen in de provincie, waarvan de oudste Cueva de Zájara I is, in Cuevas del Almanzora en het natuurmonument Cueva de Ambrosio, van groot belang is voor de datering van paleolithische rotskunst.

Reeds in het Neolithicum, en nog eerder in het Laatpaleolithicum, verschenen de eerste dorpen en de eerste ruimten die uitsluitend aan begravingen waren gewijd. Uit deze periode dateren de grotschilderingen van de Cueva de los Letreros en een twintigtal andere grotten en schuilplaatsen in de Comarca de los Vélez, die in 1989 door de Unesco tot het werelderfgoed zijn verklaard.

In een van de schuilplaatsen van de eerste kolonisten van het schiereiland Levante, de Abrigo de las Colmenas, bevindt zich nog steeds een menselijke figuur die met gestrekte armen een vermeende regenboog boven zijn hoofd houdt (de indola hierboven). Volgens sommige legenden stelt deze grotschildering een pact voor tussen de prehistorische mens en de goden om toekomstige overstromingen te vermijden. Het is de eerste afbeelding van de Almerische indalo, waarvan de etymologische oorsprong zou kunnen komen van indal eccius, de boodschapper van de goden van de Iberiërs. Van indal eccius komt ook de naam van San Indalecio, een van de zeven apostolische mannen en samen met de Maagd van de Zee beschermheilige van Almería.

De indalo is in de loop der jaren het bekendste symbool van Almería en Almeria geworden. Hoewel sommigen het hebben gezien als een man die een regenboog vasthoudt, is het niets meer dan een boogschutter die zijn prooi in de lucht zoekt. De inwoners van Mojacar, de Mojaqueros schilderden indalos met kalk op de muren van hun huizen om zich te beschermen tegen stormen en het boze oog. In die tijd werd het de “muñequillo mojaquero” genoemd.

Het was de Belgische archeoloog Luis Siret y Cels die de prehistorische rijkdom van Almería ontdekte, met name die uit het begin van de kopertijd. Siret noemde Almería “een openluchtmuseum”. Almería is namelijk de bakermat van twee van de belangrijkste culturen van de metaaltijd op het schiereiland: de Los Millares-cultuur en de El Argar-cultuur.

Het is ook in de kopertijd of het Chalcolithicum (3000-2150 v.C.) dat de eerste bekende stad ontstond: de nederzetting Los Millares, strategisch gelegen op een rotsachtige uitloper tussen de rivier Andarax en de rambla de Huéchar (rambla is hier een bedding waar regenwater door stroomt), in het zuiden van de provincie. Het is een nederzetting van meer dan duizend inwoners, beschermd door drie linies van muren en torens, en waarvan de economie was gebaseerd op kopermetallurgie en middelzware landbouw, veeteelt en jacht. Zij bouwden ook grote necropolen en exporteerden hun metallurgische gereedschappen en aardewerk potten naar een groot deel van het schiereiland.

Later, in de bronstijd (1700-1400 v. Chr.), ontstond een even invloedrijke cultuur, die van El Argar. Daar ontwikkelden zij een karakteristiek aardewerk model, de klokvormige pot, waarvan het gebruik zich over de gehele Spaanse Levant verspreidde. Hun necropolissen ontwikkelden zich ten opzichte van de cultuur van Los Millares en de gediversifieerde landbouw en veeteelt.

De oudheid

De culturen van het Metaaltijdperk onderhielden contact met beschavingen uit het hele Middellandse-Zeegebied, getuige de kolonies die volkeren als de Feniciërs jaren later stichtten, in de 8ste eeuw v. Chr.  Abdera (Adra) en Baria (Villaricos) waren de belangrijkste, bij uitstek commerciële- en visserijcentra die op hun beurt contacten onderhielden met de Griekse zeevaarders. De Fenicische controle werd Carthaags toen de Punische beschaving zich over het zuidoosten van het schiereiland verspreidde, een controle die in 209 v. Chr. met de Tweede Punische Oorlog teniet werd gedaan. Talrijke overblijfselen uit de Fenicische en Carthaagse periode zijn bewaard gebleven in Vera, Los Vélez en Dalías.

Almeria viel in handen van Rome tijdens de veldtocht van Scipio Africanus tegen de Carthagers. De Romeinen noemden het Portus Magnus, en de stad werd een deel van Hispania Ulterior. Plinius de Oudere vermeldt het in zijn werk; het was niet tevergeefs dat het een van de belangrijkste havens in het zuiden van Hispania werd. Rome bracht territoriale organisatie, wegen en belastingen, en exploiteerde systematisch de bodemschatten van het gebied, waaronder het marmer van Macael. De handel werd versterkt, vooral die in garum, een smakelijke vis- en kruidensaus die in die tijd zeer werd gewaardeerd en waarvan de exacte formule tot op heden onbekend is. In Adra en Torregarcía en in de hoofdstad, in het park Nicolás Salmerón zelf, zijn zoutpannen en zoutziederijen uit deze periode bewaard gebleven. Andere overblijfselen van groot belang zijn de Dionysus van Chirivel, de sarcofaag van Berja, de Daymún (laat-Romeinse graftempel) van El Ejido en de brug en overblijfselen van de Romeinse weg van Bayanna, aan de rand van de hoofdstad.

Almería werd later bezet door de Vandalen en de Visigoten. Na een korte periode van Byzantijnse bezetting (Zuid-Spanje was gedurende enkele jaren het enige schiereiland in hun macht), nam Suintila in 621 uiteindelijk Almería op in het Visigotische koninkrijk en verdreef de Byzantijnse troepen. In die jaren behielden de oude steden Abdera, Urci en Baria hun belang.

De middelleeuwen

Er resten Almería nog slechts enkele eeuwen om zijn eerste historische, politieke en sociaal-economische hoogtepunt te bereiken. De grote geschiedenis van Almería begint in feite met de islamitische bezetting, die in 713 begon, hoofdzakelijk door toedoen van bevolkingsgroepen van Berberse en Jemenitische afkomst, wier eerste bijdrage bestond in de ingrijpende verandering van het landschap en de landbouwmethoden.

De islamitische periode wordt in twee fasen verdeeld, gescheiden door een korte periode van christelijke bezetting, het decennium tussen 1147 en 1157, toen de legers van Alfonso VII de León de stad en de provincie bezetten. Deze tien jaar vormden echter, hoewel van korte duur, een onoverbrugbare breuk in de groei van het islamitische Almería. De eerste opmerkelijke fase loopt dus van de officiële stichting van de stad in 955 tot 1147, en de tweede van 1157 tot 1489.

Het kalifaat Córdoba

Voorafgaande feiten van de periode 955-1147 zijn te vinden in de stichting aan het begin van de 8e eeuw van een nederzetting in wat toen de buitenwijken waren van de monding van de rivier Andarax, die in die tijd zijn monding had ter hoogte van wat nu La Juaida is. Dit was Bayyana, het huidige Pechina. De strategische positie van deze stad maakte het mogelijk een welvarend handelscentrum te worden dat aanleiding gaf tot wat de Maritieme Republiek Pechina werd genoemd. En het was niet alleen in materieel opzicht waaraan zich de bevolking aan de Andarax zich verrijkte, maar ook in geestelijk opzicht. Inderdaad, Pechina was de bakermat van het belangrijkste Iberische soefisme. De laatste leerlingen van de Cordovaanse soefi Ibn Massarra emigreerden hierheen: de Almeriër Ibn Al Arif stichtte de School van Almeria, door wie Ismail Al Rouayni van Córdoba (wiens naam verrassend genoeg de naam gaf aan het huidige gehucht El Ruini, mogelijk omdat hij daar woonde), Abu Madyan en waarschijnlijk de grootste soefi-mysticus van al-Ándalus, de Murciër Ibn Arabi, hier naartoe kwamen. Te vaak blijft het belang soefi-beweging in Almería onopgemerkt, niet alleen vanwege haar diepgang, maar ook omdat het veel van de sleutels heeft geleverd aan de latere christelijke mystiek van o.a. de Santa Teresa de Jesús en San Juan de la Cruz.

De uiteindelijke oorsprong van de hoofdstad van Almería ligt in feite in Pechina, aangezien kort na de stichting daarvan een kustnederzetting en een wachttoren werden opgericht, die afhankelijk daarvan de naam Al Mariyyat Bayyana zouden krijgen.

Er is veel geschreven over de oorsprong van de naam van de stad en de provincie. De Indola beweging, altijd zo idealistisch, dacht dat Al Mariyyat Arabisch was voor ‘Spiegel van de Zee’, maar het is veel waarschijnlijker dat de plaatsnaam afkomstig is van het woord ‘al miraya’, ‘wachttoren’. Al Mariyyat fungeerde als haven en verdedigingswerk van een voorspoedig en welvarend Bayyana, dat een van de belangrijkste handelscentra van al-Ándalus zou worden, zoals Al Himyari in zijn kronieken optekende.

Zo komen we tot de officiële stichting van de stad in 955, het jaar waarin Abderramán III (of Abd-er-Rahman) opdracht gaf te beginnen met de bouw van een fort, de Alcazaba, dat het gebied moest verdedigen tegen de dreiging van het Fatimidische kalifaat uit Tunesië. De Alcazaba werd zo de grootste moslimvesting van Spanje en Europa, met 43.000 vierkante meter die het mogelijk maakte er een volledig militair detachement van 20.000 man in onder te brengen, er de paleizen van de opeenvolgende koningen in onder te brengen en zelfs plaatsen ter bescherming van de bevolking in geval van een aanval. Het werd later verbouwd en uitgebreid door moslimkoningen en de katholieke vorsten.

De taifa van Almería

Na het uiteenvallen van het Kalifaat van Córdoba in de 11e eeuw ontstonden de Taifa-koninkrijken, waaronder dat van Almería, waarvan de eerste koning Jairán (of Hayran) was, die de Alcazaba herbouwde.

Almería was al veel belangrijker dan Bayyana en werd een nieuwe stad van het kalifaat, met een belangrijke moskee (de huidige kerk van San Juan, waarvan de oorspronkelijke qibla en mihrab nog bewaard zijn gebleven) en een actieve haven, die in de loop der jaren zou uitgroeien tot de belangrijkste handelshaven van heel al-Ándalus. Deze eeuw was inderdaad het eerste historische hoogtepunt van Almería. Het was toen een ommuurde stad, met een klassiek Arabisch stadsplan en drie verschillende wijken: de wijk Al Hawd (of de Aljibe), de wijk van de Musalla en de hoofdwijk, de Medina (waar nu de Calle de la Almedina loopt).

In de tweede helft van de eeuw regeerde Almothacen (of Al Mutasim) (1052-91), de koning van de dichters, die het hof verrijkte met geleerden en wetenschappers. De haven van de welvarende stad, met baden en moskeeën, zorgde voor een bloeiende handel in zijde, olie en druiven. Het werk van Al-Idrisi is daar het bewijs van.

De taifa van Almeria eindigde met de invasie van de Almoraviden, maar de stad bleef een authentiek handelsimperium dat begeerd werd door de christenen. Alfonso VII ‘el Emperador’ besloot de stad in te nemen met de hulp van Catalanen, Franken, Pisanen en Genuezen (de laatsten gaven hun bijnaam aan het strand waar zij aan land gingen, Cabo de Gata); de legers trokken de stad binnen op 17 oktober 1147. Zoals gezegd was dit een kortstondige bezettingsperiode, die niettemin de ontwikkeling van de hoofdstad en haar grondgebied volledig afremde.

Het Nazari koninkrijk van Granada

Almería werd opnieuw islamitisch met de machtsovername door de Almohaden, maar kreeg zijn oude luister nooit meer terug. In de 13e eeuw werd het een deel van het Nazari koninkrijk Granada, met Abbu-i-Abbas als gouverneur, die zonder veel succes probeerde de stad te herbouwen. Dit was gedeeltelijk te wijten aan een droogte die in 1227 begon en de landbouw en de handel in de hele regio ernstig ontwrichtte.

Vroegmoderne tijd

De 16e eeuw was de eeuw van het verval en de leegloop van de stad en de provincie. Er waren verschillende factoren die hierop van invloed waren; in de eerste plaats lag Almeria ver van enige Amerikaanse handelsroute, en zag alle rijkdommen van het Nieuwe Continent en de bedrijvigheid die deze met zich meebrachten aan zich voorbij gaan. Anderzijds waren er gedurende deze honderd jaar veel aardbevingen en aanvallen van Berberse en Turkse piraten, zoals Barbarossa (in de daarop volgende eeuw zouden zij worden gevolgd door die van de Engelse marine). De Berbers en de Turken hebben de bevolking uitgedund, terwijl de Engelse hen terroriseerde en dwong naar het binnenland te trekken.

Bijzonder rampzalig was de aardbeving van 1522, die de stad bijna volledig verwoestte en de bevolking reduceerde tot slechts 700 inwoners, die zich rond de pas gebouwde kathedraal vestigden.

De kathedraal van Almería is een prachtig voorbeeld van een verdedigingsgebouw uit die periode. De eerste tempel van de kathedraal werd in 1496 gebouwd op bevel van de kardinaal-aartsbisschop van Toledo, Pedro González de Mendoza, op de plaats van de oude moskee. De aardbeving van 1522 verwoestte het volledig en het was toen dat Fray Diego Fernández de Villalán, bisschop van Almería, opdracht gaf tot de bouw van het huidige gebouw, onder beschermheerschap van Nuestra Señora de la Encarnación. Aan de buitenkant ziet het er duidelijk militair uit; het is in feite een van de enige vestingkathedralen van zijn soort in Spanje: stevige steunberen, albarantorens, dikke muren, weinig glas-in-loodramen… De drie beuken zijn even hoog, waardoor een groot dak ontstaat dat werd gebruikt voor de plaatsing van kanonnen en militaire bewaking. Het wordt slechts verfraaid door twee sobere renaissance deuropeningen van Juan de Orea, en op de muur tegenover de Calle del Cubo, de Zon van Portocarrero (een ander symbool van de stad, dat, hoewel men aanneemt dat het naar bisschop Portocarrero verwijst, uit de 17e eeuw stamt, maar al in de begintijd van de kathedraal werd gebeeldhouwd). De gewelven en de sacristie zijn echter schitterend, het eerste gotisch en het tweede renaissancistisch. De tempel bevat werken van Alonso Cano, Murillo en Ribera, en een San Indalecio van Salzillo.

De heiligen in Almería zijn rijk aan legendes. De eerder genoemde San Indalecio is de beschermheilige van de stad en zijn stoffelijke resten kwamen na eeuwen in Almería terecht in de abdij van San Juan de la Peña, in Huesca. Saint Indalecio was een van de zeven apostolische mannen, evangeliepredikers van Zuid-Spanje, die, volgens oude tradities verzameld in Mozarabische geschriften, Santiago el Mayor vergezelden bij de evangelisatie van dit deel van het land in het midden van de 1e eeuw n. Chr. Onder hen waren ook Tesifonte, Torcuato, Segundo, Hesiquio, Cecilio en Eufrasio; ze waren allemaal bisschoppen van bevolkingsgroepen in het zuiden en zuidoosten van Spanje (waaronder Berja en Abla) vóór de islamitische bezetting. Maar misschien wel het meest interessante waren de verklaringen over hen die werden gevonden in de beroemde Sacromonte-leads, documenten die in dat metaal waren gegraveerd en die in de 16e eeuw in de abdij van Granada werden ontdekt. Ze bevestigen, in een syncretische poging van Moorse denkers om de islam en het christendom te verenigen, dat ze allemaal van Arabische afkomst waren. Zo zou Indalecio, vóór zijn latinisering, Ibn Al Mugira zijn genoemd. Een andere heilige die aanwezig is in Almería is Sint-Valentijn, wiens overblijfselen ergens in de kathedraal verborgen zouden zijn, hoewel deze eer wordt betwist door de kerk van San Antón in Madrid en de abdij van Terni in Italië.

De Moren

De tweede helft van de 16e eeuw werd in de hele provincie gekenmerkt door de opstand en de daaropvolgende verdrijving van de Moorse bevolking. De Moren, een grote gemeenschap met een islamitische godsdienst en cultuur die na hun bekering op het schiereiland mochten blijven, zagen dat hun rechten en waardigheid sinds de ondertekening van de capitulatie voortdurend werden genegeerd. Ondanks de beginnende christelijke herbevolking was de Moorse bevolking de meerderheid in grote delen van de provincie, zoals in Alpujarras en het hoger gelegen Almanzora. Het was juist in de Alpujarra van Almeria waar in 1568 een inwoner van Laujar, Abén Humeya (geboren als Fernando de Válor en bekeerd tot de Islam) in opstand kwam; de opstand verspreidde zich over de hele provincie. Abén Humeya keerde later terug naar Laujar waar hij een dynastiek koningshuis stichtte (Laujar de Andarax was in het begin van de 16e eeuw reeds een koninklijke zetel geweest met Boabdil), maar hij werd vermoord, een slachtoffer van zijn eigen medewerkers in een duistere paleisintrige. Geleidelijk aan verdween het Moorse verzet. Het bewijs dat het enorm zwaar was geweest, is dat Felipe II besloot de beste en meest gevreesde van zijn soldaten te sturen, Juan de Austria, die spoedig een einde maakte aan het kortstondige Moorse koninkrijk. De verdrijving van de moslimbevolking werd dus hervat, met als hoogtepunt de bewindsperiode van Felipe III.

Een van de bloedigste episoden van de onderdrukking tegen de Moren vond plaats in Níjar, en vormde wat bekend is geworden als de “negocio de Inox” (Inox-zaak). Tijdens de kerstrellen van 1569 zochten honderden Moorse families hun toevlucht in het Moorse kasteel op de rots van Inox, bij Níjar. Daarvan op de hoogte gebracht, stelden de Christenen een geïmproviseerd leger van huurlingen samen, dat gemakkelijk de vesting innam en in één keer meer dan 3000 slaven, vrouwen en kinderen en ontelbare buit, buit maakte. Deze “negocio” is de oorsprong van de naam van de nabijgelegen boerderij, La Matanza (De Slachting), waar de muren van de oude moskee van Inox nog half vervallen in het kreupelhout te vinden zijn.

De afslachting en verdrijving van de Moren was een zware slag die de provincie stortte in wat de donkerste periode in de geschiedenis van Almería zou worden, de 17e eeuw. Degenen die de christenen hadden onderwezen in het cultiveren van de moraal, het weven van zijde, irrigatietechnieken en timmerwerk, vertrokken inderdaad. De provincie was verlaten van Nijar tot Mojácar en de bevolking van de hoofdstad was gereduceerd tot 7.000. Pogingen tot christelijke herbevolking waren vruchteloos en aardbevingen en aanvallen van Barbarijse en Engelse piraten hielden de provincie de volgende 100 jaar in de schaduw.

De 17e en 18e eeuw

De 17e en 18e eeuw zijn misschien wel de minst bekende in de geschiedenis van Almería.

De 17e eeuw begon met een ongebreidelde ontvolking, waarbij nog aardbevingen, droogteperioden en een kust die voortdurend door piraten werd bedreigd, zoals bij de aanval op Adra in 1620. De christelijke herbevolking, hoofdzakelijk uit de Levant (60 % : 50 % uit Murcia en 10 % uit Valencia), Jaén (20 %), Castilië-La Mancha en Aragon (het resterende percentage) was onvoldoende en heeft de bevolking van de stad en de provincie niet doen aangroeien. De slechte communicatie en het isolement bleven hetzelfde net zoals het de eeuwen daarvoor ook het geval was geweest.

Desondanks werd de mijnbouwactiviteit gestimuleerd door de exploitatie van ijzer in de Filabres, lood in Gádor en marmer in Macael. De tegenhanger was de daaropvolgende massale houtkap in de sierra’s van Gádor en Almagrera, die in de daaropvolgende eeuwen zou verergeren en in belangrijke mate zou bijdragen tot de ontbossing waaronder het hele grondgebied vandaag gebukt gaat (dit was de reden voor de houtkap en de daaraan ten gevolge leggende droogte van de provincie, en niet de behoefte aan hout voor de bouw van de Onoverwinnelijke Armada (die plaatsvond in de jaren voor 1588), zoals vaak in Almería wordt gezegd).

Dit isolement en de moeilijke omstandigheden stonden echter in contrast met een culturele en etnologische activiteit die in deze eeuw en de daaropvolgende 18e eeuw, beetje bij beetje ontstond en zich ontwikkelde. In 1640 werd in Almería het eerste boek gepubliceerd, op verzoek van bisschop José de la Cerda, dat langzaam de weg vrijmaakte voor nieuwe initiatieven die de echo’s van de Verlichting met zich mee zouden brengen. In de 18e eeuw begonnen de machthebbers van de stad zich bezig te houden met het verzamelen van nauwkeurige informatie over demografie, werk en emigratie, en werden culturele en sociale groeperingen opgericht, zoals de Sociedad Económica de Amigos del País de Vera (Economische Vereniging van Vrienden van het Land van Vera).

In deze eeuw is op artistiek gebied de bouw van twee belangrijke tempels in de provincie het vermelden zeker waard. het gaat hier om de kerk van La Encarnación in Vélez-Rubio en het Santuario del Saliente in Albox, waaraan nog de talrijke religieuze beelden van de Murciaan Francisco Salzillo moeten worden toegevoegd die tot op de dag van vandaag tijdens de Goede Week worden vereerd. Het noorden van de provincie is misschien wel in betere staat dan de rest, dankzij de succesvolle herbevolking en verstedelijking door de Markies van Los Vélez.

De moderne tijd

De 19e eeuw

De 19e eeuw was het hoogtepunt van het langzame herstel dat in de twee eeuwen daarvoor was begonnen. Almeria beleefde een tweede zilveren tijdperk, vooral aan het eind van de eeuw, dat zijn oorsprong vond in de openstelling van de handel en de consolidatie van de mijnbouw en de landbouw vanaf de eerste decennia van de eeuw.

De Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog (Guerra de la Independencia) ging niet aan Almería voorbij. Hoewel de dreiging ver weg leek, kwamen de Fransen de stad bezetten, onder het bevel van Goudinot, die de stad op 15 maart 1810 binnentrok. Hij werd tegengewerkt door de beroemde guerrillastrijders Mena, Villalobos en Arostegui. In 1812 trokken de Fransen zich terug uit Almería na een nederlaag bij Arapiles.

In 1814 kwam Fernando VII weer aan de macht en met hem het absolutisme (typerend voor het Oude Regime) en de herroeping van de Cortes van Cádiz van 1812. Het was in deze context dat een van de bekendste historische episodes van de hoofdstad plaatsvond, de slachting van de “coloraos”. Het vond plaats in 1824, toen een groep soldaten uit Gibraltar, bijgenaamd de “coloraos” vanwege de kleur van hun jassen, in Almería aan land ging met de bedoeling de vrijheid uit te roepen en de grondwet van 1812 te herstellen. Anekdotisch werden zij in verband gebracht met een geheim genootschap, de Santa Hermandad (Heilige Broederschap), geïnspireerd door de communisten. Toen hun poging mislukte, werden tweeëntwintig van hen door de absolutisten doodgeschoten in de Rambla de Belén aan de Calle Granada. Jaren later werd ter ere van hen op de Plaza Vieja een monument opgericht, dat liefkozend “pingurucho” werd genoemd, maar dat ook voorwerp van controverse was: het werd in 1943 vernield ter gelegenheid van het eerste bezoek van Franco aan Almería en pas in 1987 gerestaureerd, op aandringen van de meest progressieve groeperingen van de stad, die ook het jaarlijkse eerbetoon aan de “coloraos”, dat op 24 augustus wordt gehouden, nieuw leven inbliezen.

Het was op 27 januari 1822 toen de Cortes bij decreet de oprichting van de provincie goedkeurden, met hetzelfde grondgebied zoals het vandaag bekend is, maar met de opstanden van het volgende jaar werd het opnieuw een deel van het oude koninkrijk Granada.

De 19e eeuw was ook de eeuw van de geopolitieke, stedelijke en infrastructurele vooruitgang. Toen de liberalen de regering in Madrid overnamen, bevorderden zij een administratieve herstructurering van het land waaruit de huidige provincies zijn voortgekomen. Het was dankzij de inspanningen van de graaf van Ofalia, die naar Almería was verbannen, dat de provincie de facto werd geboren en bij decreet van 1834 een eigen bestuurlijke persoonlijkheid kreeg, losgemaakt van het oude Koninkrijk Granada.

Economisch gezien is dit de zilveren eeuw van de mijnbouw in de provincie, met lood-, zilver- en goudafzettingen in onder meer de Filabres, Almagrera en Rodalquilar. Ooit een enorm productieve mijnindustrie die ongewone plaatsen heeft achtergelaten zoals de toeristische voorzieningen en de mijndorpen Las Menas en Rodalquilar, die permanent worden gerestaureerd als toeristische en culturele voorzieningen, of paleisachtige huizen zoals het Palacio de Almanzora. Een stille getuige van dit vervlogen tijdperk is de stoommachine die in 2002 werd gevonden in het ravijn van Chaparral, in Los Lobos (Sierra Almagrera), en die dateert uit 1873 en wordt beschouwd als BIC (bien de Interés Cultura) en de oudste stoommachine die in Spanje voor de mijnbouw werd gebruikt.

De fysionomie van de stad onderging een drastische verandering in wat men de evolutie van kloosterstad naar burgerlijke stad is gaan noemen. Inderdaad, Almería spoot buiten zijn muren, die in 1855 bijna volledig werden afgebroken. De uitgestrekte kloosterperimeters (boomgaarden, akkers), die onlangs zijn opgeheven, werden verstedelijkt, waardoor pleinen als San Francisco (nu San Pedro) ontstonden, de stad werd voorzien van een riolerings- en drinkwatersysteem en er werden nieuwe straten aangelegd. De nieuwe Puerta de Purchena werd geopend, de Rambla de Belén werd gekanaliseerd en de as van de stad werd verplaatst van de Calle Real naar de gloednieuwe, duidelijk Frans geïnspireerde boulevard, die nog vele andere namen zou krijgen voordat het de huidige Paseo de Almería werd.

Geografie

---

Locatie

De provincie Almería (gelegen tussen de breedtegraden 37º52′ en 36º40′, en de lengtegraden 1º37′ en 3º07′) ligt in het zuidoosten van het Iberisch schiereiland. Het heeft een oppervlakte van 8774 km² en een omtrek van 532 km, waarvan 219 km kustlijn aan de Middellandse Zee – in het zuiden en het oosten. Het grenst in het noorden aan de provincie Murcia en in het westen aan de provincie Granada.

De geografische ligging en de ligging van de Sierra Nevada en de Alpujarras als barrières voor de vochtige winden van de Atlantische Oceaan zijn sterk bepalend voor het klimaat, hoewel de strategische ligging aan de Middellandse Zee en de rijkdom aan mijnbouw, die verband houdt met geologische processen zoals vulkanisme, ervoor hebben gezorgd dat het een regio is die sinds de oudheid wordt bewoond en de bakermat is van beschavingen zoals de Cultuur van Almeria en de Argar-cultuur.

Het is de enige transcontinentale provincie in Spanje, aangezien de stad Almeria tot beide continenten behoort, aangezien het eiland Alboran, dat tot de gemeente van Almería behoort, in Afrika ligt.

Klimaat

Het klimaat van Almeria, voor sommigen subwoestijn, mediterraan, heet en droog, is niettemin zeer gevarieerd:

• • • • Inframediterraan of Iraans-mediterraan: laaggelegen kustgebieden van Almeria, gekenmerkt door de afwezigheid van vorst en een zeer geringe neerslag, altijd minder dan 250 mm, zoals 197 mm in Almeria, 191 mm in Cuevas del Almanzora of 150 mm in Cabo de Gata, hoewel het deel van de westkust wordt ontzien; met name Adra waar 400 mm per jaar wordt bereikt.
      • Thermo-mediterraan 400-500 tot 800-900 m boven zeeniveau, gekenmerkt door minder schaarse neerslag, voldoende om bos te laten groeien. De neerslag schommelt hier tussen 250 en 450 mm. Uitblinkers zijn de 400 mm van Topares, de 398 mm van Chirivel en de 362 mm van Purchena.
      • Supramediterraan (1200-1300 tot 1600-1800), herkenbaar aan de omvang van de vorstdagen gedurende het hele jaar.
      • Oromediterraan, bergtoppen boven 1800 m boven zeeniveau, waar de grond elk jaar een paar maanden bevroren blijft. De neerslag varieert tussen 400 en 700 mm en is daarmee de natste plaats in de provincie. In Puerto de la Ragua (2041 m. b. z.) bedroeg de laagste temperatuur die ooit in Andalusië is gemeten -20,7ºC10 in januari 2010. De Sierra de Gádor heeft ook zeer lage temperaturen geregistreerd, hoewel deze niet officieel zijn, zoals -21ºC.

In bepaalde delen van de Sierra Nevada is in regenrijke jaren meer dan 1000 mm neerslag gevallen.

Het enige wat ontbreekt, zoals u kunt zien, is de cryo-Mediterranée met eeuwige sneeuw, die in de regio Almeria niet voorkomt. Het meest opvallende kenmerk is de heldere en heldere hemel. Aan de zuidkust waait een sterke westenwind. Dat is waarom de Levante beroemd is, de gemiddelde temperatuur in de hoofdstad stijgt hierdoor met enkele graden.

De plaats waar het het minst regent van het Iberisch schiereiland is Cabo de Gata. De Tabernas-woestijn is technisch gezien de enige dorre woestijn op het Europese continent, waardoor hij unieke natuurlijke kenmerken heeft die hem in de jaren ’60 en ’70 tot het decor van vele films, vooral de spaghetti-westerns, werden hier gemaakt. Vandaag de dag worden hier nog steeds enkele films opgenomen, evenals tv-commercials en muziekvideo’s. De gemiddelde neerslag in de provincie bedraagt 355 mm.

Reliëf

Almería is een van de meest bergachtige provincies van Spanje. 46% van de steden ligt in de bergen, 34% in de heuvels en 19% in de vlakten. Het wordt van west naar oost doorkruist door verschillende bergmassieven van alpiene oorsprong, die deel uitmaken van de Penibetische bergketen. Deze unieke orografische indeling is grotendeels verantwoordelijk voor het historische isolement van zowel de provincie ten opzichte van de rest van Spanje als van de verschillende regio’s van Almería ten opzichte van elkaar.

De hoogste top van de provincie is El Chullo, op 2609 m, die in de Sierra Nevada van Almería ligt en uitkijkt over de Puerto de la Ragua, de grens met de provincie Granada. Andere belangrijke toppen zijn Almirez (2518 m), Morrón de la Launilla (2249 m), in de Sierra de Gádor, Calar Alto (2168 m), in de Sierra de los Filabres, Tetica de Bacares (2080 m), in dezelfde siërra, en de top van María (2045 m), in de siërra met dezelfde naam. Almería heeft dus vier siërra’s met toppen van meer dan tweeduizend meter.

De kustlijn

De 219 kilometer lange kustlijn omvat verschillende geografische kenmerken, waarvan de Golf van Almería, cabo de Gata, Punta Entinas en Punta Sabinar de meest in het oog springende zijn.

Wat de eilanden betreft, zijn er de eilandjes Terreros en San Andrés, die beschermd zijn als natuurmonumenten, en het eiland Alborán, een belangrijke natuurlijke, vissers- en strategische enclave, genoemd naar de Berberse piraat Al Borani, die het als uitvalsbasis gebruikte. Het in Afrika gelegen maakt deel uit van de gemeente Almería.

Hydrografie

Het subwoestijnklimaat van de provincie beperkt de hydrografische kenmerken tot de karakteristieke ramblas, die de provincie overal doorkruisen, vooral in de gebieden dicht bij de zee.

Vaak verliezen beken hun stroom ondergronds voordat zij hun monding bereiken, maar zij dragen water gedurende een groot deel van hun loop. De Adra is de enige rivier in de provincie waarvan de loop het hele jaar door een permanent debiet heeft.

De belangrijkste rivieren zijn de Almanzora, de Andarax, de Nacimiento (een zijrivier van de eerstgenoemde), de Grande de Adra, de Alias en de Aguas. Deze laatste is verantwoordelijk voor het karstsysteem van Sorbas. Het noorden van de provincie behoort tot het stroomgebied van de Segura via de Rambla de Chirivel, een zijrivier van de Guadalentín.

Er zijn ook drie stuwmeren, de Almanzora (plaats voor watersport tijdens de XVe Mediterrane Spelen), de Benínar, op de bedding waarvan het gelijknamige dorp ligt, en de Isabel II, die een van de oudste van Spanje is: hij werd in 1850 bij Níjar in gebruik genomen en is nu verstopt en niet meer in gebruik.

Flora en Fauna

---

Het meest opvallende kenmerk van het natuurlijke landschap van Almeria is de droogte, die kenmerkend is voor de mediterrane gebieden en die in Almeria nog wordt versterkt door de geografische ligging in het oosten en door de ligging van het reliëf, waardoor het binnendringen van vochtige luchtmassa’s vanuit de Atlantische Oceaan wordt verhinderd.

De vegetatie is afhankelijk van vele factoren, waaronder de regenval – die sterk samenhangt met de hoogte – en het bodemtype. Zo is op de toppen van de Sierra Nevada en de Filabres – boven 1800 m boven zeeniveau – de overheersende vegetatie de brem (Cyticus oromediterraneus) en de jeneverbes, aangepast aan de fysische omstandigheden van het hooggebergte. In het middelgebergte overheerst de steeneik, zij het in het geval van de Filabres nogal gedegradeerd. De steeneik is ook de overheersende vegetatie in droge gebieden met basische bodems, met een grotere uitbreiding in de Sierra de Gádor; in de Sierra Alhamilla bevindt zich een van de meest uitgestrekte en best bewaarde steeneikenbossen van de provincie. De semi-aride gebieden in het binnenland worden voornamelijk bevolkt door mastiekbomen, die de belangrijkste bergachtige gebieden als een grens omringen. Deze vegetatie is sterk gedegradeerd en verwildert heel vaak tot espartograslanden. Naarmate we de kust naderen en in hoogte dalen, neemt het dorre karakter van de vegetatie toe. In de depressies van de Campo de Níjar en in de Almanzora-vallei overheerst de Ziziphus lotus die het landschap een duidelijk woestijnachtig karakter geven, geaccentueerd door de sterke antropische werking. In dit gebied is er een grote rijkdom aan flora, in vele gevallen van endemische aard. In de Campo de Dalías en de Andarax, met vergelijkbare maar niet zo dorre bodems, overheerst in de doornbossen de arto (Eenstijlige meidoorn), hoewel het antropisch actie (milieu-impact) – de glastuinbouw – nauwelijks sporen nalaat van een natuurlijke vegetatie. In de bergketens Cabo de Gata en Cabrera wordt de mariene werking versterkt door de hoogte en is de vegetatie minder schaars dan in de aangrenzende gebieden. Tenslotte zijn ook de edaphoxerofiele formaties opmerkelijk – Campo de Tabernas, waar de aan het gips aangepaste formaties uitstekend zijn – of de edaphohygrofiele formaties in de zones van de riviermondingen.

Net als de vegetatie is ook de fauna van de provincie Almería zeer biodivers en rijk. In Cabo de Gata en Níjar komen vooral de vos, de trekegel, de parelhagedis (ondersoort nevadensis) en de wipneusadder voor. In de Sierra de los Vélez zijn roofvogels maar ook, de kuifleeuwerik, de kalanderleeuwerik en de graspieper kenmerkend; ook slangen en vlinders komen er veel voor, waarbij de Parnassius opvalt door zijn endemische status. In de Sierra Nevada en de Sierra de los Filabres komen ook talrijke roofvogels en verschillende beschermde zoogdieren voor, zoals onder meer de Spaanse steenbok, de wilde kat en het everzwijn.

Natuurgebieden

De natuurlijke rijkdom van het grondgebied komt tot uiting in verschillende beschermde natuurgebieden.

• • • • 

        Een nationaal park, de Sierra Nevada, gedeeld met de provincie Granada, waar u wilde geiten en everzwijnen kunt aantreffen.
      • Drie natuurparken: Cabo de Gata-Níjar, dat in 1987 werd uitgeroepen tot eerste maritiem-terrestrisch park van het land, is waarschijnlijk een van de laatste overblijfselen van de ongerepte Middellandse-Zeekust en heeft een groot aantal endemische xerofytische plantensoorten en tot voor enkele jaren was het een toevluchtsoord voor de laatste monniksrobben in Europa; een ander is de Sierra de María-Los Vélez, met grote gebieden met dennenbossen en populaties van de zeldzame Moorse landschildpad, en ten slotte de Sierra Nevada.

      • 

        Er zijn ook vijf natuurgebieden: Alborán, Desierto de Tabernas, Karst en Yesos de Sorbas, Punta Entinas-Sabinar en Paraje Natural Sierra Alhamilla. Hiervan zijn de eerste twee misschien wel het belangrijkst. De Tabernas-woestijn is technisch gezien de enige woestijn op het Europese continent. Het is een uitzonderlijk ecosysteem, waarvan de karakteristieke landschappen sinds het begin van de jaren zestig door de audiovisuele industrie worden geëxploiteerd. Het nabijgelegen karstgebied van Yesos de Sorbas is een complex van grotten, ravijnen en andere karstverschijnselen die door de rivier de Aguas zijn uitgegraven in een gipsafzetting in de buurt van de stad Sorbas.
      • Twee natuurreservaten: Albufera de Adra en Punta Entinas-Sabinar.

      • 

        Tien natuurmonumenten: Arrecife Barrera de Posidonia, Monumento natural de Isla de Terreros en Isla Negra van Pulpí, Isla de San Andrés, Piedra Lobera en Sabina Albar van Chirivel, Peñón de Bernal, Cueva de Ambrosio in Vélez Blanco, Las Canales de Padules, Encina de la Peana in Serón en Encina del Marchal del Abogado in Serón.
      • En een peri-urbane park, Castala, in Berja.
      • Andere opmerkelijke natuurgebieden in de provincie zijn de reusachtige olijfboom van Agua Amarga, een van de langstlevende op het Europese continent; en de gipsgeode van Pulpí, met kristallen tot twee meter lang, de grootste in Europa en de op een na grootste ter wereld; het wetland van Cañada de Las Norias en het wetland van Ribera de la Algaida.

      • 

        Er zijn ook verschillende centra voor het herstel, het behoud en de studie van fauna en flora in de provincie. Enkele van hen zijn:
        • • Parque de Rescate de la Fauna Sahariana in Almería.
          • Jardín Botánico del Albardinar in Rodalquilar (Níjar).
          • Jardín Botánico Umbría de la Virgen in María.
          • Acuario de Roquetas de Mar. 

Territoriale organisatie

---

In de territoriale organisatie van de provincie wordt een onderscheid gemaakt tussen het districtsniveau, het gemeentelijk niveau en de lokale en enkelvoudige entiteiten.

Er is geen officiële administratieve regionalisatie in Almería. In de verschillende sectoriële beleidsterreinen is een ad hoc (alleen hier geldende) regionalisatie doorgevoerd. Zo zijn er onder meer comarcas judiciales (arrondissementen), toeristische, landbouw- en gezondheidsdistricten, die worden gebruikt voor de planning en organisatie van openbare voorzieningen. De districten met de langste historische traditie zijn de Partidos Judiciales (gerechtelijk arrondissementen), die de provincie verdeelt in acht gerechtelijke arrondissementen, waarvan de hoofden zijn: Almería, Berja, Huércal-Overa, El Ejido, Purchena, Roquetas de Mar, Vélez Rubio en Vera, opgericht na wet 38/1988 van 28 december. Toen in 1834 de gerechtelijke arrondissementen werden gecreëerd, was de indeling anders en waren er 10 gerechtelijke arrondissementen: Almería, Berja, Canjáyar, Cuevas del Almanzora, Gérgal, Huércal-Overa, Purchena, Sorbas, Vélez Rubio en Vera. Zij zijn nog steeds afgebeeld op het provinciewapen. De enige officiële instantie met bestuurlijke prerogatieven zijn de mancomunidades de municipios. De provincie telt 8 mancomunidades die aspecten van gemeenschappelijk belang beheren, zoals toerisme, watervoorziening, stortplaatsen, enz.

Op lokaal niveau is de provincie verdeeld in 103 gemeenten, die politiek georganiseerd zijn rond de gemeenteraad. De gemeenten kunnen uit meerdere bevolkingskernen bestaan. Deze kernen kunnen worden opgezet als Entidad de Ámbito Territorial Inferior al Municipio (entiteiten met een territoriale reikwijdte die kleiner is dan de gemeente) (EATIM). Fuente Victoria (in Fondón) is opgericht als een EATIM en is georganiseerd rond een wijkraad.

Comarcas

De comarcas hebben geen welomschreven administratieve bevoegdheden, tenzij het gaat om de bovengemeentelijke organisatie van bepaalde basisdiensten in de vorm van mancomunidades (waarbij echter moet worden opgemerkt dat de grenzen van de mancomunidades niet noodzakelijkerwijs samenvallen met die van de comarcas). Ten koste van andere comarcalisaties of provinciegrenzen, en rekening houdend met het onofficiële karakter ervan totdat wetgeving inzake hun bevoegdheden is ontwikkeld, volgt de getoonde comarcalisatie de catalogus die is opgesteld door het Ministerie van Toerisme en Sport van de Junta de Andalucía (Andalusische Regionale Regering), volgens welke de provincie “een geografische ruimte is met homogene natuurlijke kenmerken, waar sociale betrekkingen van onmiddellijke en nabije aard tot stand komen, en die gemeenschappelijke natuurlijke, economische en sociale kenmerken en dezelfde belangen vertoont”. Volgens de catalogus van deze regionale regering van Andalucía (27 maart 2003) zijn er zeven comarcas in de provincie Almería: Valle del Almanzora, Comarca Metropolitana de Almería, Alpujarra Almeriense, Los Filabres-Tabernas, Levante Almeriense, Poniente Almeriense en de Comarca de Los Vélez.

Provinciaal bestuur en administratie

De provincies zijn regionale administratieve entiteiten, ondergeschikt aan de comunidad autónoma, bepaald door de groepering van gemeenten, met een eigen rechtspersoonlijkheid en volledig in staat om de beginselen van solidariteit en intergemeentelijk evenwicht, in het kader van het economisch en sociaal beleid, te waarborgen.

De regering en het autonome bestuur van de provincie vallen onder de bevoegdheid van de Diputación Provincial de Almería.

Spreiding van de bevolking

Het grootste deel van deze bevolking is geconcentreerd langs de kustlijn, met name in het Comarca Metropolitana de  Almería en de Poniente Almeriense (de zuidelijke comarcas), en de dunst bevolkte gebieden bevinden zich in het binnenland van de provincie (met name in Los Filabres-Tabernas en La Alpujarra Almeriense).

De 20 grootste gemeenten van de provincie Almería

Almería	Plaatsnaam	inw.		Plaatsnaam	inw.	Níjar
	Almería Roquetas de Mar El Ejido Níjar Vícar Adra Huércal-Overa Huércal de Almería Vera Cuevas del Amanzora	200.753 98.725 84.005 31.458 27.398 25.501 19.744 17.974 17.700 14.623		Berja Albox Pulpí Garrucha La Mojonera Carboneras Mojácar Vélez-Rubio Olula del Río Viator	12.708 12.070 10.342 9.875 9.086 8.183 7.257 6.521 6.258 6.039
Roquetas de Mar						Vícar
El Ejido						Adra
bron: INE 2021

Historisch-artistiek en monumentaal erfgoed

---

De provincie Almería is een van de Andalusische regio’s met het grootste aantal onroerende goederen die zijn opgenomen in de Algemene Catalogus van het Andalusische Historische Erfgoed.

Archeologisch erfgoed

Sinds het prille begin van de menselijke nederzettingen zijn er sporen achtergelaten van hun aanwezigheid in deze streken. Enkele van de archeologische rijkdommen van groot historisch en artistiek belang zijn:

• • • • De grotschilderingen van de Arco Levantino in Almería.
      • De Chalcolithische nederzetting van Los Millares in Santa Fe de Mondújar.
      • De bronstijd nederzetting van Fuente Álamo in Cuevas de Almanzora…
      • De nederzettingen uit de Bronstijd van El Argar en La Gerundia in Antas.
      • De Fenicische overblijfselen van Abdera in Adra en Villaricos in Cuevas de Almanzora.
      • De Chalcolithische nederzetting van El Barranquete in Níjar.
      • Overblijfselen van Iberische nederzettingen in El Chuche in Benahadux, El Cerrón in Dalías en de Punische site in Dalías.
      • Overblijfselen van Romeinse nederzettingen van de oude Vergi in het gebied van Villavieja in Berja.
      • Archeologische vindplaats van La Ribera de la Algaida of Turaniana, in Aguadulce, Roquetas de Mar, met archeologische overblijfselen die dateren uit de bronstijd tot de islamitische periode.

Vesting- en verdedigingswerken

De historisch-artistieke erfenis van de provincie staat vol met militaire bouwwerken die representatief zijn voor de verschillende culturen en beschavingen die het zuidoosten van Spanje hebben bevolkt.

De meest opvallende architectonische elementen komen overeen met de Middeleeuwen. Moslims en christenen hebben overal in de provincie hun sporen achtergelaten. Vaak werden de ruïnes van de veroverde gebouwen opnieuw gebruikt, waarbij de resten van vroegere gebouwen duidelijk zichtbaar waren.

Tussen de 16e en de 18e eeuw werden ook enkele van de belangrijkste gebouwen van de militaire architectuur van Almeria opgericht, met name die welke dienden om de kusten te verdedigen tegen aanvallen van piraten.

Enkele van deze historische bezienswaardigheden zijn het monumentale complex van de Alcazaba en de muren van Cerro de San Cristóbal in Almería, het kasteel van de familie Fajardo in Vélez-Blanco, het kasteel van de Marqués de los Vélez in Cuevas del Almanzora, dat van Gérgal, dat van San Juan de los Terreros, de alcazaba van Tabernas, of de kustverdedigingstorens van Macenas in Mojácar of Villaricos.

Religieuze architectuur

Het heiligdom van El Saliente in Albox, waar de Virgen del Saliente zich bevindt, springt in het oog. Het dateert uit de 18e eeuw.

De kerk van La Encarnación in Cuevas del Almanzora is de op één na grootste erk van de provincie. Het werd in de 16e eeuw gebouwd op de plaats van een oude moskee. De hoofdgevel is neoklassiek, terwijl de zijgevel en het interieur barok zijn. Het werd uitgeroepen tot Historisch-Artistiek Monument.

Cultuur

---

Evenementen

• • • • Juegos Moriscos de Abén Humeya (Purchena, eerste weekend van augustus)
      • Festival Internacional Almería en Corto (midden november)
      • Festival Flamenco de Almería (juli of augustus)
      • Festival de teatro de El Ejido
      • Almería Western Film Festival

Film

In de provincie Almería zijn talloze films, televisieseries, korte films, muziekvideo’s en televisiecommercials opgenomen. De jaren ’60 en ’70 was het hoogtepunt van de filmindustrie, met de spaghettiwesterns, en dan vooral die van de Italiaanse regisseur Sergio Leone.

Niet alleen de Tabernas-woestijn en de gemeente Níjar zijn het decor geweest voor films en niet alleen westerns zijn in Almería opgenomen. Veel bij het grote publiek bekende films zijn op andere plaatsen of in andere gemeenten van Almería opgenomen, zoals bijvoorbeeld in het natuurpark Cabo de Gata-Nijar of in de straten van de hoofdstad. Deze hebben met name gediend voor Mesina in Patton, Alexandrië in Cleopatra of Iskenderun voor Indiana Jones and the Last Crusade, en een lange lijst van andere films.

---

Naar boven

Verwant aan dit onderwerp: