Fuertevendura, Canarisch eiland behorend tot de provincie Las Palmas

Fuerteventura is een Spaans eiland in de archipel van de Canarische Eilanden, een archipel gelegen in de Atlantische Oceaan en behorend tot de regio Macaronesië. Het ligt op ongeveer 100 km voor de noordwestkust van het Afrikaanse continent. Op 26 mei 2009 werd het in zijn geheel uitgeroepen tot biosfeerreservaat van de UNESCO.

Het eiland behoort tot de provincie Las Palmas, een van de twee provincies die samen de Spaanse comunidad autónoma van de Canarische Eilanden vormen. De hoofdstad van het eiland is Puerto del Rosario, waar de Cabildo Insular, oftewel het eilandbestuur is gevestigd. Het eiland telde in 2020, 119.732 inwoners, daarmee is het het op drie na dichtst bevolkte eiland van de Canarische archipel en het op twee na meest bevolkte van de provincie. Met een oppervlakte van 1659,74 km² is Fuerteventura het grootste eiland van de provincie, het op één na grootste van de Canarische Eilanden maar zeker het langste van de archipel. Vanuit geologisch oogpunt is het het oudste eiland van de archipel.

Wat u interesseert:

• • • • • • • Toponymie
            • Geografie
            • Symbolen
            • Geschiedenis
            • Demografie
            • Toerisme
            • Kunst en Cultuur
            • Gastronomie

Toponymie

---

Van oudsher wordt het toponiem Fuerteventura toegeschreven aan de gesel van de wind of de risico’s van nautische avonturen. “Fuerte ventura” zou ook verwijzen naar groot fortuin, rijkdom of voorspoed. 

In de planisfeer van Angelino Dulcert van 1339 wordt het “Forte Ventura” genoemd, een toponymie die in de loop van de 14e eeuw veranderde, tot het moment waarop het samen werd geschreven. Een van de meest algemeen aanvaarde theorieën over de oorsprong van de naam van het eiland is dat deze is afgeleid van de naam waaronder de Romeinen de Canarische Eilanden kenden: Fortunatae Insulae of Islas Afortunadas (Gelukkige Eilanden).

De naam die de inheemse bevolking van het eiland gebruikte, vóór zijn verovering in de 15e eeuw, was Erbania, verdeeld in twee regio’s (Jandía en Maxorata), waarvan de bevolkingsnaam majorero (oorspronkelijk majo of maxo) is afgeleid. Hoewel er ook auteurs zijn die de naam Maxorata vermelden als een aboriginal toponiem voor het hele eiland, dat “de zonen van het land” betekent.

Volgens Plinius de Oudere’s Naturalis Historia, kenden de Romeinen het eiland onder de naam Planasia.

Geografie

---

Beschrijving

Met deze woorden beschreef Miguel de Unamuno Fuerteventura kort na zijn aankomst op het eiland, waar hij in 1924 enkele maanden in ballingschap verbleef.

Dit ongelukkige eiland Fuerteventura, waar wij, te midden van de vredige rust van hemel en zee, dit commentaar schrijven over het leven dat voorbijgaat en het leven dat blijft, meet op zijn langst, van noord naar zuid, honderd kilometer, en op zijn breedst, vijfentwintig kilometer. Aan het zuidwestelijke uiteinde vormt het een bijna onbewoond schiereiland, waar, te midden van de naakte eenzaamheid en de eenzame naaktheid van de ellendige aarde, enkele herders ronddwalen. Dit schiereiland is bekend onder de naam Jandía of La Pared. De muur, of liever vestingmuur, waaraan het schiereiland Jandía zijn naam ontleent en waarvan nog delen over zijn, was een muur die door de Guanchen was gebouwd om de twee koninkrijken waarin het eiland Majorata, dat van de Majoreros, of Fuerteventura, was verdeeld, van elkaar te scheiden en om invallen van het ene koninkrijk in het andere te voorkomen. En zo kon dit stukje Saharaans Afrika, in de Atlantische Oceaan geworpen, zich een schiereiland veroorloven met een muur zoals die van China, in de historische zin van het woord.                                                                                                                                                     Miguel de Unamuno.

Geomorfologie

Fuerteventura is, samen met het buureiland Lanzarote, een van de droogste van de Canarische Eilanden, en bovendien het dichtst bij de Afrikaanse kust (op 97 km afstand). Het heeft een oppervlakte van 1659 km² en is daarmee het op één na grootste eiland van de archipel, na Tenerife, maar wel het langste van de Canarische Eilanden, met een lengte van 97 km van noord naar zuid. In het noordoosten, op iets minder dan 2 km afstand, ligt het kleine eiland Lobos, dat bij Fuerteventura hoort, met een oppervlakte van 4,58 km².

Fuerteventura heeft uitgestrekte vlakten, het resultaat van een intensief erosief proces in de loop van zijn geschiedenis. Het is het oudste eiland van de archipel en heeft talrijke vulkaanuitbarstingen gekend. Op Fuerteventura valt 47.695 ha van het eiland onder de 13 beschermde natuurgebieden, zoals bijvoorbeeld de met lava bedekte gebieden van Malpaís Grande en Chico, het gebied van wetenschappelijk belang in Saladar de Jandía of het natuurmonument van Montaña de Tindaya.

In het centrale gebied ligt het Betancuria-massief, met een maximale hoogte van 762 m bij Pico de la Atalaya. In het zuiden liggen de landengte van La Pared en het schiereiland Jandía, met de de top van  La Zarza op 813 m, de hoogste berg van het eiland.

De kustlijn van Fuerteventura is bijna 326 kilometer lang, waarvan 77 kilometer strand, waarmee het op Tenerife na de grootste kustlijn heeft en op de eerste plaats staat wat betreft de oppervlakte van de stranden op de eilanden. Ongeveer tweederde van de stranden van Fuerteventura zijn lang en van wit of zwart zand, de rest zijn kiezelstranden of een mengsel van kiezel en zand. Pájara, in het zuiden, heeft 136 km kustlijn.

In de municipio van Pájara bevinden zich de stranden van het schiereiland Jandía waaronder het langste van de Canarische Eilanden, dat zich uitstrekt van Costa Calma, via Esquinzo-Butihondo, Morro Jable en Puertito de la Cruz, tot Punta de Jandía, in de zone Sotavento, en van Punta de Jandía, via Cofete tot La Pared, in de zone Barlovento. In het noorden is La Oliva met 90 km de op één na langste kustgemeente van het eiland, waar de duinen van Corralejo, El Cotillo en Majanicho opvallen. De kustlijn wordt onderbroken door verschillende vuurtorens, waarbij de vuurtoren van La Entallada opvalt door zijn architectuur en zijn breedte, in totaal steekt hij 196 m boven de zeespiegel uit, waardoor het een van de hoogste van de eilanden is.

De lijst van vulkanen op Fuerteventura

Klimaat

De neerslag is schaars: bijna het hele eiland heeft minder dan 200 mm neerslag; in sommige kustgebieden, vooral in het zuiden, valt minder dan 100 mm neerslag en in gebieden als het Betancuria-massief, de Jandía-bergketen en het hooggebergte van El Cardón, La Muda en El Aceitunal valt meer neerslag. Fuerteventura is samen met Lanzarote het droogste eiland van de Canarische archipel. Door de geringe hoogte van deze eilanden houden zij geen vochtige luchtmassa’s vast, zoals dat op andere eilanden van de archipel wel het geval is. Het klimaat op Fuerteventura wordt ook bepaald door de nabijheid van het hogedrukgebied van de Azoren. De overheersende winden komen uit het noordoosten of noorden.

Het klimaat in het Betancuria-massief (762 m), het Jandía-gebergte (807 m) en het hooggebergte van El Cardón (616 m), El Aceitunal (686 m) en La Muda (689 m), vertoont opmerkelijke verschillen in neerslag en temperatuur ten opzichte van de rest van het eiland. Er is vaker wolkenvorming en de luchtvochtigheid is opmerkelijker.

Een verschijnsel dat op alle eilanden voorkomt, maar op de oostelijke eilanden meer voorkomt vanwege de nabijheid van de Afrikaanse kust, is calima, de naam die op de Canarische Eilanden wordt gegeven aan het zwevende stof dat ontstaat door zandstormen vanuit de Sahara en dat door de sirocco(wind) naar de eilanden wordt gebracht.

Flora

Fuerteventura wordt gekenmerkt door de schaarse visuele referentie van vegetatie. De flora van het eiland is niet overvloedig, hoewel er een groot aantal endemische soorten zijn, als gevolg van de eigenaardigheden van het klimaat. De meest voorkomende formaties zijn struikgewas en korstmossen. Men vindt er ook gaspeldoorn (Launaea arborescens), verode (Kleinia neriifolia), tabaibas (Euphorbia balsamifera) en cardones (Euphorbia canariensis). De Canarische palmbomen (Phoenix canariensis) en tarajales (Tamarix canariensis) zijn geconcentreerd in de beddingen van de ravijnen en valleien. Op de top van La Zarza bevindt zich een zeer waardevolle endemische plant, Ononis christii, met zeer mooie bloeiwijzen.

De kwelder bevindt zich in gebieden die periodiek door het getij worden overstroomd, waardoor halofiele elementen ontstaan. El Salado, El Matomoro en Uva de Mar springen er hier uit. Het meest opmerkelijke ecosysteem zijn de zoutmoerassen van Playa del Matorral, een gebied van wetenschappelijk belang dat sinds 1994 door de regering van de Canarische Eilanden wordt beschermd.

Fauna

Wat de fauna betreft, zijn de meest opmerkelijke de talrijke vogelsoorten, waarvan vele trekvogels zijn. Zo hebben we de endemische Canarische roodborsttapuit (Saxicola dacotiae) en Canarische kraagtrap (Chlamydotis undulata fuertaventurae) of de Scopoli’s pijlstormvogel (Calonectris diomedea), de Canarische aasgier (Neophron percnopterus majorensis), de buizerd (Buteo buteo), torenvalk (Falco tinnunculus), bontbekplevier (Charadrius hiaticula), zilverplevier (Pluvialis squatarola), kleine zilverreiger (Egretta garzetta), renvogel (Cursorius cursor), hop (Upupa epops), enz.

De Canarische aasgier is de enige giersoort die op de Canarische eilanden voorkomt en wordt volgens de Catalogus van bedreigde diersoorten van de Canarische eilanden als een bedreigde soort beschouwd. De populatie wordt momenteel geschat op ongeveer 150 exemplaren op Fuerteventura en een paartje op Lanzarote. Er loopt momenteel een LIFE-project van de Europese Unie dat gericht is op de instandhouding van deze vogel. Het is de bedoeling de gevaren die het bedreigen, namelijk hoogspanningsleidingen, loodvergiftiging door de bij de jacht gebruikte jachtkorrels en de overlast van het toerisme, zoveel mogelijk weg te nemen. Het is ook de bedoeling dat toezicht wordt gehouden op de broedplaatsen om te voorkomen dat de kuikens voortijdig sterven en dat er gecontroleerde voederplaatsen worden gecreëerd om ervoor te zorgen dat de kuikens geen gebrek aan voedsel hebben.

Ook het geval van de pijlstormvogel is ook bijzonder. De Scolopi’s pijlstormvogel, een van de twee meest voorkomende ondersoorten van de pijlstormvogel op de Canarische Eilanden, is een trekvogel met een niet erg lange levenscyclus, die één keer per jaar broedt en slechts één ei per keer legt. Tussen half oktober en november verlaten de kuikens gewoonlijk de nesten, waardoor ze in die tijd zeer kwetsbaar zijn. Bovendien kunnen zij tijdens hun eerste vlucht naar zee gedesoriënteerd raken door lichtvervuiling en in botsing komen met een groot aantal obstakels. Deze ondersoort van de pijlstormvogel is een beschermde vogel van wetenschappelijk belang en daarom wordt elk jaar een reddingsactie gehouden waarbij zowel de plaatselijke autoriteiten als de Guardia Civil tussenbeide komen.

Andere gewervelde dieren zijn reptielen zoals de hagedis Gallotia atlantica, die ook inheems is op Lanzarote, is de lisa majorera of lisneja (Chalcides simonyi) en de Oost-Canarische gekko (Tarentola angustimentalis). Er zijn ook talrijke soorten ongewervelde dieren, waarvan er verschillende endemisch zijn, zoals de spinnen Dysdera longa en Maiorerus randoi en de kevers Malthinus fuerteventurensis en Pachydema wollastoni.

Geïntroduceerde fauna

Verscheidene van de door de eerste kolonisten en vervolgens door de veroveraars meegebrachte soorten zijn verwilderd, zoals de geit, het konijn of de kat, en andere, reeds wilde soorten, zijn ook met de mens meegekomen, zoals de Moorse egel (Atelerix algirus).

Een bijzonder geval is dat van de Moorse eekhoorn (Atlantoxerus getulus) die, van een enkel paartje dat als huisdier uit Sidi Ifni kwam en in 1965 werd losgelaten, het hele eiland is gaan koloniseren.

Beschermde natuurgebieden

Het eiland telt 13 natuurgebieden met verschillende beschermingscategorieën.

Natuurparken 
Parque natural del islote de Lobos
Parque natural de Corralejo
Parque natural de Jandía

Landschapsparken 
Parque rural de Betancuria

Natuurmonumenten
Monumento natural del Malpaís de La Arena
Monumento natural de la montaña de Tindaya
Monumento natural de caldera de Gairía
Monumento natural de Cuchillos de Vigán
Monumento natural de montaña Cardón
Monumento natural de Ajuy

Beschermde gebieden
Paisaje protegido de Malpaís Grande
Paisaje protegido de Vallebrón

Wetenschappelijk belangrijk park
Sitio de interés científico de playa del Matorral

Symbolen

De natuurlijke symbolen van het eiland

Sinds 1991 zijn de natuurlijke symbolen van het eiland Fuerteventura bij wet door de regering van de Canarische eilanden bij wet vastgelegd. Hiertoe behoren:

Het wapen van Fuenteventura

Wapen van Fuerteventura: Half gespleten en gesneden. Eerste kwartier, van gules, een kasteel van goud, gevoegd van sabel en geklaard van azuur. Tweede kwartier, van zilver, een klimmende leeuw van gules, gekroond, gewapend en getongd van goud. Derde kwartier, van zilver, drie geruite dwarsbalken van gules en goud. Gezoomd met gules, geladen met acht gouden kruisjes. Op het schild, een koninklijke kroon. Achter het schild zien we een perkament, lichtbruin.

De vlag van het eiland Fuerteventura is verticaal in twee helften verdeeld, groen aan de paal en wit in de vlucht. In het midden van de vaandel staat het wapenschild van het eiland. Evenals de vlag van het eiland Lanzarote is de vlag van Fuerteventura niet officieel goedgekeurd door de regering van de Canarische Eilanden, maar het is wel de vlag die gewoonlijk wordt gebruikt om Fuerteventura bij officiële en populaire evenementen te vertegenwoordigen.

Geschiedenis van het eiland Fuertevendura

---

Prehistorisch tijdperk

De primitieve bewoners van het eiland, de Maxos of Majoreros, in hun Spaanse versie, waren van Berberse afkomst, en hun mogelijke aankomst op het eiland gaat terug tot het midden van het eerste millennium v.Chr. De Maxos-samenleving was gebaseerd op een stammenmodel. De economie was gebaseerd op veeteelt, aangevuld met het verzamelen van groenten, visserij, schelpdiervisserij en misschien ook landbouw, die niet archeologisch gedocumenteerd is.

Vóór de komst van de Europeanen was het eiland verdeeld in twee inheemse koninkrijken, waarvan het ene koning Guise volgde en het andere Ayose. De grondgebieden van deze stammen waren Maxorata (in het noorden) en Jandía (in het zuiden), gescheiden door een muur (waarvan de resten nog bewaard zijn gebleven) op de landengte van La Pared. De oude naam van het eiland, Erbania, verwijst naar deze muur.

Het eiland was al bekend lang voor de Castiliaanse verovering plaatsvond. Er waren expedities geweest van Mallorcanen, Aragonezen, Portugezen, Genuezen, enz. terwijl de mogendheden het recht op verovering betwistten.

Podomorphische gravures

In het landschapspark van Betancuria (Fuerteventura) zijn verschillende podomorfe (voetvormige) steengravures en spiraalvormige insnijdingen verschenen. Het team dat belast is met de herziening en bijwerking van de archeologische en etnografische inventaris van La Oliva, Puerto del Rosario en Betancuria heeft dit nieuwe station ontdekt dankzij de aanwijzingen van een groep buren die de deskundigen op het spoor hebben gezet van hun verre voorvaderen, de “maxos”.

Deze oorspronkelijke bewoners hebben hun meest blijvende sporen nagelaten in de vorm van drie panelen met gravures van verschillende soorten voeten, bijzonder relevant door hun verschillende oriëntatie, en in een ander paneel dat geïsoleerd is van de rest en dat de eigenaardigheid vertoont van spiraalvormige insnijdingen. Deze waren reeds op andere eilanden van de archipel gedocumenteerd, maar dit was de eerste keer dat ze op Fuerteventura werden waargenomen.

Verovering en kolonisatie

De verovering van de eilanden begon in 1402, onder bevel van de Normandiërs Jean de Bethencourt en Gadifer de la Salle, met slechts 63 zeelieden van de aanvankelijke 283, nadat talrijke deserteringen hadden plaatsgevonden. Na aankomst en vestiging op Lanzarote, deed de expeditie haar eerste invallen op het naburige eiland. In 1404 stichtten Bethencourt en Gadifer, Betancuria, waarvan de vallei de eerste nederzetting van het eiland werd en later de hoofdstad, de zetel van verschillende gouvernementele, religieuze en administratieve organen. Gadifer, die met talrijke moeilijkheden werd geconfronteerd, na het vertrek van Bethencourt naar het vasteland, om de erkenning en de steun van de koning van Castilla te zoeken, nam het initiatief tot de verovering.

Bij Bethencourt’s terugkeer, gingen de partners uit elkaar en Gadifer verliet de eilanden. Binnen enkele jaren (1405) was Fuerteventura onder controle na een periode van co-existentie tussen de conquistadores en de inboorlingen. Volgens de eerste telling telde de stad ongeveer 1200 inwoners. Vanaf dat moment nam de bevolking geleidelijk toe.

In 1424 richtte paus Martinus V in Betancuria het tijdelijke bisdom Fuerteventura op, dat alle Canarische Eilanden behalve Lanzarote omvatte. Dit bisdom had zijn zetel in de parochiekerk van Santa María de Betancuria, die tot kathedraal werd verheven. De oorsprong van dit bisdom houdt rechtstreeks verband met de gebeurtenissen die plaatsvonden na het Westers Schisma (1378-1417). Het Bisdom van Fuerteventura werd slechts zeven jaar na zijn oprichting in 1431 opgeheven.

In 1476 werd het gebied de Territoriale Heerlijkheid van Fuerteventura, afhankelijk van de Reyes Católicos (Katholieke Vorsten).

De moderne tijd

Het eiland werd geteisterd door verschillende invallen van piraten. In 1593 viel een Barbarijse expeditie het eiland binnen en maakte de hoofdstad met de grond gelijk. Om dit soort aanvallen te voorkomen, werden langs de kust verschillende kastelen gebouwd, terwijl de bevolking zich ver van de kust verwijderde. Rond deze tijd arriveerde de eerste kapitein-generaal op Fuerteventura om namens de kroon de verdediging van het eiland op zich te nemen en de benoeming van de sergeant-majoors. De parochiekerk, waarvan het hele eiland afhankelijk was, bevond zich in Betancuria.

Het regiment milities werd in 1708 opgericht en de kolonel ervan nam de verantwoordelijkheden van gouverneur van de wapens op zich, een positie voor het leven en erfelijk in handen van de familie Sánchez-Dumpiérrez, die geleidelijk meer en meer macht verwierf naarmate de familie Arias de Saavedra, heren van Fuerteventura, op andere eilanden verbleven.

In 1739 brak er oorlog uit tussen het Koninkrijk Groot-Brittannië en Spanje en het eiland kreeg opnieuw te maken met voortdurende aanvallen van zeerovers, die buit maakten en civiele schepen buit maakten die vervolgens op het eiland Madeira werden verkocht. Op 13 oktober 1740 landde een Engelse zeerover in het gebied van wat nu Gran Tarajal is en plunderde het gebied op zijn weg naar Tuineje en de kerk. Luitenant-kolonel Sánchez Dumpiérrez trok er met de voor de gelegenheid gerekruteerde plaatselijke bevolking op uit en versloeg hen in de slag bij El Cuchillete, waarbij hij 33 van de 53 gelande soldaten doodde en de rest gevangen nam. De volgende maand, op 24 november, landden 55 kapers in hetzelfde gebied met identieke bedoelingen. Deze keer stonden zij tegenover een grotere en beter voorbereide troepenmacht in de Slag bij Llano Florido of Slag bij Tamasite, waarbij de Majoreros geen gevangenen maakten.

De hoofden, van de familie Cabrera-Bethencourt, verplaatsten hun residentie van Betancuria naar La Oliva in 1742, en vestigden zich in het zogenaamde Casa de los Coroneles in een tijd dat de macht van het landhuis niet meer zo belangrijk was, en beetje bij beetje namen zij de burgerlijke macht over door leden van de toen opgerichte gemeenteraad te benoemen of te ontslaan.

Het hedendaagse tijdperk

In 1812 voerde de Cortes van Cádiz een reeks veranderingen in, waaronder de afschaffing van de Heerlijkheid, waarbij het eiland deel ging uitmaken van de Spaanse provincie Canarische Eilanden. Ook de oprichting van nieuwe gemeenten werd overwogen, waarbij er op Fuerteventura één zou worden opgericht voor elke parochie die op dat moment bestond. Zo ontstonden Antigua, Betancuria, Casillas del Ángel, La Oliva, Pájara, Tetir en Tuineje, waarbij Puerto de Cabras afhing van Tetir.

Jaren later, op 30 december 1834, werd bij regeringsbesluit de gemeente Puerto Cabras opgericht, onafhankelijk van Tetir, en begon als zodanig te functioneren op 1 februari 1835, met Lázaro Rugama Nieves als eerste burgemeester. De erfelijke positie van de kolonels ging dat jaar over op de familie Lara-Cabrera, die deze tot 1870 zou bekleden. Ook werden in dat jaar de gemeentegrenzen afgebakend, die op 13 februari 1836 officieel werden overgedragen. Tien jaar later, op 12 augustus 1846, bekrachtigden de gemeenten Casillas del Ángel, Puerto de Cabras en Tetir de afbakening. Beetje bij beetje werden de verschillende instellingen van het bestuur en de regering geïnstalleerd in Puerto Cabras, waardoor het in 1860 de hoofdstad werd, ter vervanging van Betancuria, de hoofdstad van het eiland tot dan toe.

In 1941 werd begonnen met de aanleg van een militair vliegveld in Tefía, dat in 1950 werd opengesteld voor commercieel verkeer. De afstand tot de hoofdstad en de toename van het aantal commerciële vluchten brachten de autoriteiten ertoe op zoek te gaan naar een locatie voor een nieuw vliegveld. In 1952 werden de installaties gesloten en werden die van Los Estancos, op 5 kilometer van de hoofdstad, in gebruik genomen.

Tussen 1954 en 1966 bevond zich op Fuerteventura het werkkamp Tefía, waar meer dan honderd mensen werden opgesloten, die tot dwangarbeid werden veroordeeld wegens hun homoseksualiteit, in toepassing van de Wet op Landlopers en Vagebonden, Gevaar en Sociale Rehabilitatie ( la Ley de Vagos y Maleantes y de Peligrosidad y Rehabilitación Social).

In de jaren 1960 emigreerden vele Majoreros naar andere eilanden en naar de Sahara en groeide de hoofdstad beetje bij beetje door de komst van mensen uit de dorpen in het binnenland. De locatie van de luchthavenfaciliteiten leidde tot de zoektocht naar een nieuwe locatie voor de luchthaven van het eiland, die uiteindelijk werd gevestigd in El Matorral, die in 1969 werd ingehuldigd. Een Fokker F27 die van Las Palmas de Gran Canaria (LPA) naar Fuerteventura (FUE) en verder naar Lanzarote (ACE) vloog, was het eerste vliegtuig dat landde op de nieuwe luchthavenfaciliteiten van het eiland. De internationale vluchten vanuit Fuerteventura begonnen in 1973, en deze vluchten namen van jaar tot jaar toe.

In 1992 werd een volledige revisie van de luchthavenfaciliteiten noodzakelijk. De uitbreidingswerkzaamheden begonnen rond 1994 en omvatten een nieuwe passagiersterminal, de uitbreiding van het vliegtuigplatform, een elektriciteitscentrale en een nieuwe toegangsweg. In 1994 zonk het 220 meter lange Amerikaanse lijnschip American Star voor de kust van het eiland, in de gemeente Pájara.

In de jaren 2010 werd Fuerteventura een filmset bij uitstek voor grote Hollywoodfilms, met speelfilms als The Dictator, Exodus: Gods and Kings, Han Solo: A Star Wars Story en Wonder Woman 1984 die hier plaatsvonden.

Demografie

Het eiland telt 119 732 inwoners (2020). Het is daarmee het op drie na dichtst bevolkte eiland van de Canarische archipel, na Tenerife, Gran Canaria en Lanzarote.

In de loop van de geschiedenis heeft Fuerteventura te lijden gehad van een bevolkingsafname als gevolg van de economische situatie en het klimaat, waardoor het een dor eiland was geworden. De ontwikkeling van het toerisme in de jaren tachtig heeft er echter toe geleid dat de bevolkingscijfers sindsdien jaar na jaar zijn gestegen en in iets meer dan tien jaar zijn verdubbeld.

Uit een vergelijking van de gegevens met die van de volkstelling van 2001 blijkt dat, terwijl de op het eiland geboren bevolking stabiel blijft en met nauwelijks 3000 personen is toegenomen. De uit het buitenland afkomstige bevolking is met 22.910 inwoners toegenomen, dit was de afgelopen jaren de grootste impuls  aan de demografische groei van het eiland.

Gemeenten 

Het eiland is verdeeld in zes gemeenten (municipios) met hun respectieve gemeenteraden, die zijn opgenomen in de FECAM en die vallen onder de basiswetgeving inzake lokaal bestuur en hun respectieve organieke verordeningen. De gemeenten, die uit verschillende steden bestaan, zijn de volgende (bevolkingsgegevens INE 2020): 1. Puerto de Rosario; 2. La Olivia; 3. Antigua; 4. Betancuria; 5. Tuineje; 6. Pájara.

Toerisme

De belangrijkste economische activiteit van het eiland is momenteel gebaseerd op toerisme. De laatste jaren is Fuerteventura voorzien van grote hotelcomplexen en toeristische zones die de dienstensector een opmerkelijke impuls hebben gegeven. De meeste toeristen die op het eiland aankomen, doen dat via de luchthaven en het merendeel van hen zijn buitenlanders, voornamelijk Duitsers en Britten.

Kunst en cultuur

---

Traditionele feesten

Zoals in de rest van de Canarische Eilanden is een van de meest traditionele feesten op het eiland het carnaval, dat tussen februari en maart in alle gemeenten op verschillende data wordt gehouden. Deze festiviteiten, die elk jaar aan een ander thema zijn gewijd, omvatten optochten, gala’s voor de verkiezing van de carnavalskoningin en murgas.

Bovendien heeft elke gemeente haar eigen feesten in de verschillende dorpen en gehuchten, met verschillende tradities en activiteiten.

Van alle patroonsfeesten die in de gemeente Antigua worden gevierd, is het belangrijkste het feest dat op 8 september wordt gevierd, dat van Onze Lieve Vrouw van Antigua. Naast concerten, vuurwerk en andere activiteiten wordt op de dag van de Maagd om 13.00 uur een mis opgedragen, gevolgd door een wijn van concordaat, die ’s middags wordt afgesloten met een processie van de Maagd rond de kerk.

Gastronomie

De keuken van de Majorero is, net als de Canarische keuken in het algemeen, vrij terughoudend, vooral vanwege de gewoonten en de klimatologische omstandigheden. Het deelt met de regio het gebruik van een grote hoeveelheid vis en plaatselijke producten en bereidingen zoals papas arrugadas con mojo (gerimpelde aardappelen met mojosaus) of puchero canario (Canarisch stoofpotje).

Vis wordt op veel verschillende manieren bereid, met als typische gerechten pejines (kleine zongedroogde visjes die in hetzelfde gerecht met een beetje alcohol worden geroosterd), jareas (inktvis, goudbrasem of andere visjes die zijn gewassen, in de zon gedroogd) of sancocho de pescado (soepachtige stoofpot), over het algemeen wrakbaars of tandbaars, ombervis of sama gekookt na te zijn ontzout, geserveerd met mojo, aardappel, zoete aardappel en gofio (een soort pap van niet-gezeefd meel van geroosterde granen). Ook de mosselen en zeeslakken die voor de kust van het eiland worden gevangen, worden zeer op prijs gesteld.

---

Naar boven

Verwant aan dit onderwerp: