Requiario

Requiario, de geschiedenis en invloed van zijn rijk

Wat is er zo vreemd aan deze munt

Gezien de periode waarin Requiario regeerde (448-456), en de periode waarin Honorius, tot zijn dood, regeerde (395-423), is uitermate vreemd te noemen wat betreft het slaan van de munten. In de periode dat Requiario regeerde was het keizer Valentinianus III die over het West-Romeinse Rijk regeerde (425-455). Dus waarom liet hij op de tegenovergestelde zijde de afbeelding en naam van Honorius slaan? Ook voor de  historici is het een complex en interessant punt in de geschiedenis, en werpt het een uniek licht op de situatie in het 5e-eeuwse Gallaecia. Momenteel wordt het als volgt aangenomen:

• • • • Requiario was de eerste Sueven koning die zijn eigen naam op de munten liet slaan, wat een symbool was van zijn onafhankelijkheid.
      • De munten droegen de inscriptie IVSSU RECHIARI REGES (Op bevel van koning Requiario), dat zijn autoriteit bevestigt.

De theorieën die de ronde doen over de twee zaken die niet overeenstemmen zijn:

• • • • Mogelijk is dat Requiario in eerste instantie munten liet slaan met de beeltenis van Valentinianus III, maar later overschakelde op Honorius. Honorius werd gezien als een keizer die een beleid had dat de Sueven in Gallaecia gunstig gezind was. (Wereldwijd zijn er slechts vijf van deze munten bekend bij verzamelaars)
      • Het gebruik van de beeltenis van de gerespecteerde keizer Honorius kan ook een politieke boodschap zijn geweest. Door Honorius te gebruiken, wilde Requiario mogelijk zijn onafhankelijkheid en legitimiteit ten opzichte van het West-Romeinse Rijk, onder leiding van Valentinianus III, benadrukken.

Meer weten over deze munt, kijk dan hier: https://nl.numista.com/catalogue/pieces166962.html

Verder met de biografie

Requiario is vrijwel zeker niet christelijk opgevoed, hoewel sommige geleerden beweren dat zijn vader, Requila, hem wel zo heeft opgevoed dat hij goede relaties onderhield met de kerk en de geromaniseerde bevolking, die voor het grootste deel ook katholiek was. Zeker is dat Requiario bekeerd was (catholicus factus volgens Isidore’s Historia Suevorum) voordat hij de troon bereikte. Gezien hij zich niet bekeerde tot het arianisme is hij waarschijnlijk bekeerd door Romeinse missionarissen die het trinitarisme verkondigde. (De Visigotische missionarissen verkondigde het arianisme). Requiario was een van de enige Sueben die zich in die tijd bekeerde. Tegelijker tijd behield hij ook zijn voorouderlijke geloof en ook zijn volk bleef heidens. Hidacio vermeldt oppositie, mogelijk in het geheim, tegen zijn opvolging, maar de basis van deze oppositie vermeldt hij niet. Het is niet ondenkbaar dat het religieus gemotiveerd was.

Requiario trouwde met een Arische Visigotische prinses uit Toulouse, de dochter van Teodorico I. Het huwelijk tussen trinitariérs en arianen was niet gunstig voor de kerk van de eerste. De invloed van de koningin en een andere latere ariaanse koningin hielp bij de bekering van de Sueven tot het arianisme. Als Requiario al moeite deed om zijn mensen tot zijn geloof te bekeren, dan was dat volledig vluchtig en “droeg het geen waarneembare vruchten”. 

Oorlogen

In februari 449 verwoeste hij Vasconia en voerde daarna sporadische invallen uit tegen het Romeinse Rijk. Requiario plunderde, in alliantie met de Baskische Bagaudae, het gebied van de Ebro vallei en, in de periode tussen 449 en 452, een deel van de provincie Tarraconensis. In 453 besloot het keizerrijk om in te grijpen in Hispania en stuurde een delegatie bestaande uit de militaire graven van Hispania, Mansueto en Fronto, om over vrede spreken. Dat gesprek resulteerde in een verdrag waarbij Requiario afzag van de provincies Carthaginensis en Tarraconensis en deze teruggaf aan het keizerrijk.

In de daaropvolgende jaren echter creëerden zich een onrust binnen het Romeinse Rijk zelf. Niet alleen generaal Aëtius werd vermoord maar ook de opeenvolgende keizers Valentinianus III en Petronius Maximus, de een nog instabieler dan de ander. Er ontstond een machtsvacuüm op het schiereiland dat Requiario probeerde uit te buiten. Hij verbrak de overeenkomst met het keizerrijk en probeerde in 456 zijn heerschappij over het hele schiereiland uit te breiden door Cartaginense wederom binnen te vallen.

Toen graaf Fronto, vertegenwoordiger van keizer Avitus, en Teodorico II (broer van de echtgenote van Requiario en dus zijn zwager),  de Visigotische bondgenoot van het keizerrijk, er bij hem op aandrongen het verdrag te respecteren, trok Requiario zich niet terug. Juist het tegenovergestelde gebeurde, hij viel ook nog eens Tarraconensis binnen, de enige provincie van Hispania die nog onder Romeinse controle stond en een provincie die altijd keizerlijk was geweest. Het Sueven koninkrijk zou, als zij hier de overwinning behaalden, heel het Iberisch schiereiland onder controle krijgen, en daar konden de Romeinen en natuurlijk ook de Visigoten, zijn voormalige bondgenoten maar nu bontgenoten van het keizerrijk, niet in meegaan.

Op bevel van keizer Avitus, viel Teodorico II met een leger van Visigoten, Franken, Bourgondiërs en waarschijnlijk ook Romeinen, in de vroege herfst het schiereiland binnen. Op vrijdag 5 oktober kwamen de twee legers tegenover elkaar te staan in de Slag bij de rivier de Órbigo, dat resulteerde in een overwinning voor de Visigoten. Requiario raakte gewond maar volgens Hidacio  wist hij naar Oporto te vluchtten. Uiteindelijk werd hij daar, in het hart van zijn koninkrijk, gevangen genomen en in december geëxecuteerd.

Na zijn dood vielen de Visigoten Gallaecia en Lusitania binnen. Op dat moment stierf de Romeinse keizer Avitus. Zijn aspirant Teodorico II, moest daarop met een deel van zijn legioenen terug  naar Gallië. Onderweg daar naar toe plunderde hij de steden Palencia en Astorga en slachtte het volk af. Hij liet het bevel over het veroverde gebied over aan Agiulfo in Mérida. Alles leek te wijzen op het einde van het Sueven-rijk en Hidacio (bisschop en historicus) vermeldde dit zelfs in zijn kroniek. Maar ze reorganiseerden zich rond Maldras, die de de regio rond Braga controleerde, en Frantán, die hetzelfde deed met de regio rond Lugo. Agiulfo probeerde zichzelf uit te roepen tot koning van de Sueven, hij verraadde Teodorico II, en zorgde voor het voortbestaan van het Sueven koninkrijk tot 585. Hij beging zoveel wandaden dat hij de opstand van zowel de Hispanos (Romeinse inwoners van Hispania, zoals Spanje in die tijd genoemd werd) als de Sueven uitlokte en werd vermoord. Twee grote facties vormden zich toen onder de Sueven ten gunste van Framtan en Maldras voor de opvolging van Aqiulfo, met als gevolg een verwarde en bloedige burgeroorlog volgde.

Voorganger en opvolger van Requiario
Voorganger Requila	Koning der Sueben 448-456	Opvolger Agiulfo

---

Als u dit een leuk of interessant onderwerp vond abonneer u op Spaanse Verhalen of geef hieronder eens een ✩LIKE. Normaal gesproken komt er elke week een nieuw verhaal bij.

Als u abonnee bent van Spaanse verhalen kunt u zich ten alle tijden uitschrijven door op de knop geabonneerd te klikken. In het daaropvolgende scherm kunt u zich onderaan uitschrijven. In datzelfde scherm kunt u ook instellen hoe u de berichten wilt ontvangen.