Menorca, eiland van de archipel baleares

Menorca is een Spaans eiland, gelegen in het noordoostelijke deel van de Balearen een archipel in de Middellandse Zee. De stad Mahón, aan de oostkust, is de zetel van de Consejo Insular de Menorca (Eilandraad van Menorca – het bestuursorgaan dat het eiland bestuurt) terwijl de dichtstbevolkte gemeente Ciudadela is, in het westen.

Menorca is het op één na grootste eiland van de Balearen en het op zes na grootste van het land. In 2021 telde het 95.641 inwoners, waarmee het de op twee na dichtstbevolkte van de comunidad autónoma  (zelfstandige gemeenschap) is, na Mallorca en Ibiza, en de op zeven na dichtstbevolkte van heel Spanje. In de zomer telt het eiland meer dan 200.000 inwoners als gevolg van het toerisme.

Toponymie

---

De naam komt van het Latijnse Minorica, zoals de Romeinen het eiland noemden omdat het kleiner was dan het nabijgelegen eiland Mallorca (Maiorica).

Geografie

---

Locatie

Menorca, met een oppervlakte van 701 km² en ligt in het midden van de westelijke Middellandse Zee, op bijna gelijke afstand van het Algerijnse en het Franse land, net als het eiland Sardinië en het Iberisch schiereiland. Het is het meest noordelijke en ook het meest oostelijke eiland van de Balearen. Het is zelfs het meest oostelijke Spaanse grondgebied en dus de eerste plaats waar de zon opkomt en ondergaat in Spanje.

Het eiland Menorca en de eilandjes die het omringen vormen een onderdeel van de Middellandse Zee, waar de meeste karakteristieke ecosystemen van deze regio te vinden zijn, met uitzondering van de ecosystemen van rivieren en bergen. Maar tegelijk bevat Menorca talrijke endemische of Tyrrheense soorten, d.w.z. soorten die uitsluitend op dit eiland voorkomen of alleen worden gedeeld met andere nabijgelegen landen zoals Mallorca, Corsica en Sardinië. Deze mengeling van algemeenheden en bijzonderheden maakt het natuurlijke erfgoed van dit gebied, dat sinds 4000 jaar sterk door de mens is beïnvloed, bijzonder aantrekkelijk.

Klimaat

Menorca’s klimaat is typisch mediterraan, met gemiddelde jaartemperaturen van 16,7 °C. Volgens de klimaatclassificatie van Koppen heeft het hele eiland een mediterraan klimaat (Csa).

De gemiddelde jaarlijkse neerslag bedraagt 600 mm, hoofdzakelijk geconcentreerd in de herfst en met een uitgesproken stortregens karakter. Bovendien is er een aanzienlijke variatie tussen de jaren met lange periodes van droogte die onregelmatig over de jaren zijn verspreid. Dit betekent dat alleen soorten die aan lange, droge en hete zomers zijn aangepast, op Menorca kunnen leven.

Een belangrijk aspect van Menorca’s klimatologie is de overheersende noordenwind, de tramontana, hoewel deze van april tot juli minder overheersend is omdat hij wordt afgewisseld door winden uit het zuiden.

De meest opmerkelijke klimatologische gegevens die sinds 1965 in het waarnemingscentrum van Menorca Airport zijn geregistreerd, zijn de volgende: De absolute maximumtemperatuur van 39,6 °C op 26 juli 1983, de absolute minimumtemperatuur van -2,4 ℃ op 9 januari 1985, de maximale neerslag op één dag van 121,3 mm op 21 december 1979, en de maximale windstoot van 144 km/h (kilometer per uur) op 27 september 1965.

Geologische formatie

In het late Oligoceen en vroege Mioceen onderging het eiland een proces van tektonische rifting. Dit leidde tot de vorming van kleine geulen in het noorden en de verzakking van het gehele zuidelijke deel, dat gedurende een periode van bijna 12 miljoen jaar onder de zee werd bedolven. Af en toe werd het noorden ook gedurende veel kortere perioden door zeewater overspoeld, zodat Menorca gedurende deze perioden volledig door zeewater bedekt moet zijn geweest. Dit is bekend omdat volgens recente campagnes, en ondanks de uitvoerigheid van de onderzoeken, het steeds duidelijker wordt dat op Menorca geen echte terrestrische troglobieten worden gevonden, en er dus geen levend overblijfsel is van een archaïsche fauna (zeer oude fauna, maar hoe oud dat is, is hier niet duidelijk als we kijken naar de verklaringen van het woord arcaico). Op grond van de tegenwoordig beschikbare biospeleologische gegevens kan worden geconcludeerd dat Menorca tijdens de mariene transgressies van het Tortonien (7,2 tot 11,6 miljoen jaar geleden) onder water zou hebben gelegen. De oorsprong van de grottenfauna (en van de fauna in het algemeen) van Menorca moet dus worden geïnterpreteerd op basis van de bebossingen die tussen het Tortonien en het Mesinien (dus zeg maar ergens tussen de 8 tot 6 miljoen jaar geleden) hebben plaatsgevonden, van faunale bestanddelen die vooral afkomstig waren uit het Iberische zuidoosten, omdat er tussen de twee genoemde niveaus landverbindingen bestonden tussen Iberia en de Balearen (zie bijvoorbeeld Rotglá en Steininger, 1983).

Tijdens de onderwaterzetting van het zuiden van het eiland ontwikkelden zich koraalriffen. Deze ecosystemen brengen grote hoeveelheden kalkhoudende sedimenten voort die zich ophopen om uiteindelijk kalkhoudende gesteenten te doen ontstaan. Dit is wat er in Menorca is gebeurd, zodat het meeste gesteente in de regio Es Migjorn Gran afkomstig is van die oude koraalriffen. Dit zijn terreinen uit het Tertiair, vergelijkbaar met die op de andere eilanden van de archipel. Maar op de noordelijke helft die overbleef, zijn primaire en secundaire terreinen, die veel minder frequent op de eilanden voorkomen (er zijn zelfs Carboon-leisteenrotsen die nergens anders worden aangetroffen).

Dit geeft het eiland een eigen persoonlijkheid, zowel uit landschappelijk als uit biologisch oogpunt. De geologische geschiedenis van dit eiland is zeer bewogen geweest, maar men zou kunnen zeggen dat het eiland sinds het midden van het Tertiair Tijdperk (het midden Mioceen, ongeveer 15 miljoen jaar geleden) vergelijkbaar is met de manier waarop wij het nu aantreffen.

Geschiedenis

---

Prehistorie en Oudheid

Sinds de eerste beschavingen op het eiland, hebben talrijke volkeren beurtelings het grondgebied bezet.

De eerste fase van primitieve beschaving, die vermoedelijk van het schiereiland afkomstig was, werd gevolgd door een andere, zeer briljante fase in de Bronstijd, die bekend staat als het Talayoticum en gekenmerkt werd door megalithische bouwwerken die vergelijkbaar zijn met die van Mallorca, Sardinië of Malta, zij het met enkele originele elementen zoals de taulas.

De bezoeken van de Phoeniciërs, die het Nura (land van vuur) noemden, en de Phocaeïsche Grieken, die het Meloussa (plaats van vee) noemden, kwamen op vreedzame wijze om handelsbetrekkingen aan te knopen, maar de Carthagers kwamen met andere bedoelingen naar het eiland. Zij landden onder het bevel van Hannibals broer Magon en rekruteerden onder dwang de bekwame Balearische slingers, die een prominente rol speelden tijdens de Punische oorlogen. De Carthagers stichtten in de 3e eeuw v.Chr. de enclaves van Jamma (het huidige Ciudadela) en Magon (Mahón). De Talayotische cultuur zou op Menorca blijven bestaan tot na de tijd dat Quintus Caecilius Metellus (later Balearicus genoemd) het eiland in 123 v.Chr. voor de Romeinse Republiek veroverde (samen met de rest van de Baleares).

In 427 werd het eiland veroverd door de Vandalen. Vermoedelijk werd Menorca Byzantijns grondgebied na de val van het Vandalenrijk, dat door Belisarius werd veroverd. In ieder geval volgden eeuwen van vergetelheid en isolement, waarin het eiland werd aangevallen door Noormannen en Arabieren.

Islamitisch Menorca

De Moslims vestigden zich definitief op Menorca rond het jaar 903, toen het eiland werd veroverd en verenigd met het Kalifaat van Córdoba. De islamisering van het eiland was intens aangezien Menorca, onder de naam Al-manurqa, gedurende bijna vierhonderd jaar (10e, 11e, 12e en 13e

eeuw) onder Arabische heerschappij stond. In 1232, drie jaar na de verovering van Mallorca door Jaime I ‘el Conquistador’, werd het islamitische Menorca een zijtak van de Kroon van Aragon, die nog een halve eeuw een aanzienlijke autonomie behield. Pas in 1287 hield Menorca officieel op islamitisch te zijn.

De christelijke verovering

Het eiland werd veroverd door Alfonso III de Aragón op 17 januari 1287, het feest van de heilige Antonius (daarom is 17 januari Menorca Dag), die, volgens Ramón Muntaner, de moslimbevolking die op het eiland leefde als slaven deporteren en verkocht en het eventueel herbevolkten met kolonisten van de Kroon van Aragón. Andere bekende historici, zoals María Luisa Serra, beweren echter dat deze herbevolking niet het geval was, aangezien het aantal kolonisten dat zich vanuit het hele koninkrijk op het eiland kwam vestigen veel kleiner was dan de bevolking die bleef en dat zij in ieder geval door dezelfde bevolking werden geabsorbeerd. Zijn opvolger Jaime II ‘el Justo’ gaf het na het Verdrag van Anagni (1295) terug aan Jaime II de Mallorca, en het werd weer een deel van het Koninkrijk Mallorca. In 1343 nam Pedro ‘el Ceremonioso’ Menorca over van de koning van Mallorca, Jaime III (een stap die voorafging aan de verdwijning van het koninkrijk zelf, dat werd ingelijfd bij de Kroon van Aragón).

Menorca profiteerde van de maritieme en commerciële pracht en praal van de Kroon van Aragón, maar vanaf het einde van de 14e eeuw onderging het eiland een drastisch proces van ontvolking en economisch verval. Dit proces bereikte een alarmerend niveau in de 15e en 16e eeuw, als gevolg van een aantal uiteenlopende redenen. In wezen gaat het om de sociale strijd tussen de boerenstand en de aristocratie, vergelijkbaar met en gelijktijdig met de rebelión de las Germanías in het Koninkrijk Valencia en Mallorca of de Catalaanse opstand tegen Juan II de Aragón. De Ottomaanse aanvallen op Mahón in 1535 door de Ottomaanse admiraal Jeireddin Barbarossa (Lesbos, 1475-Istanboel, 1546), hebben ook een rol gespeeld. Drieëntwintig jaar later arriveerde de Ottomaanse vloot in de hoofdstad Ciudadela in 1558, aangevoerd door de Ottomaanse admiraal Piali, die het eiland bedreigde.

Menorca onder Brits bewind (18e eeuw)

In 1708 tijdens de Spaanse Successieoorlog (guerra de Sucesión Española) wordt het eiland door de Britten aangevallen en na de Vrede van Utrecht (1713) officieel erkend als Brits soeverein gebied en was het in de 18e eeuw meer dan zeventig jaar lang een Brits gebiedsdeel (en de haven van Mahón een Britse marinebasis in de Middellandse Zee). De Britse aanwezigheid, vooral tijdens het mandaat van Richard Kane, stimuleerde de economie van het eiland en de stad Mahón werd een vooraanstaand handels- en smokkelcentrum in de Middellandse Zee, Ciudadela werd het predicaat hoofdstad dat het tot dan toe was geweest ontnomen, een feit dat tot ver in de 21e eeuw een rivaliteit tussen de twee steden in stand zou houden. De Britse invloed is te zien in de plaatselijke architectuur, in de mensen, in de antroponymie van sommige families zoals Victory, typisch voor het eiland en voor Groot-Brittannië. De Angelsaksische invloed is ook merkbaar in de taal en het landschap, die radicaal veranderden na de komst van de Britten op het eiland.

Tijdens de Zevenjarige Oorlog (Guerra de los Siete Años) werd Menorca ingenomen door Frankrijk (1756). Bij het Verdrag van Parijs (1763) kreeg Groot-Brittannië echter de controle over het eiland. Tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog, waarbij ook Frankrijk en Spanje betrokken waren, versloegen Frans-Spaanse troepen de Britse strijdkrachten en heroverden het eiland op 5 januari 1782. Bij wijze van jubelstemming gaf Carlos III de onderkoningen, de kapiteins-generaal, de gouverneurs en de militaire commandanten opdracht de garnizoenen op het feest van Epifania bijeen te roepen en de legerleiders en officieren namens hem zijn gelukwensen over te brengen met de zogenaamde Pascua Militar (een militaire ceremonie die elk jaar op 6 januari wordt gevierd in de Troonzaal van het Koninklijk Paleis van Madrid). Het werd opnieuw binnengevallen door de Britten in 1798, tijdens de oorlogen tegen het revolutionaire Frankrijk. Het werd definitief aan Spanje overgegeven bij het Verdrag van Amiens in 1802. De maritieme welvaart van Mahon ging door in de eerste jaren van de 19e eeuw, zelfs nadat het weer onder Spaans bestuur kwam.

Guerra Civil Española (1936-1939)

De Spaanse Burgeroorlog (1936-1939)

Tijdens de Spaanse burgeroorlog bleef Menorca trouw aan de regering van de Republiek, en behield haar positie tot de overgave van het eiland in februari 1939, toen zij geen andere keuze had dan het grondgebied te verlaten. De Republikeinse brigade Pedro Marqués werd, nadat hij generaal Bosch zover had gekregen het bevel over het eiland over te dragen, de hoogste militaire autoriteit op Menorca en was verantwoordelijk voor de executies die op 2 en 3 augustus 1936 in het fort Mola in Mahón werden uitgevoerd, waarbij het hoofd van de militaire penitentiaire inrichting, luitenant-kolonel Rafael Perelló Cerdó, en een dozijn andere militaire commandanten, die tijdens de eerste dagen van de opstand gevangen waren genomen, werden geëxecuteerd. Tijdens zijn ambtstermijn werden ook vele andere burgers en geestelijken die de kant van de rebellen steunden, terechtgesteld, onder wie de priester Juan Huguet. Deze situatie werd in september 1936 onder controle gebracht met de benoeming door de Republikeinse regering van luitenant-kolonel der artillerie José Brandaris de la Cuesta tot militair gouverneur van Menorca. Brigadier Marqués zou door de rebellen worden doodgeschoten na de inname van het eiland.

Tijdens het conflict werd er, naast de bombardementen, in 1937 ook een landingspoging ondernomen door de kruiser Baleares en zijn flottielje. Het republikeinse leger had langs de hele kust van het eiland verdedigingswerken gepland met artillerie die in die tijd als modern werd beschouwd, de beroemde Britse Vickers kanonnen, waarvan er in heel Spanje slechts acht van dergelijke artilleriestukken waren, waarvan er zich zes op Menorca bevonden. De Republikeinen waren vrijwel zeker van plan om op het strand van Sa Mesquida te landen, en bouwden sterke ondergrondse versterkingen langs de rotsachtige uitloper die het strand bedekt, maar tot hun verbazing zagen zij dat de rebellenvloot op weg was naar de haven van Mahón (de hoofdstad van het eiland). Het beroemde fort van La Mola, uitgerust met twee Vickers, vuurde slechts twee schoten af, één per kanon. Onmiddellijk sloeg de rebellenvloot op de vlucht, vanwege de lange afstand artillerie en vuurkracht. Er werden geen verdere pogingen ondernomen om te landen, maar in plaats daarvan werden zij onderworpen aan zware Italiaanse bombardementen.

Tijdens de oorlog werd er op het eiland gevochten, onder meer voorafgaand aan de overgave van Menorca in 1939 en het bombardement door Italiaanse vliegtuigen. Aan het einde van de oorlog in 1939 zag de Britse marine toe op een vreedzame machtsoverdracht op Menorca en evacueerde zij enkele politieke vluchtelingen.

Biosfeerreservaat

Op 8 oktober 1993 werd het door de Unesco uitgeroepen tot Biosfeerreservaat.

Demografie

---

Gemeenten

De belangrijkste gemeenten zijn Mahón en Ciudadela. Het eiland is administratief verdeeld in acht gemeenten: Mahón (Maó), administratief centrum en luchthaven; Ciudadela (Ciutadella de Menorca), bisschopszetel; Alayor (Alaior), industrie- en universiteitsstad (UIB); Villacarlos (Es Castell), gesticht door de Engelsen tijdens hun tweede insulaire overheersing; San Luis (Sant Lluís), gesticht door de Fransen tijdens hun zevenjarige heerschappij over het eiland; Ferrerías (Ferreries), een belangrijke schoenenindustrie; Mercadal (Es Mercadal), in wiens gemeente ook Fornells is gelegen; en San Cristóbal (Es Migjorn Gran), de jongste gemeente van het eiland, die in 1989 van Mercadal is afgescheiden.

De 8 gemeenten van het eiland Menorca

	Plaatsnaam	inw.		Plaatsnaam	inw.
Ciudadela	Ciudadela Mahón Aloyor Viallacarlos	30.588 29.592 9.467 7.572		San Luis. Mercadal Ferrerías San Cristóbal	6.535 5.316 4.908 1.463	Mahón
bron: INE 2020

In Menorca zijn de officiële talen Spaans en Catalaans. Net als op de rest van de Balearen wordt er Catalaans gesproken als erfenis van de verovering van het eiland in 1287 door Alfonso III de Aragón. In het bijzonder wordt er een dialectvariant van het Catalaans gesproken die Menorquin wordt genoemd. Het lijkt op het Mallorcaans (mallorquin) en nog meer op het Ibiziaans (ibincenco).

Als gevolg van de Britse verovering is een groot aantal anglicismen bewaard gebleven, zoals “xoc” (uitspraak sjok) (“tiza (Spaans)”, in het Engels chalk (krijt); in het standaard Catalaans “guix”). Menorca heeft ook bepaalde woorden en uitdrukkingen die uit het Frans komen, omdat zij het eiland ook meer dan zeven jaar bezet hebben gehouden. In Ciudadela en Ferrerías wordt de fiets bijvoorbeeld “velo” genoemd, net als in het Frans, en de steden Mahón en Alayor worden in het Menoriaans (menorquin) afgekort door ze “Mo” en “Lo” te noemen.

Erfgoed

---

Er zijn een groot aantal megalithische monumenten op het eiland (navetas, talayots en taulas), maar er zijn ook galerijen, hypostyle zalen, overdekte omheiningen, grotten, enz. Belangrijke archeologische vindplaatsen zijn gevonden in de prehistorische nederzettingen van Trepucó en Talatí, de naveta des Tudons, een begraafplaats die dateert uit de overgang van de Pretalayotische naar de vroege Talayotische periode, tussen Ciudadela en Ferrerías. Er is ook een paleo-christelijke basiliek in de buurt van het strand van Son Bou (Basílica paleocristiana de Son Bou) en de ruïnes van een fort op de heuvel van Santa Águeda, het laatste punt van verzet van de moslims vóór hun verovering door Alfonso III in 1287.

Op Monte Toro, in het midden van het eiland, bevindt zich het Santuario de la Virgen del Monte Toro (Heiligdom van de Virgen del Monte Toro (beschermheilige van Menorca)). In Ciudadela de Menorca valt de Catedral-Basílica de Santa María de Ciudadela op, gebouwd tussen 1300 en 1365, die gotische en neoklassieke stijlen combineert.

Het eiland wordt omringd door een oude weg, de Camí de Cavalls (GR-223), die ongeveer 210 km (kilometers) lang is.

Natuur

---

Flora

Er zij op gewezen dat er geen inheemse loofbomen zijn en dat er momenteel een achteruitgang is van verschillende inheemse soorten zoals johannesbroodbomen, amandelbomen, vijgenbomen en olijfbomen. De meest voorkomende op het eiland is de “ullastrar“. Van oudsher werden olijf- (Olea oleaster) en steeneiken, die perfect aan het klimaat zijn aangepast, gebruikt om hout te verkrijgen, en sommige dennensoorten, vooral de overvloedige Aleppo-dennen, winnen terrein in de bossen van het midden en het noorden van het eiland. In de buurt van de stranden zijn er jeneverbessen en vele inhammen omgeven door pijnbomen.

Op een lager niveau van vegetatie vinden we peperboompjes, vuilbomen, aardbeibomen, heide, mirte, retama, jeneverbes, oleanders, braamstruiken en minder overvloedige liliaceae (leliefamilie) zoals wilde asperges, araceae (aronskelkfamilie) en enkele orchideeën. In duingebieden zijn er lelies, in ontboste gebieden vinden we witte en zwarte steppe-landschap, en riet in wetlands. Korstmossen bedekken de rotsachtige bodem, en aan de winderige kust zijn er gemeenschappen van doornige struiken die plaatselijk bekend staan als socarrellen.

Fauna

De terrestrische dierenfauna bestaat uit kleine zoogdieren, reptielen, insecten en talrijke vogels. Onder de eersten vinden we marters, fretten, wezels, konijnen, vleermuizen, veldmuizen en egels. Onder de reptielen bevinden zich de mediterrane schildpad, de Balearische hagedis (Podarcis lilfordi) en enkele kleine, niet-giftige slangen. Wat de Balearische hagedis betreft, zijn er dertig verschillende ondersoorten, elk op een ander eilandje. Al deze ondersoorten zijn uniek in de wereld.

Vogels vormen de groep met de grootste aanwezigheid op het eiland, aanwezig in alle biotopen; in de ravijnen vinden we tortelduiven, houtduiven, wilde duiven en merels. In de kliffen, havens en kustgebieden zijn er meeuwen, stormvogels, pijlstormvogels en aalscholvers. In bossen en velden zijn er winterkoninkjes, ijsvogels, nachtzwaluwen, vliegenvangers, patrijzen en kwartels. In de open ruimten zijn er leeuweriken, kneu’s, tapuiten, hoppen en kraaien. Over de verschillende gebieden waakt een groot aantal gemakkelijk waarneembare roofvogels en aaseters, zoals valken, torenvalken, sperwers, aasgieren en bruine kiekendieven, en andere minder zichtbare vogels zoals de visarend, de lammerarend en de rode wouw, omdat het aantal exemplaren door de vermindering van het aantal broedplaatsen is gedaald. Andere zijn moeilijk waar te nemen door hun nachtelijke gewoonten, zoals uilen. In de winter komen hier roodborstjes, grasmussen, lijsters en spreeuwen, aangezien veel trekvogels een tussenstop maken in Menorca. In de zomer, uit de Sahara: zwaluwen, gierzwaluwen, vliegtuigen en bijeneters. Om een idee te krijgen van het ornithologisch belang van sommige gebieden, kunnen we zeggen dat stadsontwikkelingsprojecten om deze reden zijn afgeblazen, waarvan het beste voorbeeld de Albufera de Es Grau is, waar zich een grote sedentaire vogelpopulatie bevindt, die gezelschap krijgt van een veelheid van andere soorten die er komen broeden.

Gastronomie

---

De Menorcaanse gastronomie omvat het typische eten en drinken van het eiland Menorca.

Menorca is een rotsachtig eiland van acht gemeenten die behoren tot de Balearen-archipel in Spanje. Het heeft een mediterraan klimaat, met een milder klimaat in het zuiden en sterke winden het hele jaar door in het noorden. Het is juist het zeezout, dat door de wind naar de weide wordt geblazen waar de koeien eten, dat de kaas zijn karakteristieke smaak geeft. De visserij is gegarandeerd, maar er zijn ook paarden, varkens – waarvan worsten worden gemaakt – en runderen – waarvan de huiden worden gebruikt om leer te maken en waarvan de melk wordt gebruikt om kaas te maken. De landbouw is gevarieerd en kleinschalig, met typische mediterrane producten. Aan deze typische mediterrane keuken moeten de opeenvolgende invloeden van de verschillende binnenvallende volkeren worden toegevoegd, met name van de Engelsen, die pruimentaart, pudding en puny d’ous (de Engelse punch) meebrachten. De zeevruchten- en boerenkeuken is vooral gebaseerd op groenten uit eigen tuin, eigen vlees en vis en zeevruchten die nog dezelfde dag worden gevangen. Als smaakmakers worden worsten gebruikt. Olijfolie, hoewel niet geproduceerd op het eiland, is ook een pijler van de Menorcaanse keuken.

De keuken van Menorca is soms een overlevingskeuken, waarbij de grootste aandacht wordt besteed aan de oorspronkelijke smaak van producten van topkwaliteit. Het is eenvoudig, met weinig kunstgrepen, maar bovenal is het een seizoensgebonden keuken. Het is een keuken op basis van vis, met name beugvis, en zeevruchten, in het bijzonder schaaldieren, mosselen en inktvis. Groenten en fruit worden zo divers mogelijk en op kleine schaal geteeld, uitsluitend voor plaatselijke consumptie.

Tot het midden van de 20e eeuw waren geiten zo overvloedig dat ze werden veracht, alleen gegeten als er honger was – mislukte oogsten, slechte visvangst. Vandaag zijn ze een luxe. Met name de voeten van de Menorcaanse geit worden zeer gewaardeerd.

De Romeinse keizer Augustus moest fretten sturen om te helpen jagen op de konijnen op het eiland, dus het is niet verwonderlijk dat konijnen bijzonder aanwezig zijn in de keuken van het eiland. Later waren er perioden waarin het verboden was op hen te jagen. In de 18e eeuw probeerden de Engelsen tevergeefs herten en hazen te introduceren. Nu zijn er nog maar weinig van over, maar konijnen en verschillende vogels worden nog steeds bejaagd en gefokt.

Specialiteiten

Mahonesa

Er wordt beweerd dat mayonaise haar oorsprong heeft in de stad Mahón. Volgens deze theorie is deze saus, die gebaseerd is op de emulsie van ei en olijfolie, bekend geworden als gevolg van de korte Franse bezetting van het eiland, waardoor mayonaisesaus naar Frankrijk werd gebracht. Volgens een andere theorie zou het zijn uitgevonden in een Franse stad genaamd Maiona, of misschien in Baiona. Een derde theorie wijst op de slechte achting die de Fransen hadden voor knoflook. Toen de Fransen de Menorcaanse aioli proefden, vroegen zij om de knoflook te verwijderen, zodat een witte saus van olie en ei, mayonaise, overbleef. In ieder geval is mayonaise, met en nog meer zonder knoflook, al heel lang een product dat veel wordt gebruikt in de traditionele keuken van het eiland, alleen of als onderdeel van de bereiding van een gerecht.

Mahón kaas.

Menorca produceert een lokale kaas: Mahón kaas. Het is een kaas met een Beschermde Oorsprongsbenaming, ongekookte geperste pasta, met een karakteristieke oranje kleur en een parallellepipedumvorm met afgeronde hoeken. Hij wordt uitsluitend in Menorca gemaakt en gerijpt, volgens de traditie en de regels die in de DO-verordeningen zijn vastgelegd. In 1985 kreeg de kaas definitief de beschermde oorsprongsbenaming “Mahón-kaas”, en later, in 1998, werd het woord “Menorca” toegevoegd, en kreeg het de naam Mahón-Menorca. Er zijn vier hoofdvariëteiten, afhankelijk van de rijpingstijd: mild, halfgerijpt, gerijpt en gerijpt. In Menorca wordt in dezelfde kaasmakerijen ook verse kwark gemaakt, maar die heeft geen specifieke naam en is buiten het eiland niet erg bekend omdat hij plaatselijk wordt geconsumeerd.

---

---

Naar boven

Verwant aan dit onderwerp: