Silingos

De Silingos (Latijn: Silingae; Oudgrieks: Σιλίγγαι – Silingai) waren een Germaans volk, een tak van de Vandalen, die zich tijdens de 2e eeuw vestigden in Silezië. Omdat zij in dit gebied achterbleven terwijl de Asdingos en de Lacringi wegtrokken kregen zij de naam Silingos.

Geschiedenis

---

De Silingos worden voor het eerst genoemd door Claudius Ptolemaeus in de 2e eeuw, die schreef dat ze ten zuiden van de Suebische stam Semnone woonden en ten noorden van de Karpaten, rond wat nu Silezië is:

De Nahanarvali-stam is volgens moderne geleerden hetzelfde volk als de Silingi. Publius Cornelius Tacitus vernoemd in zijn  Germania, de Naharvali als de bewaarders van het heiligdom van de Lugiaanse federatie (het bos voor de tweelinggoden Alcis). Tacitus noemt de Silingos niet, maar hij plaatst de Naharvali in ongeveer hetzelfde geografische gebied als waar Ptolemaeus de Silingos plaatste.

Volgens sommige historici moeten de Silingos tijdens het bewind van de Romeinse keizer Marcus Aurelius (161-180 n. Chr.) tot de Vandalen hebben behoord die in de “Vandalenbergen” zouden hebben geleefd, mogelijk de Sudeten, dat nu deel uitmaken van Tsjechië.

Ze steunden samen met andere Germaanse volken, Balloman de koning van de Marcomanni, toen deze in 169 het Romeinse Rijk probeerde binnen te dringen. Uiteindelijk werden zij in 180 door de Romeinen verslagen en gedwongen om vrede te sluiten. In het verdrag dat zij met de Romeinse Keizer Marcus Aurelius sloten werden zij verplicht de grenzen te respecteren en hulptroepen te leveren voor de grensbewaking. Deze vrede duurde tot halverwege de 3e eeuw toen de militaire macht van de Romeinen in betekenis afnam. De Silingos voerden plundertochten uit in het aangrenzend Romeins grondgebied en steunden in 258 de Bourgonden en Alemannen in hun poging Romeins gebied ten oosten en noorden van Rijn (Agri decumates) te veroveren. In 275 waagden zij zich onder leiding van Igila tot in Gallië en Italië. Uiteindelijk maakte de Romeinse keizer Probus in 280 een einde aan deze invallen.

Rond 400 door de Hunnen naar het westen gedreven, staken de Vandalen, Silingos en Asdingos samen met de Alanen, in 406 de Rijn over naar Gallië en in 409 de Pyreneeën over naar Iberia of Hispania zoals het toen heette. Gezamenlijk arriveerden zij in 411 in Spanje. En terwijl de andere groep Vandalen, de Asdingos, zich in Gallaecia vestigden, vestigden de Silingos zich in Baetica en waren voortdurend in gevecht met de Romeinen. Omstreeks 418 nadat de Silingos en de Alanen, in opdracht van de Romeinse keizer Honorius, door de Visigotische koning Walia werden verslagen en praktisch uitgeroeid. Ze waren zodanig verzwakt dat zij niet langer een zelfstandig volk konden vormen en onderwierp dat wat er over gebleven was van de Silingos en de Alanen zich vrijwillig aan de heerschappij van de Asdingische leider Gunderico, die van Gallaecië naar Baetica was gevlucht na te zijn verslagen door een Romeins-Suebische coalitie. Na de opvolging van Gunderico door Genserico in 428 verhuisden de verzamelde Vandalen naar Noord-Afrika, waar ze een koninkrijk vestigden met Carthago als centrum. Het koninkrijk stortte in tijdens de Vandalenoorlog van 533-4, waarin Justinianus I erin slaagde de provincie Afrika te heroveren voor het Oost-Romeinse (Byzantijnse) Rijk.

---

Naar boven

Verwant aan dit onderwerp:

• • • • • • • • • • • • • • • • • • Vandalen
                                  • Asdingos