Vigo

Vigo, een bruisende havenstad in het noordwesten van Spanje

Vigo is een stad en gemeente in de provincie Pontevedra, binnen de autonome gemeenschap Galicia, Spanje. De stad ligt in het noordwesten van het Iberisch schiereiland, aan de zuidelijke oever van een inham van de Atlantische Oceaan, de Ria de Vigo, de meest zuidelijke van de Rías Baixas. Het is de hoofdstad van de comarca Vigo. Even tussendoor wat Spaans voor beginners zoals ik, rio betekend rivier, en ria wil zeggen dat het een brede riviermonding is.

Vigo is een grote dichtbevolkte stad. Het is groter dan de provinciale hoofdstad van Pontevedra dat maar 84.454 inwoners telt. Vigo is ook het dichtstbevolkte stedelijke gebied van de agglomeratie die wordt gevormd door de groep gemeenten langs 300 km van de Rías Bajas. Het is het centrum van een metropolitaan gebied dat 13 andere gemeenten omvat, die samen meer dan 481.000 geregistreerde inwoners tellen. 

Vigo is een van de belangrijkste economische spelers in de regio, dankzij de Franse Stellantis-fabriek ( auto-industrie) in Vigo en de haven. De economie wordt, net als die van de rest van de regio, gekenmerkt door een grote diversiteit. De belangrijkste economische motoren zijn de auto-industrie, scheepsbouw, industriële visserij en de activiteiten van de haven en de vrijhandelszone. Vigo is momenteel de grootste vissershaven van Europa en is de thuishaven van de Spaanse visproducent Pescanova.

Andere belangrijke basissectoren zijn handel, diensten en toerisme; de laatste vanwege de stranden, het culturele aanbod, festivals of lokale feesten, de Camino de Santiago op zijn Portugese route langs de kust en, meer recentelijk, de kerstverlichting van de stad. Ook ligt het slechts 33 km ten noorden van de grens met Portugal. En het gebied van de gemeente omvat ook de Cíes-eilanden, die deel uitmaken van het Nationaal Park Atlantische Eilanden van Galicia.

Het is de thuisbasis van verschillende instellingen en organisaties, zoals Afundación, het Europees Bureau voor visserijcontrole, het Consortium voor de vrijhandelszone van Vigo, de coöperatie van vissersschepen in de haven van Vigo, het Camões-instituut, het hoofdkwartier van het Nationaal Park van de Galicische Atlantische Eilanden en de Universiteit van Vigo. Deze concentratie van bedrijven en instellingen uit verschillende economische sectoren betekent dat er dagelijks bijna 500.000 mensen in Vigo wonen, werken of studeren, wat neerkomt op ongeveer 53% van de bevolking van de provincie Pontevedra.

Symbolen

---

Het wapen

Het huidige wapen is afgeleid van het oude wapen dat de fontein van Neptunus sierde, die ooit in de Puerta del Sol stond. Het symboliseert een kasteel met een vierkante basis, eindigend in een toren, naast het kasteel staat de oude olijfboom die in het atrium van de kathedraal van Santa María stond, allemaal op een eiland boven een zee van vijf golvende strepen die het maritieme karakter van Vigo vertegenwoordigen.

De vlag

Volgens sommige hypotheses over de oorsprong van de vlag werd hij gebruikt tijdens de herovering van Vigo, in de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog. Later, in de jaren 1930, werd de vlag gebruikt als vlag van de Maritieme Provincie Vigo en op 7 april 1987 keurde de volledige gemeenteraad het gebruik ervan goed als officiële vlag. De vlag bestaat uit twee kleuren, wit en rood, en heeft de vorm van een sotuer: wit aan de zijkanten en rood boven en onder.

De olijfboom van Vigo

Vroeger stond Vigo bekend als de “stad van de olijfboom” en tegenwoordig als de “olijfstad”. Deze bijnaam is te danken aan het feit dat er in het verleden een grote olijfboom stond in het atrium van de Santa María-kathedraal, geplant door de monniken van de Tempeliers in de tijd dat zij de parochie bestuurden.

De boom verdween van die plek toen de huidige kerk werd gebouwd. Toen deze werd afgebroken, haalde de toenmalige beheerder van het douanekantoor van Vigo, Manuel Ángel Pereira, een van de takken van de boom en plantte deze in de tuin van zijn huis, dat zich in de huidige Puerta del Sol bevond. De boom groeide totdat de ontwikkeling van de stad hem dwong te verhuizen naar de Paseo de Alfonso XII, waar hij nu hopelijk met rust gelaten wordt.

Op de nieuwe locatie werd een ijzeren hek om de boom geplaatst om hem te beschermen en in augustus 1932 werd er een bronzen plaquette met de volgende tekst op geplaatst:

Geografie

---

Vigo ligt in het westen van de provincie Pontevedra, waarvan het deel uitmaakt als kustgemeente van de Rías Bajas, en grenst in het noorden aan de Ría de Vigo, in het noordoosten aan de gemeente Redondela, in het oosten aan de gemeente Mos, in het zuiden aan de gemeenten Porriño en Gondomar en in het zuidwesten aan de gemeente Nigrán. Aan de andere kant van de riviermonding, recht tegenover de stad liggen de steden Cangas en Moaña, op respectievelijk 5 en 3,6 km afstand. Het ligt in de historische regio van de Fragosovallei, waarvan de grond momenteel wordt ingenomen door de gemeente van Vigo, die samen met tien andere gemeenten in het grootstedelijk gebied deel uitmaken van de comarca van Vigo.

De stad Vigo strekt zich uit in noordoost-zuidwestelijke richting aan de zuidelijke oever van het gelijknamige estuarium, aan de voet van de heuvel die bekend staat als Monte del Castro en die uiteindelijk volledig omringd werd door stedelijke groei.

Het klimaat

Het klimaat van Vigo is een overgangsklimaat dat van een mediterraan oceaanklimaat overgaat naar een oceaanklimaat. Volgens de gegevens uit de rapporten van het Staatsbureau voor Meteorologie zou Vigo, met gemiddeld 130 regendagen per jaar en een verzamelde hoeveelheid van 1694 millimeter, samen met San Sebastian de Spaanse stad zijn waar het ’t meest regent, beide met praktisch identieke regendagen per jaar. Daarbij moet dan wel vermeld worden dat, net als bij de temperatuurmetingen, deze gegevens verzameld worden door het weerstation Peinador, waar 33% meer regen valt dan in het stadscentrum. De hoogste temperatuur ooit gemeten in Vigo was in 2016 toen het 40,8 °C bereikte

Natuurgebieden van Vigo

Stranden

De kustlijn van Vigo telt 47 baaien en stranden, waaronder zandstranden met golven voor watersporten, wilde ongecultiveerde baaien, familiestranden, naaktstranden en stadsstranden. Sommige van deze baaien en stranden hebben verschillende faciliteiten of diensten voor hun gebruikers, zoals sportterreinen, douches, voetbaden, omroepinstallatie, promenade, Rode Kruis- badmeester- en strandwachtpost, aangepaste zones voor gehandicapten, enz. In mei 2024 kende de Vereniging voor Milieu- en Consumenteneducatie (ADEAC) de blauwe vlag toe aan 12 stranden in de gemeente.

Stranden van de Cíes-eilanden

Op de archipel van de Cíes-eilanden bevinden zich nog 9 stranden die deel uitmaken van het Nationaal Park Islas Atlánticas in Galicia. Het gaat om de volgende stranden: Areiña, Bolos, Cantareira, Figueiras, Margaridas, Muxieiro, Nuestra Señora de Carracido, Rodas en San Martiño.

Parken en tuinen

Bosgebieden

In de heuvels rond het stadscentrum van Vigo liggen twaalf bosparken met een totale oppervlakte van ± 70 ha. Het behoud en onderhoud van elk van deze omheinde gebieden valt onder de verantwoordelijkheid van de betreffende bosgemeenschap. Het gaat om de volgende parken: bospark Beade, bospark Becerreira-Bandeira, bospark Bembrive, bospark Corujo, bospark San Andrés de Comesaña, bospark Alba-Cepudo, bospark Los Pozos, bospark San Miguel de Oya, bospark Sayanes, bospark Teis, bospark Vixiador-Candeán en bospark Zamanes.

Fauna en flora

Fauna

Het grondgebied van Vigo heeft een grote biodiversiteit en de gemeente heeft de min of meer stabiele aanwezigheid vastgesteld van ongeveer honderd vogelsoorten die het gebied als verblijfplaats of als regelmatige doortrekplaats hebben gekozen. Deze kunnen worden onderverdeeld in twee hoofdgroepen. Ten eerste, watervogels zoals wilde eenden, kuifaalscholvers, kleine zilverreigers, blauwe reigers, meeuwen en ijsvogels. Ten tweede zijn er zoals in alle steden duiven en zangvogels, zoals de kraai, spreeuw, mus, merel, en ekster. Tot slot is de aanwezigheid van andere soorten zoals de vale gier, bosuil, slechtvalk en specht ook opmerkelijk.

Wat betreft de amfibieën, zoogdieren en reptielen die binnen de gemeente tegenkomen, zien we soorten zoals de eekhoorn, steenmarter, konijn, egel, kleine marter, wild zwijn, de das en de vos, de parelhagedis, de goudstreepsalamander, de gewone pad, salamanders, en de Cantabrische adder (giftige slang) in de bergen aan de rand van de gemeente.

Af en toe kun je walvisachtigen, zoals tuimelaars of grienden, zien die de kust en de stranden naderen.

Flora

In het stadscentrum staan bijna 11.000 sierbomen in lanen, straten en op pleinen; soorten in groenstroken en bosgebieden zijn hierbij niet inbegrepen. Boomsoorten die u in het stadscentrum tegen kunt komen vinden zijn: de wilde liguster, rode esdoorn, camellia, witte paardenkastanje, Japanse camellia, valse peper, photinia, Norfolk Island hibicus, zure sinaasappel, olijf, peer, gewone plataan en de Althaestruik.

In de heuvels die grenzen aan het stadscentrum vinden we boomsoorten typerend voor het Galicische kustbos, met tamme kastanje, eucalyptus, dennenbomen en eikenbomen in overvloed in deze natuurlijke ruimten.

Fauna en flora op de Cíes-eilanden

Naast de fauna en flora in de stad en de omliggende gebieden is het de moeite waard om te vermelden dat de archipel van de Cíes-eilanden een grote biodiversiteit heeft. De eilanden hebben een belangrijke ecologische rijkdom, zowel op het land als in de zee, en er leven veel verschillende dier- en plantensoorten naast elkaar.

De Cíes-eilanden hebben een zeer diverse vegetatie, herbergen gevarieerde populaties zeevogels en zijn sinds 1988 opgenomen in de speciale beschermingszone voor vogels (SPA). De archipel herbergt ook niet-mariene vogelsoorten en andere soorten gewervelde dieren, vooral kleine zoogdieren en reptielen.

Geschiedenis

---

Prehistorie

Vigo en omgeving worden al sinds de oudheid bewoond, zoals blijkt uit het grote aantal dolmens en mámoas dat in verschillende delen van de gemeente is gevonden. Wat het paleolithicum betreft, zijn de enige vondsten uit het stenen tijdperk een vijftigtal uit kwarts en kwartsiet gehouwen werktuigen.

Wat betreft de neolithische periode, dateren de funeraire constructies, bekend als grafheuvels, van tussen 3000 en 1800 v. Chr., waaronder de dolmen van Casa dos Mouros, gelegen in de parochie Candeán. Opmerkelijk zijn ook de rotstekeningen die in Fragoselo en Millaradas gevonden zijn.

In de overgang van het 3e naar het 2e millennium v. Chr. is er een groot aantal grotgravures met voorstellingen van geometrische motieven, wapens en fauna. Verschillende vondsten van aardewerk, bronzen wapens en meer grotgravures wijzen ook op het bestaan van bewoners in het gebied tijdens de Bronstijd, tussen 1900 en 800 v.Chr.

De castrocultuur, die de IJzertijd omvat en die zich in Galicia ontwikkelde van de 8e eeuw v.Chr. tot het einde van de 1e eeuw n.Chr., heeft verschillende overblijfselen achtergelaten in de gemeente, zoals blijkt uit de overblijfselen van zesentwintig castreño-nederzettingen. Dit geeft aan dat het gebied in deze periode een van de hoogste bevolkingsdichtheden van Galicia had. De grootste van deze nederzettingen is die op de westelijke helling van de Monte del Castro. De inwoners van deze gemeenschappen leefden van de landbouw, een activiteit die ze aanvulden met jagen en vissen.

Het Romeinse tijdperk

Tijdens de Romeinse periode zijn er bewijzen van intense handels- en havenactiviteiten aan de kustlijn van Vigo van de 2e eeuw v.Chr. tot de 1e eeuw n.Chr., een periode waarin de zogenaamde Pax Romana tot stand kwam. Opgravingen in de Arenal en in de historische wijk wijzen op het mogelijke bestaan van een belangrijke Romeinse nederzetting in deze gebieden tussen de 3e en 6e eeuw n.Chr.

Omdat het, na Lugo, de Galicische stad is met de meeste Romeinse archeologische overblijfselen, zijn er op sommige plaatsen in de gemeente nog sporen te vinden van het Romeinse proces, zoals straten, zoutziederijen, havenfaciliteiten, necropolis, onderwaterresten of Romeinse villa’s verspreid langs de kust (Alcabre, Toralla, enz.).

Volgens de legenden van de Romeinse kronieken bereikte Julius Caesar op 24 augustus 60 v.Chr. tijdens een van zijn vervolgingen van een Lusitaanse krijgersstam in zijn strijd tegen de Herminianen de archipel van de Cíes-eilanden, waar de militaire leider een paar dagen rust nam.

De middeleeuwen

Er is heel weinig informatie beschikbaar over deze periode in Vigo, vooral uit de tijd van de Vroege Middeleeuwen. Het was een periode waarin Germaanse invallen en aanvallen van Vikingen ervoor zorgden dat de bevolking het binnenland introk op zoek naar meer veiligheid en haar toevlucht zocht in Monte del Castro. Het kleine dorp Vigo maakte deel uit van het grondgebied van Galicisch sprekende naburige steden, met name Tui. Het aantal inwoners was echter zo klein dat het historisch niet als een echte stad werd beschouwd.

Met de verspreiding van het christendom in de Middeleeuwen domineerde de kerk de Galicische samenleving en daarom was Vigo afhankelijk van het cisterciënzerklooster van Melón (Orense).

Er is schriftelijk bewijs van het bestaan van Romaanse kerken vanaf het jaar 1024 in het huidige gemeentelijke district, wat het bestaan bewijst van nederzettingen in het gebied in de 11e, 12e en 13e eeuw, op locaties die samenvallen met de huidige parochies. Uit deze periode zijn slechts drie kerken overgebleven: Santiago de Bembrive, Santa María de Castrelos en San Salvador de Corujo. Er zijn ook twee bruggen bewaard gebleven in Castrelos en Sárdoma, evenals de overblijfselen van de hermitage Freixo in Valladares en de barokkerken van Lavadores en Sárdoma.

Vanaf de 12e eeuw begon de bevolking van Vigo zich te herstellen. In deze periode was de parochie van Santiago de Vigo de belangrijkste van de stad, samen met de wijk Santa María. Desondanks bleef de economische ontwikkeling van Vigo beperkt doordat de kroon Bayonne het recht gaf om over zee handel te drijven met andere steden, wat ten koste ging van Bayonne. De Cantigas de Amigo, gecomponeerd door de in Vigo geboren Martin Codax, vallen ook op in deze periode.

15e en 18e eeuw

Ondanks de onophoudelijke aanvallen van piraten in deze eeuwen bleef de stad groeien. Ambachtelijke en handelsactiviteiten wonnen aan belang in deze periode, hoewel de belangrijkste activiteit de sardinevisserij was.

In de 16e en 17e eeuw werd de stad verschillende keren aangevallen. In 1585, tijdens een mislukte aanval van de Engelse, viel Francis Drake de stad aan en bezette de stad tijdelijk, waarbij hij veel gebouwen in brand stak, maar de stad echt bezetten mislukte dankzij de tegenstand van de dorpelingen. Vier jaar later in 1589, viel hij de stad opnieuw en met meer succes aan en verwoestte en verbrandde alles op zijn pad.

Later, in 1617, probeerden Turkse piraten de stad aan te vallen, maar deze aanval werd opnieuw afgeslagen door de lokale bevolking. De frequente aanvallen over zee dwongen tot de bouw van de stadsmuren en het Kasteel van San Sebastián in 1656.

In 1702 (23 oktober), tijdens de Spaanse Successieoorlog, vond een belangrijke historische episode in de geschiedenis van Vigo plaats, bekend als de Slag bij Rande. In de baai van Vigo vond een zeeslag plaats, 

tussen een Engels-Nederlandse vloot en de Spaanse Zilvervloot geëscorteerd door Franse oorlogsschepen. Na een achtervolgde tot in de riviermonding werd deze vloot, beladen met rijkdommen uit Amerika, vernietigd en beroofd van het meeste goud zilver en andere rijkdommen uit Amerika (of zoals de Spanjaarden het toen noemde ‘las Indias’). Een ander deel van de Spaans-Franse vloot werd door brand aan boord tot zinken gebracht en ligt tot op de dag van vandaag op de bodem van de Ensenada de San Simón. Ter nagedachtenis aan deze slag ligt Vigo Street in Londen.

Jaren later, in 1719, vond de inname van Vigo plaats. Deze aanval vond plaats tijdens de Viervoudige Alliantieoorlog en was bedoeld als vergelding voor de Spaanse steun aan de Jakobitische opstand in Schotland, die eindigde met de nederlaag van de troepen van Felipe V in de Slag bij Glenshiel. Na de inname van de stad begonnen de troepen van Lord Cobham met plunderingen. Ze namen een grote hoeveelheid wapens en munitie in beslag, waarvan ze vermoedden dat ze werden opgeslagen voor een toekomstige invasie van Engeland.

In 1778 verbrak Carlos III het monopolie van de havens die handel mochten drijven met Amerika, zodat Vigo begon te profiteren van het verkeer op volle zee. In die tijd werd de stad Vigo volledig omsloten door een muur, gebouwd voor de Portugese Restauratieoorlog, uit angst voor een invasie. Vlakbij de zee lag het bastion van Laxe en aan de andere kant het kasteel van San Sebastián. In de muren van dit fort bevonden zich zeven poorten op verschillende strategische punten: de poorten van A Laxe, Berbés, Gamboa, Falperra, Mar, Placer en Sol.

Ten slotte betekende de komst van Catalaanse kooplieden en industriëlen naar de stad, onder leiding van Buenaventura Marcó del Pont, in de tweede helft van deze eeuw een kleine economische revolutie voor de stad, toen er steeds meer fabrieken kwamen die zeep, gezouten vis en leer- en linnenproducten produceerden.

19e eeuw

Aan het begin van de eeuw, in 1809, werd Vigo, net als de rest van Spanje, bezet door het Franse leger. De invasie lokte een volksopstand uit onder leiding van Bernardo González del Valle “Cachamuíña”, Juan Almeida en Pablo Morillo. Dit verzet eindigde met de verdrijving van de Gallische soldaten op 28 maart van hetzelfde jaar. Voor deze gebeurtenis kende Fernando VII de stad de titel “Trouwe, Loyale en Dappere Stad” toe, als dank voor de acties van de inwoners tijdens deze episode van de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog.

Later, in de jaren 1830, werd de koninklijke weg die naar Madrid leidde, bekend als de weg van Castilla of Villacastín, verbeterd en werd de reconstructie van de nieuwe collegiale kerk van Santa María, ontworpen door Melchor de Prado, voltooid.

De tweede helft van deze eeuw was een periode van groei voor de stad, deels door de toename van de betrekkingen met Amerika, die bevorderd werden door de strategische ligging van de haven van Vigo aan de Atlantische Oceaan. Zo werden er vanaf 1855 regelmatige zeeverbindingen tot stand gebracht met Buenos Aires, Havana en Puerto Rico. In deze jaren werd er ook een filiaal van de Bank van Spanje opgericht en een nieuwe stenen kade gebouwd. Door deze groei van de stad besloten de raadsleden om de stadsmuren af te breken om de uitbreiding mogelijk te maken.

Een decennium later begon men met de aanleg van de spoorlijn en het opvullen van de riviermonding om de havenfaciliteiten uit te breiden. In de daaropvolgende jaren werden er in Vigo steeds meer fabrieken geopend die visproducten en gezouten vis produceerden, wat leidde tot een toename van de beroepsbevolking en de bourgeoisie. De stad breidde zich buiten de stadsmuren uit met de opening van nieuwe straten en de bouw van adellijke stenen gebouwen. Bovendien werd in 1880 de Caja de Ahorros Municipal de Vigo opgericht en in 1881 werd de spoorlijn Vigo-Orense in gebruik genomen. In dit decennium publiceerde drukkerij Compañel op 17 mei 1863 Cantares Gallegos van Rosalía de Castro, een werk dat het begin markeerde van de literaire beweging die bekend staat als het Rexurdimento.

Jules Verne’s eerste bezoek aan de stad vond plaats in 1878 op zijn jacht de Saint Michel III, het tweede was in 1884, het doel van dit bezoek van de schrijver was om de Ensenada de San Simón te zien, het toneel van de Slag bij Rande en die Verne zelf had vereeuwigd met de Nautilus in een hoofdstuk van zijn werk 20.000 mijlen onder zee.

Aan het einde van de eeuw, in 1898, ontving de haven van Vigo de zwaargewonde soldaten uit de oorlog in Cuba, ontving hen en bood hen de nodige hulp. Dit feit gaf Vigo de titel “Altijd Weldadig”, en sindsdien draagt het wapen van de stad het motto “Trouwe, Loyale, Moedige en Altijd Weldadige Stad”.

20ste eeuw

Deze eeuw markeerde een periode van verbazingwekkende economische vooruitgang, in de eerste decennia nam de liberale bourgeoisie van Vigo de mechanismen van de economische en politieke macht in eigen handen. In iets meer dan tien jaar verdubbelde de bevolking (in 1910 had de stad al 30.000 inwoners). Bovendien absorbeerde Vigo in de loop van de eeuw de naburige gemeenten Bouzas (1904) en Lavadores (1940).

Tijdens het eerste derde deel van de 20e eeuw was de haven van Vigo onlosmakelijk verbonden met het beeld van duizenden Galiciërs die naar Amerika vertrokken. De emigratie werd grotendeels ingegeven door de economische crisis waarin veel gezinnen verkeerden, en de haven van Vigo was een van de belangrijkste vertrekpunten voor deze migratiestroom.

De Burgeroorlog werd nauwelijks opgemerkt in de stad, waar nauwelijks verzet was tegen de staatsgreep van 18 juli 1936 en alleen de Slag om Vigo plaatsvond, die van 18 tot 28 juli duurde, maar dit was niet het geval in Lavadores, waar meer verzet was. Het uitblijven van gevechten spaarde Vigo echter niet voor harde repressie, en onder de slachtoffers waren de burgemeester Emilio Martínez Garrido, kunstenaars, intellectuelen, vakbondsleden en politici die sympathiseerden met het Volksfront, zoals de parlementsleden Antonio Bilbatúa, Heraclio Botana en Ignacio Seoane.

In latere jaren diende de haven als brandstof- en voedselbasis voor schepen van het Derde Rijk. Een andere activiteit van de nazi’s in Vigo was de export van wolfraam vanaf het laadperron in Rande naar Duitsland en andere As-landen.

Aan het einde van de jaren 1950 begon het zogenaamde Spaanse economische wonder, een fenomeen dat een grote demografische groei veroorzaakte in Vigo en andere nabijgelegen steden. Het groeiende arbeidsaanbod trok in die tijd een grote bevolking aan van het platteland, voornamelijk uit de provincie Ourense, die zich vestigde in wijken zoals Teis.

In de jaren 1960 en 1970 werd het communicatienetwerk met de rest van het schiereiland verbeterd en werden er nieuwe plannen gemaakt om de stad uit te breiden. Later, in de laatste jaren van het Franco-regime en tijdens de eerste jaren van de overgang, met Joaquín García Picher in het burgemeestersambt, werd er een belastingkantoor geopend in de stad, werden de nieuwe hogeschool en het Eiras-stuwmeer in Fornelos de Montes gebouwd en werd Vigo ook aangewezen als een van de locaties voor het toekomstige wereldkampioenschap voetbal in 1982.

De groei van de voorgaande jaren werd in het decennium 1975-1985 afgeremd door de gevolgen van de industriële omschakeling van de marinesector die de stad hard trof, waardoor sociale conflicten toenamen en een deel van de traditionele industriële structuur die verbonden was met de zee werd vernietigd.

21ste eeuw

In 2000 telde de gemeente ongeveer 280.000 inwoners en het ligt in het centrum van een invloedsgebied van 500.000 inwoners. Deze bevolkingsgroei houdt aan in Vigo en andere steden in het invloedsgebied tot 2012, toen het 297.335 inwoners bereikte. Deze bevolkingsgroei is voornamelijk te danken aan de goede dynamiek van de belangrijkste economische activiteiten van de stad in het eerste decennium van deze eeuw. Deze bevolkingsgroei vertraagde in de daaropvolgende jaren als gevolg van de economische crisis die Spanje trof.

In het decennium 2010-2020 vinden er verschillende acties plaats die een stedelijke transformatie van het stadscentrum met zich meebrengen, zoals: de aanleg van sportinfrastructuur, de aanleg van groenzones, de humanisering en voetgangersvriendelijkheid van lanen en straten, de installatie van liften en roltrappen in het stadscentrum, of de renovatie van gebouwen en openbare ruimten.

In 2021 werd Vigo in een onderzoek van de Organisatie van Consumenten en Gebruikers (Organización de Consumidores y Usuarios) over de 15 grootste steden van het land aangewezen als de “Spaanse stad met de beste levenskwaliteit”.

Het stedelijk erfgoed van Vigo

---

Langs de lanen, straten en pleinen van het stadscentrum kan de toerist of bezoeker het kosmopolitische en maritieme karakter van Vigo waarderen. In het centrum van de stad zijn verschillende stadsontwikkelingsacties uitgevoerd, zoals de humanisering en het voetgangersgebied van de openbare wegen, de aanleg van fietspaden of het herstel van historische gebouwen. Dit erfgoed wordt aangevuld door de aanwezigheid van gebouwen uit verschillende perioden, zoals Romeinse ruïnes, middeleeuwse muren en kerken, evenals een grote verscheidenheid aan monumentale gebouwen, van de karakteristieke gebouwen van het modernisme van Vigo tot de gebouwen die representatief zijn voor de modernste architectonische trends.

Religieuze architectuur

In Vigo zijn er meer dan 30 kapellen, kloosters en kerken, waaronder de co-kathedraal van Santa María. Dit is een katholieke tempel in Vigo. De stad deelt namelijk de kathedraalzetel van het bisdom Tuy-Vigo met de kathedraal van Tuy. De bouw dateert uit het begin van de 19e eeuw, toen het de oude collegiale kerk, beschadigd na de explosie van een kruitmagazijn in 1809, werd vervangen.

Het huidige gebouw werd ontworpen door de academicus Melchor de Prado y Mariño, van de Koninklijke Academie van San Fernando, en is voornamelijk neoklassiek van stijl, hoewel de torens barok zijn.

Volgens sommige historici waren er al in de 12e eeuw twee kerken in het stadscentrum, Santa María en Santiago de Vigo, die vandaag de dag niet bewaard zijn gebleven. In dezelfde eeuw waren er in verschillende van de huidige parochies wel 15 romaanse kerken, waarvan er nog drie bewaard zijn gebleven: San Salvador de Corujo, Santa María de Castrelos en Santiago de Bembrive. Waarvan Santa María de Castrelos de mooiste en het meest nabij het centrum van Vigo ligt. De aanwezigheid van deze tempels maakt Vigo tot een van de belangrijkste romaanse centra in Galicia. Hoewel we deze stijl niet in het stadscentrum vinden, zien we als we een paar kilometer van het stadscentrum afdwalen een groot aantal romaanse overblijfselen in de buitenwijken, en sommige auteurs hebben zelfs de term “Vigo Romaans” bedacht.

Later, met het verstrijken van de eeuwen en als gevolg van de bevolkingsgroei, werden er kapellen en kerken van andere architecturale stijlen gebouwd in verschillende delen van de gemeente, waaronder barok, modernistisch, neoklassiek, neogotisch, regionalistisch en renaissance. Sommige van deze religieuze gebouwen zijn het werk van bekende architecten, zoals Antonio Cominges, Antonio Palacios, Antón Román Conde, Desiderio Pernas, Joaquín Saldaña y López, Manuel Felipe Quintana, Manuel Gómez Román, Ricardo Urgoiti en Xosé Bar Boo.

Defensieve constructies

De overblijfselen van het fort van El Castro en het kasteel van San Sebastián zijn bewaard gebleven op respectievelijk de Monte del Castro en het Plaza del Rey, beide daterend uit de 17e en 18e eeuw. Deze twee vestingwerken, die vroeger met elkaar verbonden waren door tunnels en gangen, ontstonden in 1656 tijdens het bewind van Felipe IV, en waren aanvankelijk bedoeld om Vigo te beschermen tegen de frequente aanvallen, vooral van de Engelsen. Vervolgens werd in 1665 begonnen met de versterking van de stad om deze te beschermen tegen de belegering door Portugese troepen, aangezien Portugal op dat moment midden in een onafhankelijkheidsoorlog met Spanje zat.

Pazos en landhuizen

Wat is een Pazo? Dit zijn adellijken huizen op het platteland die hoofdzakelijk in Galicia voorkomen. Met de groei van de steden staan ze tegenwoordig meestal gewoon in de bebouwde kom. Vigo was de gekozen woonplaats voor zowel edelen als belangrijke Galicische families en zelfs industriëlen, wat vooral samenviel met de bloei van het zeeverkeer en de visserij in de 15e en 16e eeuw. In de hele gemeente staan verschillende adellijke huizen en stedelijke herenhuizen (señoriales), waarvan de meeste zijn gebouwd volgens de architectonische trends van hun respectievelijke periodes, zoals bijvoorbeeld burgerlijke barok, middeleeuws of regionalistisch. Sommige van deze gebouwen staan op de lijst van culturele bezienswaardigheden of historisch-artistieke monumenten.

De meest beruchte of relevante landhuizen en pazos in Vigo zijn de volgende: Casa del Patín (15e eeuw), Casa Torre de Ceta y Arines (15e eeuw), Casa Torre de Pazos Figueroa (16e eeuw), Pazo de la Pastora (16e eeuw), Pazo de Castrelos (17e eeuw), Pazo de la Raposeira (17e eeuw), Pazo de San Roque (17e eeuw), Casa de Pereira de Castro (18e eeuw), Pazo de Montecelo (19e eeuw) en Pazo los Escudos (19e eeuw).

Moderne architectuur

Er staan verschillende historische gebouwen in het stadscentrum en in de buitenwijken. De overheersende bouwstijlen in deze gebouwen variëren van modernisme tot andere trends, zoals academisme, eclecticisme of rationalisme, die bepaalde delen van het stadscentrum een unieke uitstraling en onderscheidend vermogen geven.

In de stad staan verschillende bouwwerken in deze stijlen die gebouwd zijn in een periode van het einde van de 19e eeuw tot het begin van de Burgeroorlog. Rond de eeuwwisseling waren Jenaro de la Fuente Domínguez, directeur van de gemeentewerken, en de Fransman Michel Pacewicz de meest productieve architecten van deze periode in Vigo. Er bestaat een legende dat ze een zekere professionele rivaliteit onderhielden en onder hun bewaard gebleven werken kunnen we het Huis van Pedro Román noemen, Casa Yáñez, Casas de Manuel Bárcena Franco, Casas de Oya, Edificio Bonín, Edificio de Camilo y Benigno Fernández, Edificio el Moderno, Edificio Pardo Labarta, Escuela Municipal de Artes y Oficios en het Hotel Universal, bijvoorbeeld. Een andere opmerkelijke auteur aan het begin van deze eeuw was Manuel Gómez Román, wiens Casa de Correos y Telégrafos, Casa Mülder, Edificio Banco de Vigo, Edificio del Círculo Cultural Mercantil e Industrial de Vigo (tegenwoordig A Sede), Edificio Simeón en de Panificadora. Het García Barbón Theater van Antonio Palacios, het Casa de Estanislao Durán en het Chalet El Pilar, respectievelijk ontworpen door Manuel Felipe Quintana en José Franco Montes, behoren ook tot deze periode.

Toen de oorlog eenmaal voorbij was en tot het einde van de jaren vijftig, werden veel van deze nieuwe gebouwen gepromoot door de lokale bourgeoisie van de conservensector die bekend staat als de “sardinocracia”. Sommige van deze zakenlieden besloten om grote, moderne woongebouwen te bouwen voor de verhuur, zoals het geval was met de gebouwen Albo, Curbera en Pernas, allemaal het werk van Francisco Castro Represas. Andere gebouwen uit die tijd die dateren uit de jaren 1940 en niet tot de conservensector behoren, zijn de Antiguo Banco de España van Romualdo de Madariaga, Edificio Banca Viñas-Aranda van Antonio Palacios, Edificio de la Equitativa van Manuel Cabanyes Mata, Instituto Santa Irene van Antonio Cominges en Teatro Cine Fraga van Luis Gutiérrez Soto.

Postmoderne architectuur

Verschillende gebouwen die tussen het einde van de 20e eeuw en het begin van de 21e eeuw in Vigo zijn gebouwd, vertegenwoordigen de architecturale stijlen van vandaag. Ze hebben vooral een openbare functie, of het nu voor overheidsadministratie is of voor artistiek, commercieel, cultureel of sportief gebruik.

De universiteitscampus van Zamanes, bekend als de universiteitsstad Lagoas-Marcosende, dateert uit het laatste decennium van de 20e eeuw. Gerenommeerde architecten als Alberto Noguerol, Alfonso Penela, Benedetta Tagliabue, César Portela, Enric Miralles, Gabriel Santos Zas en Pilar Díez werkten mee aan de bouw van dit complex.

In 2002 werden Museo del Mar de Galicia (het Zeemuseum van Galicia) en het hoofdkantoor van de regionale regering van Galicia ingehuldigd. Het eerste werd ontworpen door Aldo Rossi en César Portela, terwijl het tweede werd ontworpen door Esteve Bonell en Josep Maria Gil als onderdeel van de acties van “Vigo openstellen voor de zee”, een stedenbouwkundig project ontwikkeld door Guillermo Vázquez Consuegra en onderscheiden met de Spaanse architectuurprijs in 2005.

In de daaropvolgende jaren van de huidige eeuw werden op verschillende plaatsen in de gemeente regelmatig gebouwen gebouwd die als onderdeel van deze architecturale trend kunnen worden beschouwd, zoals het Auditorium en Conferentiecentrum van Mar de Vigo, het hoofdkantoor van COAG, het Kadaster en het Álvaro Cunqueiro Ziekenhuis, dat door de Luis Vidal studio werd ontworpen.

Later, in de jaren 2020, werden het Centro Vialia en de Ciudad de la Justicia geopend, respectievelijk ontworpen door Thom Mayne, winnaar van de Pritzker Prijs, en de Galiciër Alfonso Penela. In deze jaren werd ook de ingrijpende hervorming van het Abanca-Balaídos Stadion voltooid met de bouw van nieuwe tribunes die beter bij de moderne tijd passen, het project werd getekend door de architect Pedro de la Puente.

Het historisch centrum

De wijk die bekend staat als “Ensanche de Vigo” (Uitbreiding van Vigo) is de statige wijk van de stad Vigo. De oorsprong gaat terug tot het midden van de 19e eeuw, toen de oude Catalaanse bourgeoisie zich in het stadscentrum vestigde na de goedkeuring van de wet op de stadsuitbreiding. De verschillende straten, parken en pleinen die de omgeving van de Ensanche van Vigo vormen, worden gedomineerd door gebouwen van verschillende architecturale stromingen (eclecticisme, modernisme of rationalisme), in de meeste van deze gebouwen zijn voornamelijk horecagelegenheden, kantoren of woningen gevestigd. Het heeft verschillende bezienswaardigheden zoals het Alameda-park op het Plaza  de la Compostela, de paseo marítimo de las Avenidas (promenade) waar het standbeeld gewijd aan Jules Verne staat of de discotheken en pubs in de calle Arenal.

Het westelijke deel van de Ensanche grenst aan de historische wijk van de stad, bekend als Casco Viejo, dat is uitgeroepen tot Historisch-Artistiek Bezit van Cultureel Belang (Conjunto Histórico Artístico, Bien de Interés Cultural). Het historische centrum van de Galicische stad bestaat uit verschillende verkeersvrije straten en pleinen met een maritiem karakter. Tot de drukste van deze straten behoren Calle de los Cesteiros, Calle Pescadería, waar de typische oesters worden geserveerd, Calle Real, Plaza del Berbés en Plaza de la Constitución, dat vroeger als het Plaza Mayor van Vigo werd beschouwd en waar regelmatig festiviteiten plaatsvinden, zoals de proclamatie van de Celebración de la Reconquista (viering van de Herovering) of het Fiesta de los Mayos.

In het noordelijke deel van het historische centrum liggen Calle del Príncipe en Puerta del Sol, het zenuwcentrum en Kilómetro Cero (Kilometer Nulpunt) van de stad. In dit gebied en de aangrenzende straten vindt u het grootste culturele en commerciële aanbod van Vigo: modeboetieks, tentoonstellingen, kunstgalerieën, musea, muziek en shows.

Op nauwelijks 2 kilometer van het centrum van de gemeente ligt het monument Puerta del Atlántico, een centrale rotonde op het Plaza de América in de wijk Traviesas. Dit is de plek waar de fans de overwinningen van Real Club Celta vieren, evenals het luiden van de klokken en het nieuwjaarsfeest.

Stedelijke sculpturen

Het stadslandschap wordt aangevuld met beeldhouwwerken waaronder herdenkingsmonumenten gewijd aan belangrijke figuren uit de geschiedenis van de stad, zoals Álvaro Cunqueiro, Camilo José Cela, Casto Méndez Núñez, Domingo Villar, Gonzalo de Vigo, José Elduayen, José García Barbón, Julio Verne, Manuel de Castro “Hándicap”, Olimpia Valencia en Rosalía de Castro, hoewel er ook beelden zijn gewijd aan andere populaire lokale personages, zoals de krantverkoper van Vigo Manuel Castro. Andere zijn echter gewijd aan het maritieme en industriële karakter van Vigo, zoals el Emigrante, el Nadador, el Sireno of el Rederos, terwijl andere meer puur artistiek zijn en dateren uit het einde van de 20e eeuw en het begin van de 21e eeuw. De meeste van deze sculpturen staan verspreid over de stad, voornamelijk in het stadscentrum, tuinen, promenades en parken.

Cultuur

---

Musea en culturele centra

Vigo heeft een breed scala aan culturele en museale ruimtes voor de verspreiding van verschillende onderwerpen, zoals archeologie, oude kunst, hedendaagse kunst, natuurwetenschappen en etnografie.

De gratis te bezoeken Culturele Centra en Musea zijn: Casa de las Artes, permanente zetel van het Archivo Pacheco en de Fundación Laxeiro, Casa Gallega de la Cultura, permanente zetel van de Fundación Penzol, Castro de Vigo, Museo de Arte Contemporáneo de Vigo, Museo Quiñones de León, Pinacoteca Francisco Fernández del Riego, Verbum Casa de las Palabras, de Villa Romana de Toralla en de tunnels van het Fortaleza del Castro.

Daarnaast neemt de Junta de Galicia het beheer over van het Centro Arqueológico de Salinae, het Centro de Visitantes Cambón en het Museo del Mar de Galicia.

Andere culturele ruimten in de gemeente zijn, het Museum van de Conservenindustrie Anfaco-Cecopesca en het Etnografisch Museum Liste.

Traditionele feesten

Zoals in bijna alle steden in Galicia worden in Vigo elk jaar Kerstmis, Pasen, midzomeravond, Carnaval en de Mayos gevierd, evenals andere recentere festiviteiten van buitenlandse oorsprong, zoals Samhain, dat samenvalt met Allerheiligen.

Religieuze feesten

Tussen november en januari is het centrum van de stad versierd met lichtjes en versieringen om Kerstmis te vieren. De afgelopen jaren heeft het gemeentebestuur deze viering gestimuleerd met de installatie van extra attracties zoals reuzenraden, ijsbanen en straatmarkten, wat heeft geleid tot een aanzienlijke toename van toeristen en bezoekers aan de stad in deze tijd van het jaar. De kerstverlichting van Vigo werd uitgeroepen tot het “beste kerstverlichtingsproject”. Vergeleken met de kerstverlichtingen van Málaga komt het nog wel wat tekort, maar daar staat tegenover dat Málaga, vanwege de enorme drukte, niet meer leuk is.

Het op één na belangrijkste religieuze feest in Vigo is het feest van San Blas, dat plaatsvindt in de kleine gemeente Bembrive tijdens de eerste week van februari. Het is aangewezen als Fiesta de Interés Turístico de Galicia en heeft als bijzonderheid dat veel omwonende van de parochie hun kelders en privégarages inrichten als furanchos, waar ze wijnresten van de oogst en typische producten van de varkensslacht of Galicische stoofpot serveren.

Andere patroonsfeesten met een lange historische traditie vinden plaats tijdens de zomermaanden. Ten eerste vieren verschillende maritieme processies op 16 juli het feest van Carmen, beschermheilige van de zeelieden. Rond de derde zondag van dezelfde maand viert Bouzas de feesten ter ere van de Cristo de los Afligidos, uitgeroepen tot Feest van Toeristisch Belang in Galicia, waarvan de belangrijkste attractie het vuurwerk is. Vervolgens vindt op de eerste zondag van augustus het meest veelvormige religieuze evenement van de stad plaats, de processie van de Cristo de la Victoria de Vigo (Christus van de Overwinning van Vigo).

Heidense festivals

Tijdens de maand februari vindt het carnaval plaats – een diepgeworteld feest in Galicia, waarbij het lokale carnavalspersonage bekend als Merdeiro opvalt tussen de kostuums. Een andere attractie is de specifieke gastronomie van die tijd, zoals filloas (een soort crepes of flensje) of orejas (‘koekje in de vorm van een varkensoor). Vier maanden later, in de nacht van 24 juni, worden vooral op de stranden en in de afgelegen parochies de vreugdevuren van San Juan (Hogueras de San Juan) gevierd om de cultus van het vuur te verheerlijken tijdens een van de kortere nachten van het jaar.

In de herfst, in de nacht van 31 oktober op 1 november, is het in de historische wijk van Vigo gebruikelijk om pompoenen te vinden met kaarsen erin om Samhain te herdenken, een Keltisch feest van de doden, dat in de oudheid werd beschouwd als het Keltische Nieuwjaar. Opgemerkt moet worden dat deze viering samenvalt met een ander traditioneel heidens feest in Galicia, de Magosto.

Historische feesten

Eind maart vindt het belangrijkste historische feest van Vigo plaats, de Viering van de Herovering (Celebración de la Reconquista), uitgeroepen tot Festival van Nationaal Toeristisch Belang. Het herdenkt de verdrijving van de Fransen uit Vigo op 28 maart 1809 als onderdeel van de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog, en de lokale bevolking doet mee met activiteiten zoals de herbeleving van de volksopstand, een markt die zich afspeelt in die periode en kraampjes met straatvoedsel.

Toerisme

---

Vigo ontvangt het hele jaar door een aanzienlijk aantal bezoekers dankzij haar gastronomie, festivals en culturele aanbod. Het is tijdens het zomerseizoen wanneer het aantal toeristen dat de stad bezoekt toeneemt, meestal aangetrokken door de stranden van de gemeente en de Cíes-eilanden. De laatste vijf jaar heeft het echter ook zijn positie als toeristische bestemming in de winter geconsolideerd, vooral tijdens Kerstmis, deels dankzij de promotie die het gemeentebestuur voert voor de kerstversiering en kerstverlichting.

Gastronomie

---

De meest voorkomende gerechten van de plaatselijke gastronomie zijn over het algemeen de gerechten die kenmerkend zijn voor de Galicische keuken, met name de maritieme keuken, die wordt gekenmerkt door de uitgebreide menu’s. Enkele van de bekendste gerechten zijn arroz con bogavante (rijst met kreeft), los chocos en su tinta (inktvis in zijn inkt), el churrasco (geroosterd vlees), la empanada de zamburiñas (pasteitje met sint-jakobsschelpen), el pulpo a la gallega (Galicische octopus), el rape a la gallega (Galicische zeeduivel), las sardinas asadas y el marisco (gegrilde sardientjes en zeevruchten), misschien wel de meest typische voor toeristen die de stad bezoeken.

De meest gebruikte desserts in de banketbakkerij van Vigo zijn de desserts die representatief zijn voor de Galicische gastronomie, zoals filloas, leche frito (gebakken melk) of tarta de queso (cheesecake), naast andere typische Galicische zoetigheden.

---

Als u dit een leuk of interessant onderwerp vond abonneer u op Spaanse Verhalen of geef hieronder eens een ✩LIKE. Normaal gesproken komt er elke week een nieuw verhaal bij.

Als u abonnee bent van Spaanse verhalen kunt u zich ten alle tijden uitschrijven door op de knop geabonneerd te klikken. In het daaropvolgende scherm kunt u zich onderaan uitschrijven. In datzelfde scherm kunt u ook instellen hoe u de berichten wilt ontvangen.